سیگارشکلاتی (15)

- استاد چه آهنگی پلی کنم؟!
نگامو خیره دوختم به چشمای سبزش، از حق نمی تونستم بگذرم! رنگ چشماش معرکه بود!! یه سبز خاص که گاهی اوقات عسلی می شد و گاهی طوسی. ولی بیشتر سبز بود. یه پوزخند نشست کنج لبش و لپ هاش چال افتاد. آب دهنم رو قورت دادم. اومد سمت استریو و گفت:
- فلش خودم رو می ذارم ، برو وایسا تو صف ...
شونه ای بالا انداختم و رفتم کنار بچه ها، اکثراً همه شون رو می شناختم. خیلی با بعضی هاشون دوست بودم و از بعضی هاشون اصلاً خوشم نمی یومد. همه لباس های راحت پوشیده بودن، پسرا اکثرا با شلوار گرم کن بودن و دخترا با شلوارک ها کوتاه و تاپ. مثل خودم، البته من عادت نداشتم شلوارک خیلی کوتاه بپوشم، شلوارم برمودا بود تا نیم وجب زیر زانو ولی تاپ پوشیده بودم که حرکات دستم رو توی آینه قدی که همین امروز تو سالن نصب کرده بودیم بهتر ببینم. شهراد با همون ژست خاص و دختر کش خودش رفت سمت استریو و فلشش رو زد به سیستم و بدون اینکه آهنگی پلی کنه چرخید سمتمون و گفت:
- خوب! در چه حدین؟
قبل از همه خودم سریع گفتم:
- تموم اون حرکاتی که به من و بچه ها یاد دادین رو ما به این اکیپ آموزی دادیم ، خیلی هم صفر نیستیم!
سرشو تکون داد، ولی بازم نگام نکرد، نگاش خیره بود سمت پسرا، می دیدم که پسرا چه جوری نگاش می کردن. به خصوص پسرای ظریف مریفمون با این تصور که شهراد یه فاعل خیلی قویه داشتن با نگاه می بلعیدنش. لجم گرفت و گفتم:
- شروع کنیم دیگه استاد!
اینبار نگاشو دوخت توی چشمام، عمیق و سرد، پوف کردم چون سنگینی نگاهش واقعا روی سینه آدم فشار وارد می کرد. برنده گفت:
- شما پارتنر خودتو پیدا کردی؟!
می دونستم با این بشر باید چه جوری حرف زد وگرنه می خواست حرف حرف خودش باشه. برای همین هم شونه بالا انداختم و گفتم:
- دستور از مقامات بالاست که من و شما باید با هم برقصیم!
پوزخندی زد و گفت:
- دستور اینطوره که شما باید برای خودت یه پارتنر از جنس مخالف داشته باشی. من گفتم که من نیستم!
قبل از اینکه من بتونم چیزی بگم و این بچه پرو رو ادب کنم سیامک از بین جمع یه قدم جلو رفت و گفت:
- دستور دستوره! اسم تو رو آوردن، به خاطرش نمی تونی به ساها زور بگی و اذیتش کنی. اون هیچ حرفی رو از خودش نمی زنه.
شهراد سرش رو بالا گرفت، چشماشو بست و بعد از چند لحظه چشماشو باز کرد و همونطور که سرش بالا بود خیره شد توی چشمام. خیره شد و باز سینه من سوخت ... کشیده و شمرده گفت:
- خیلی خوب!
این خیلی خوب یعنی حالتو می گیرم! بدم حالتو می گیرم! مطمئن بودم این کار رو می کنه. ولی منم کوتاه بیا نبودم. به من می گفتن ساها! اگه ازش کم می آوردم باخته بودم. فعلا که بازنده خود شهراد بود!! شهراد سریع به حالت عادی برگشت، کف دو دستش رو به هم کوبید و گفت:
- ما با هر آهنگی که الان تمرین کنیم با همون آهنگ هم توی فستیوال می رقصیم چون ضربه های آهنگ جای کار دارن و نمی شه آهنگ رو عوض کنیم. اینجوری کار گروهی خراب می شه و هر کس با هر ضرب از آهنگ که دلش بخواد حرکتش رو عوض می کنه.
یکی از دخترا از بین جمع گفت:
- پس خواهشاً خواننده یکی باشه از خودمون.
