سیگارشکلاتی (7)

*

*
- الو قربان ... دختره داره می ره آسایشگاه دیدن مادرش ... دستور چیه؟
- بله چشم ...
بعد از قطع گوشی اس ام اسی نوشت :
- همین الان بیا داخل خونه ... وقتشه ...
اس ام اس که سند شد به سرعت از پله ها رفت پایین، جمشید جلوی تلوزیون نشسته و مشغول تماشای یکی از کانال های خارجی بود، سارا هم کنارش نشسته و مشغول صحبت بودن. همین که جمشید سرش رو به نشونه مثبت تکون داد سارا از جا بلند شد، الان وقتش بود، همون لحظه هم در خونه باز شد و اردلان با ناز و کرشمه اومد داخل ، سلام بلند بالایی کرد و یه راست اومد سمت شهراد و گونه اش رو بوسید. شهراد دست انداخت دور کمرش و رو به جمشید خان گفت:
- اگه اجازه بدین می خوایم بریم با اردلان یه دوری بزنیم ...
جمشید خان لبخند تلخی زد و گفت:
- همه تون با هم می خواین برین؟!
شهراد خودش رو به نفهمیدن زد، خیره شد به سارا و گفت:
- مگه سارا هم می خواد جایی بره ...
جمشید آروم نگاهشو از اونا گرفت ... خیره شد به تلویزیون و گفت:
- می ره آسایشگاه به مادرش سر بزنه ...
شهراد کاملاً طبیعی گفت:
- من و اردلان می رسونیمش ... جایی کاری نداریم که ...
جمشید شونه ای بالا انداخت و گفت:
- هر جور خودش می دونه ...
سارا خواست اعتراض کنه که ادرلان با عشوه گفت:
- بیا بریم عسلی ... نمی خوریمت نترس!
سارا که خودش هم راغب نبود پیاده تا سر خیابون رو طی کنه دیگه تعارف نکرد و همراهشون از خونه خار شد. توی اون بعد از ظهر زمستونی همه جا رو گرد و غبار غم پوشونده بود انگار ... تا جلوی در زمین تیکه به تیکه یخ بسته بود و استخر سمت چپشون خالی از آب دهن کجی می کرد. سارا پالتوش رو محکم تر به خودش پیچید و رفت بیرون. هر سه نفر سوار دویست و شش مشکی رنگ اردلان شدن و اردلان با لحن عجیبی گفت:
- کجا برم شهراد ؟
سارا جا خورد! این پسر رو زیاد دیده بود، همیشه هم اوا خواهر بود و حال به هم زن! این لحن جدی چی بود؟!! این نگاه پر از اخم ... بهت زده بهش خیره مونده بود ... شهراد ولی بی تفاوت گفت:
- برو آسایشگاه ارغوان ... بلدی که؟
ادرالن بدون هیچ حرفی سرش رو تکون داد و راه افتاد ... شهراد که هنوزم نگاه متعجب سارا رو حس می کرد گفت:
- قرارمون چی بود سارا خانوم؟!! شتر دیدی ندیدی!
اردلان هم توی آینه نگاهی به چشمای سیاه سارا انداخت و زمزمه کرد:
- باید گاهی خودم باشم! داره خودم بودن یادم می ره ...
سارا تازه داشت می فهمید با بد کسایی طرف شده! نقشه اونا گسترده تر از چیزی بودکه اون فکر می کرد! ولی کاش می تونست بفهمه قضیه چیه! با صدای اردلان به خودش اومد:
- بلند بگو منم بشنوم ...
روی صحبتش با شهراد بود ... شهراد آهی کشید و گفت:
- چیز خاصی نیست ...
اردلان دنده عوض کرد و گفت:
- همیشه همینو می گی! چیز خاصی نیست ...
شهراد خندید، دستش رو به سمت ضبط صوت دراز کرد و روشنش کرد. یه آهنگ ملایم از مرحوم نوری بود. سارا سرش رو به صندلی تکیه داد چشماش رو بست و غرق صدای موسیقی شد. با توقف ماشین چشماش رو باز کرد، رسیده بودن جلوی آسایشگاه، نگاه هر دو پسر به روبرو بود، در ماشین رو باز کرد و گفت:
- ببخشید زحمت دادم ...
به جای شهراد صدای اردلان رو شنید:
- زحمت نبود ... هستیم تا بری و بیای ...
سارا سریع گفت:
- نه ... خودم بر می گردم ...
اخمای اردلان بیشتر در هم شد و گفت:
- اینو نگفتم که تعارف کنی. صبر می کنیم تا برگردی ...
سارا که تحت تاثیر جذبه اردلان حرف زدن هم یادش رفته بود ناچاراً سری تکون داد و پیاده شد.

