سیگارشکلاتی (5)

********دایی یه قدم جلو اومد و گفت:
- خیلی هرزه ای شهراد!!! خیلی ... تا امروز اگه پشتت بودم برای اینکه فکرشم نمی کردم یه کلمه از حرفایی که پشت سرت زر زر می کنن حقیقت داشته باشه. مار تو آستینمون پرورش می دادیم ...
شهراد سریع خودش رو جمع و جور کرد با چشمای گرد شده گفت:
- چی می گی دایی؟! من ... مگه من چی کار ...
دایی به سرعت جلو اومد و سیلی دوم رو محکمتر کوبید توی صورتش به طوری که شهراد افتاد وسط کوچه ... بدنش درد گرفت ، صورتش داغون شده بود، اما براش مهم نبود. صورتش رو چرخوند سمت دایی، دایی ایستاده بود بالای سرش، قبل از اینکه بتونه حرفی بزنه دایی گفت:
- اومدم با دستای خودم بکشمت! حکمت اعدامه ... اعدام! لعنتی من دایی تو بودم! من که همه جوره هواتو داشتم. این بود مزد من؟!!!
چیزی مثل بغض به گلوش فشار می آورد و راه نفسش رو بسته بود ... خون از کنار لبش جاری شده بود. اما توجهی نکرد ... همونطور که روی زمین افتاده بود روی یکی از دستاش کمی بلند شد و گفت:
- دایی مگه چی شده؟!!! خوب بگین من چی کار کردم؟!!!
دایی با لگد کوبید تخت سینه شهراد که قیافه اش از درد در هم شد و کامل افتاد روی زمین. صدای داد و هوار دایی چند نفر رو از توی خونه هاشون کشیده بود بیرون ولی کسی دخالت نمی کرد ... طبیعی بود! اینجا جهانی بود که هر شب توی گوشه گوشه اش آدمها از گرسنگی گوشه خیابون جون می دادن و کسی توجهی نمی کرد ... مزاحم زن و دخترا می شدن و کسی دخالتی نمی کرد ... هر کس سرش به زندگی خودش بود و انگار اصلا میلی نداشت بفهمه چی می گذره تو زندگی خونه بغلیش! مرد که مرد!!! یادشون رفته بود بنی آدم اعضای یکدیگرند ... همه فراموش کرده بودن ... فراموش کرده بودن که راحت باشن و راحتی می شد همین که شهراد کتک بخوره و کسی برای کمک کردن بهش پا جلو نذاره ... شهراد می تونست خودش از خودش دفاع بکنه، اما تو روی دایی ایستادن کار اون نبود! بلد نبود!
- چی کار کردی؟!! پسره کثیف!!! چرا به من نگفتی همه حرفا حقیقته؟!!! چرا؟!!!! پارتنرت رو هم رفتم دیدم آشغال! حالا اون بیماره ... تو چه مرگت بود؟!! اگه از لحاظ روحی مشکل داشتی چرا زودتر دردتو نگفتی تا درمونت کنم؟!!! این همه سال خواهرم داره دق می کنه از دستت و من بازم پشت تو بودم ... چه می دونستم؟! چه می دونستم ...
اون چیز لعنتی که توی گلوش گیر افتاده بود داشت بدجور به چشمای فشار می آورد، اما سعی کرد قورتش بده، فقط صورتش رو بین دستاش پنهان کرد و نالید:
- دایی!!!