شهراد فقط به دختر نگاه کرد و دختر که قیافه اش کاملا پسرونه بود به خصوص با اون موهای کوتاه شونه ای بالا انداخت و گفت:
- چیه؟!! یکی باید بشه مثل لیدی گاگا، ریکی مارتین، جوج مایکل! یکی که درد ما رو کشیده باشه، من با هر خواننده ای حال نمی کنم.

****شهراد لبخندی زد و گفت:
- بله! هر خواننده ای هم با تو حال نمی کنه!
همین که جمله شهراد تموم شد همه دختر پسرا خندیدن، حتی خود دختری که نظر داده بود هم خندید. اسمش نگار بود می شناختمش. شاید در نظر اول هر کس می دیدش فکر میکرد تی اس یا دو جنسه اس! ولی اینطور نبود. نگار هم یه دختر بود مثل بقیه دخترا ، ولی اینقدر که همه حرکاتش پسرونه و شبیه پسرا بود خواه ناخواه دخترا جذبش می شدن و همین باعث شده بود کم کم جذب دخترای دور و برش بشه. از پر قنداق همجنس گرا نبود. به این دسته از همجنس گراها می گفتیم همجنس باز! چون همه چی رو مثل بازی شروع می کردن و بعد معتادش می شدن. هر کدوم این بچه ها یه ماجرایی داشتن، یا ماجرایی که شنیدنش خالی از لطف نبود. با شنیدن آهنگ پر ضرب و تند و تیز ریکی مارتین صدای جیغ همه بلند شد، شهراد دو دستش رو به هم کوبید و گفت:
- با این آهنگ کار می کنیم ... همه هستن؟!!
همه یه صدا جیغ کشیدن:
- بلــــه!
خواستم منم جواب بدم که نیاز با صورت عرق کرده اومد کنارم و گفت:
- ساها! این دختره، سارا ... نمی تونه بیاد!
با تعجب چرخیدم به سمتش و گفتم:
- چی؟!!! چرا؟!!
- رفت بیمارستان ...
***
اینقدر دستم رو مشت کرده و فشار داده بودم که همه کف دستم از جای ناخن هام کبود بود. از حجابم گذشتم ولی از عفتم ... نمی تونستم!! درد داشت ... درد داشت و دلم می خواست از زور فشار و زیادی درد داد بزنم. جیغ بکشم! دردش خیلی درد بود! زیادی درد بود. گذشتن از هر چیزی که بابا بهم یاد داده بود می سوزوند منو. حس کردن نگاه های پر از غیظ بابا و نگاه های پر از سرزنش ساسان نابودم می کرد. درد داشت لعنتی درد داشت! چطور می تونستم توی یه جمع پر از آدم برقصم!!! چطور؟!! نفسام به سختی بالا و پایین می شدن و ذهنم ، ذهنم هم درد می کرد از فشار فکر. باید راهی پیدا میکردم تا از زیرش در برم. باید!! باید ... اردلان کنار گذاشته شده بود چون با اون اداها و حالتای خاص به دردشون نمی خورد، منم باید کنار گذاشته می شدم. باید کاری می کردم که حداقل تا مدتی درست مثل اردلان به درد نخورم. من نمی تونستم! نمی تونستم!! گوشیمو برداشتم، این گوشی تنهای چیزی بود که اجازه داده بودن با خودم بیارم. قبل از اینکه منتقل بشم به این خونه خانومی اومد خونه جمشید و همه جای منو بررسی کرد. نه تنها لباسام و ساکامو که اعضای بدنم رو با یه دستگاه گشت. مشخص بود می ترسن. می ترسن از اینکه چیزی با خودم ببرم، دوربینی، ردیابی، شنودی چیزی. گوشیم رو بعد از این فلش شد بهم برگردوندن. اون روزی که تصمیم گرفتم برای انتقام از ساسان خودم وارد عمل بشم ، اون روز به همه این چیزا فکر کرده بودم. توینامه ساسان نوشته شده بود که اومدن توی این خونه ها مصادف با چه اعمالیه ، اون می دونست. اون نوشته بود! و من می دونستم ، می دونستم اگه بیام باید پا بذارم روی همه چی ، هم روی حجابم، هم روی عفتم، هم روی نجابت و شرفم! همه و همه رو باید ببازم. می دونستم! می دونستم و با این علمی که داشتم اومدم. ولی چرا حالا که وقت عمل بود اینقدر درد داشت؟!! چرا نمی شد ؟ چرا نمی شد بیخیال بشم؟ نه می شد بیخیال انتقامم بشم و نه می شد بیخیال دارایی هایی بشم که برام مونده بود. باید تا جایی که می تونستم جلوگیری می کردم از این اتفاقاتو باید تا می شد جلوشون می ایستادم تا جایی که بهم شک نمی کردن باید سعیم رو می کردن که انسان باقی بمونم. که همرنگشون نشم ولی اگه دیدم دارم لو می رم ، اونوقت، اونوقت با فرض یه مرده متحرک ادامه می دادم. چاره ای نبود. از جا بلند شدم، همزمان در باز شد و نیاز پر هیجان اومد توی اتاق و با دیدن من گفت:
- اِ نشستی که! کم کم بچه ها دارن می یان، بیا با بقیه هم آشنا شو. سیامک و کامی کل مبلا و تی وی و اینا رو جمع کردن اون بیرون اینقدر بزرگ شده. جون می ده واسه قر دادن به قول کامی! پاشو یه لباس راحت بپوش بیا بیرون.