***با چشمای نمناک و قلب گرفته از آسایشگاه خارج شدم. دلم برای مامان ریش بود! دقیقا بعد از مرگ ساسان همه چیزش به هم ریخت، فقط از نگاهش می فهمیدم که دوست داره پیشش باشم. وگرنه حرف که نمی زد! اون سکته لعنتی مامانمو زمین گیر کرد. و من برای اینکه بتونم تقاص پس بگیرم مجبور شدم مامان رو بذارم توی آسایشگاه. ولی هر روز و هر شب براش خون گریه می کردم. معلوم نبود بعد از من چی به روزش بیاد. تصمیم داشتم مامان رو بسپارم به بنیاد شهید ، مطمئن بودم خودشون خوب می تونن ازش مراقبت کنن. آینده من که معلوم نبود به کجا کشیده می شه. به ماشین که رسیدم با دیدن اردلان که تنها پشت فرمون نشسته بود جا خوردم. شهراد کجا رفته بود؟! با این فکر که شاید رفته چیزی بخره در عقب رو باز کردم و نشستم روی صندلی عقب ... صدای سلامم اینقدر ضعیف بود که اگه سلام نمی کردم سنگین تر بودم. برعکس من اردلان بلند و واضح گفت:
- سلام ... بریم؟!
لبمو با زبونم تر کردم و گفتم:
- شهراد نمی یاد؟!
- نه براش کاری پیش اومد رفت ... من می رسونمت و می رم ...
- خوب اینجوری که ...
نذاشت حرفم تموم بشه. راه افتاد و گفت:
- باز می خوای تعارف کنی؟!! متنفرم از این تعارفای زنونه!
ابروهام بالا پرید و ترجیح دادم سکوت کنم. از پلاستیکی که روی صندلی کناریش بود یه دونه آبمیوه بیرون کشید، گرفت به سمتم و گفت:
- بگیرش، نبودی من و شهراد به خودمون رسیدیم ...
از لحنش خنده م گرفت و گفتم:
- نوش جون ...
گلوم حسابی خشک بود، آبمیوه رو گرفتم و با ولع خوردم.
- برای چی مامان بیچاره ت رو گذاشتی اینجا؟!
اخمام در هم شد و گفتم:
- فکر نکنم لازم باشه برای کارای شخصیم توضیح بدم!
پوزخندی زد و گفت:
- شخصی؟!! کاری به شخص تو ندارم ... مادر تقدس داره! هر چقدر هم که حالش بد باشه بچه اش وظیفه داره ازش مراقبت کنه! اینقدر برات سخت بود ...
- خواهشا فکر نکنین فقط خودتون از این چیزا سر در می یارین! منم می فهمم ولی چاره ای جز این نداشتم ...
- یعنی انتقام گرفتن اینقدر مهم بود که به خاطرش مادرت رو بذاری جایی که خیلی زود جونشو می گیره؟!! به این می گن عاطفه؟!! شک دارم ذره ایش توی وجودت باشه ...
کمی خودم رو کشیدم بین دو تا صندلی و گفتم:
- اگه قصد داری با این حرفا آزارم بدی ترجیح می دم خودم برم خونه ...
پوزخند تلخی زد، دست دراز کرد ضبط رو روشن کرد و گفت:
- من سکوت میکنم تا خانوم با وجدان آسوده شون آسوده تر باشن!
خون خونم رو می خورد! اون لعنتی چی می فهمید که من خودم داشتم دق می کردم از کاری که کرده بودم؟! ولی چطور می تونستم بگذرم از خون به ناحق ریخته شده ساسانم؟ چطور می تونستم یه عمر چشممو ببندم و بگم قسمت اینطور بود؟!! من طاقت نداشتم ! نداشتم و تا وقتی اون چیزی که می خواستم رو به دست نمی آوردم به آرامش نمی رسیدم. با صدای لایت موسیقی کم کم چشمام گرم شد و آروم آروم به خواب رفتم ... با شنیدن سر و صدایی چشمام رو باز کردم.
- هنوز خوابه؟!
- بله قربان ...
بهتره بیدارش کنیم، مگه چقدر دارو به خوردش دادی ...
- چیز زیادی نبود قربان ... قاعدتا باید الان بیدار بشه ...
آروم سر جام نشستم ... هنوز توی ماشین بودم! ولی هوا تاریک شده بود! با دیدن آسمون سیاه و درخت های بلند اطراف ماشین با ترس سیخ نشستم سر جام ... دو مرد کنار ماشین در حال گفتگو بودن ... اردلان رو می دیدم ولی مرد دیگه پشتش به من بود ... مرد دستی سر شونه اردلان گذاشت و گفت:
- کارت خوب بود سرگرد ... حالا بهتره برگردی به موقعیت خودت! شهراد تنهاست ...
اردلان پا کوبید و راه افتاد سمت یکی دیگه از ماشین هایی که با کمی فاصله پارک شده بود! یا خدا اینجا کجا بود؟!! اینقدر همه جا تاریک بود که نمی تونستم تشخیص بدم کجا گیر افتادم. مرد که چرخید تقریبا سکته کردم!!! فقط تونستم بنالم :
- عمو حسام ...-

***