خود در حین حرف زدن رفت سمت کمد لباسش و مشغول گشت و گذار شد. رفتم ایستادم روی تخت و گفتم:
- ترجیح می دم اول حسابی گرم کنم. ببینم ... این تختا تشکشون فنریه؟!
بدون اینکه نگام کنه از چوب لباسی یه شلوارک جین رنگین مونی بیرون کشید و گفت:
- واسه چی؟! نه!
اه لعنتی! خودمو افسرده نشون دادم و گفتم:
- چه حیف! من همیشه برای گرم کردن خودم از تشک فنری استفاده می کنم.
خندید و با چشمای متعجی چرخید به سمتم و گفت:
- راست می گی؟!!
شونه ای بالا انداختم و از روی تخت اومدم پایین، در همون حین گفتم:
- آره! اینقدر بالا پایین می پرم که گرم گرم می شم.
شلوار جینی که تنش بود رو با یه حرکت در آورد و با پای راستش شوت کرد یه طرفی، مشغول پوشیدن شلوارک جین هفت رنگ شد و گفت:
- بیخیال بابا! یه ذره که بالا پایین بپری گرم می شی. شهراد اول گرمت می کنه.
تو دلم فحشی نثار شهراد کردم با اون هنراش که هیچ سنخیتی با شغلش نداشت و گفتم:
- من اگه گرم نکنم وسط رقص عضله پام می گیره.
چرخید پشتش رو کرد به من ، دستاش رو به صورت ضربدری پایین تی شرتش گذاشت و گرفت از سرش کشیدش بیرون، در همون حین گفت:
- تو این خونه دخترا خاک بر سرن! تشک فنری می خوای باید بری اتاق پسرا، تشک سیا و کامی و شهراد و اردی فنریه. برو بپر بپرت رو بکن و بیا.
**********

هیجان زده دستام رو بهم کوبیدم، حقا که خدا هنوزم هوام رو داشت. خدا با من بود می دونستم تنهام نمی ذاره و کمکم می کنه نقشم بگیره. با عجله رفتم سمت در، نیاز در حالی که تی شرتش دستش بود و خم شده بود روی زمین تا شلوارش رو هم برداره گفت:
- جای تو بودم اتاق کامی اینا نمی رفتم، خیلی رو تختشون حساسن! برو اتاق شهراد اینا. البته اردلان تو اتاقه فکر کنم. اگه رضایت داد کارتو بکن.
نفسمو پوف کردم، برام فرقی نداشت کجا برم ولی بیشتر ته دلم می خواست برم جایی که چشمم به شهراد و اردلان نیفته. اون دو نفر به من هم حس امنیت می دادن هم حس عذاب. وقتی نگاهشون رو به خودم و به بی حجابیم می دیدم، وقتی می دیدم ته نگاه شهراد پوزخنده و حس می کردم این پوزخند رو به تربیت شهید صبوری می زنه، وقتی ته نگاه اردلان دلخوری رو حس می کردم و این دلخوری رو نسبت می دادم به احساس مسئولیتی که در برابر من می کرد، احتمالا به خاطر ساسان ، بیشتر عذاب می کشیدم. عذاب ام پی تیری شدم دوبل می شد! نفس عمیقی کشیدم و زدم از اتاق بیرون ، چند نفری توی پذیرایی عریان خونه که اون لحظه می شد دید چقدر بزرگتر از وقتیه که وسیله توش چیده شده بود علاف و بیکار ایستاده بودن. بدون اینکه توجهی به هیچ کدومشون بکنم بی اختیار تار مویی که وجود نداشت رو با حالتی وسواس گونه زدم پشت گوشم و رفتم سمت چپ. اتاق اردلان و شهراد انتهای سالن بود. از گوشه دیوار می رفتم و سرم زیر بود. توی دلم آرزو می کردم هیچ کس منو نبینه. همین که به اتاق رسیدم سریع در رو باز کردم و پریدم توی اتاق. تکیه دادم به در و چشمام رو بستم. انگار از دست یه عده فرار کرده بودم، خودمم این روزا نمی فهمیدم چه مرگمه! با صدای شهراد چشمام رو سریع باز کردم:
- طویله است؟!!
نگام دور اتاق چرخید فقط من توی اتاق بودم و اون! لعنتی!! نیاز گفت اردلان تو اتاقه! با اردلان خیلی راحت تر بودم تا با شهراد و اون نگاه ها و پوزخند های مزخرف حرص دربیارش! جلوی آینه مشغول ژل زدن به موهای قهوه ای تیره اش بود، موهاش کوتاه بودن، ولی نه اونقدری که با ژل حالت نگیرن. از دخترا فهمیده بودم به مدل موهاش می گن خامه ای! اطرافش کوتاه تر از وسطش بود و اگه می خواستم منصف باشم باید اعتراف می کردم خیلی بهش می یاد. از توی آینه میز توالت که دقیقا چسبیده به دیوار روبروی در قرار داشت نگام کرد و گفت:
- هی خانوم با شما بودم! گفتم طویله است؟!
چقدر دلم می خواست بگم چون تو توشی آره! ولی به اندازه کافی روی تربیت بابا پا گذاشته بودم، بی تربیتی و بد دهنی رو نباید بهش اضافه میکردم. آب دهنم رو قورت دادم و گفتم:
- کی می ری از اتاق بیرون؟!
همینطور که دستاش رو با دستمالی تمیز می کرد متعجب به سمتم چرخید و گفت:
- بله؟!!
یه قدم رفتم به سمتش و گفتم:
- کار دارم اینجا، با حضور تو نمی شه. می شه بری بیرون؟ اون جماعت اون بیرون منتظر استاد گرانقدرشونن!
دستمال توی دستش رو شوت کرد سمت سطل آشغال فلزی نقره ای رنگ کنار میز و با خنده گفت:
- شمام باید اون بیرون باشیا! به به چه شود! دختری برای انتقام برادرش تن به ...
به اینجا که رسید سکوت کرد و با افسوس سرش رو تکون داد. سینه ام از خشم بالا و پایین می شد، این روزا اینقدر فشار روم زیاد بود که تحملم نصف روزای قبل شده بود. وقتی به این فکر می کردم که هیچ آینده ای در انتظارم نیست، به این فکر می کردم که شاید این روزا روزای آروم زندگیم باشن و هر روز از روز قبل بدتر بشه وضعم ... اینا منو تا مرز دیوونگی می کشیدن. برای همینم رفتم رخ به رخ شهراد ایستادم، اونم کاملاً خونسرد دست به سینه شد و به میز پشت سرش تکیه داد. همینطور که نفس نفس می زدم گفتم:
- تو خواهر داری؟!
جا خوردنش رو خیلی خوب حس کردم ولی شهراد بازیگر خیلی خوبی بود چون سریع به حالت عادی برگشت و گفت:
- از ثبت احوال مزاحم می شی؟!
وقتی اینجوری با خنده نگام می کرد دوست داشتم بکشمش! صدامو یه کم بالاتر بردم و گفتم:
- جواب منو بده! خواهر داری؟!!
دستاشو از هم باز کرد، همینطور که تکیه داده بود به میز ، پاهاشو ضربدر کرد و دستاش رو کنارش به میز تکیه داد، لبه های میز رو گرفت بین انگشتاش و گفت:
- گیریم که بله! مشکل تو حل می شه؟!!

***********