دایی که خودش هم شرایط روحی داغونی داشت، یه دفعه دیوونه شد، در حالی که عربده می کشید افتاد روی شهراد و شروع کرد به مشت زدن. در خونه جمشید خان چند دقیقه بود که باز شده بود، وقتی دیدن کسی نیومد تو و از طرفی صدای داد رو شنیدن جمشید جلوی در اومد و همین که کتک کاری مردی رو با شهراد دید سریع توی خونه برگشت و دو سه تا از مردایی که توی خونه اش کار می کردن و حسابی هیکل درشت بودن رو فرستاد بیرون تا شهراد رو از اون مرد جدا کنن و سالم بیارن تو ... مردا به سرعت از خونه زدن بیرون و جسم خونین و مالین شهراد رو از زیر دست دایی بیرون کشیدن ... دایی هنوزم داشت عربده می کشید و خون گریه می کرد. زار می زد و مشت می کوبید ... قیافه شهراد از زور درد مچاله شده بود ... اما نه از درد جسم .. از درد روح ... با این همه کتکی که خورده بود طاقت ناراحتی و اشک های دایی رو نداشت. مردها زیر بازوی شهراد رو گرفتن و یکیشون جلوی دایی ایستاد ... دایی خواست باز هجوم ببره سمت شهراد که مرد کوبید توی تخته سینه اش و با خشم بهش خیره شد ... دایی عربده کشید:
- برو هرزه! برو ... فراموش کن دایی بهنامی هم داری ... من بیچاره به بابات رو زدم تا گذاشت تو اون خونه زندگی کنی ... برو که نشون دادی لیاقتت به قول عموت زندگی کردن مثل سگه! برو و دیگه هیچ وقت برنگرد ... برو بمیر!!!
شهراد دوست داشت عربده بکشه! قلبش می سوخت. اما بازم جلوی خودش رو گرفت، که اگه نمی گرفت که شهراد نبود ... زل زد توی چشمای خونین دایی، لبخندی زد و گفت:
- باشه دایی ... باشه! توام برو ...
دایی خواست دوباره بپره به سمتش که مرد دیگه جلوش رو گرفت و اون دو نفر دیگه هم شهراد رو همراه با وسایلش بردن تو ...جمشید جلوی در ایستاده و منتظرش بود ... با دیدنش سریع جلو اومد و از بین دستای اون مردا کشیدش بیرون و زل زد توی صورتش ... با افسوس سرش رو تکون داد و گفت:
- ببین چی کار کرده بی شرف!!! شهراد می شناختیش؟ کی بود اون مرد؟!! چی کارت داشت؟! بگم بچه ها لهش کنن؟!!
شهراد دستش رو بالا آورد ... نمی تونست حرف بزنه لبش بدجور می سوخت ... اون چیز گرد و قلمبه هم هنوز توی گلوش جا خوش کرده بود. فقط اشاره کرد که مهم نیست داشت از حال می رفت ... با اشاره جمشید خان دو تا از مردها زیر بازوش رو گرفتن و کشیدنش تو ... جمشید سریع داد کشید:
- سارا!!! اون جعبه کمک های اولیه رو بردار بیار ...
شهراد رو نشوندن روی مبل ... تکیه داد و چشماش رو بست. صدای اطرافیانش رو می شنید اما نمی خواست بشنوه:
- بهتر نیست دکتر خبر کنین؟
- زخم لبش به نظر خیلی عمیقه!
- پیشونی و پای چشمش هم داغونه ...
- یارو خیلی بد مشت می زد بهش ...
داد جمشید بلند شد:
- د حرف نزنین ! صورت این پسر خیلی ارزش داره .. یه خط بهش بیفته اون مرتیکه رو از روی کره زمین حذف می کنم!!! سارا ...
- بله آقا ...
- بده من این جعبه رو سریع زنگ بزن دکتر بیاد ...
شهراد دیگه نشنید ... نمی خواست بشنوه ... چقدر دلش حمایت پدرش رو می خواست ... لعنتی این پدر چی داشت که دلگرمی همه بچه ها به اون بود؟!! چرا شهراد اینقدر بدون اون احساس نا امنی می کرد؟!!!
- اگه من یه تیکه از وجودتم اگه تو خدای دنیای منی
چرا با هر چی می خوای دشمنم؟
چرا با هر چی می خوام دشمنی؟
دکتر اومد و رفت ... زخما همه سطحی بودن و تا چند روز آینده همه شون خوب می شدن. فقط چند تا پماد نوشت براش و چند تا هم قرص مسکن ... شهراد مونده بود با درد قلبش چی کار کنه! بدجور اذیتش می کرد ... بدجور ... فکر نمی کرد روزی یه چنین جریانی تا این حد براش آزاردهنده باشه ... بعد از رفتن دکتر جمشید خان پیشش اومد و گفت:
- تو خیلی قوی و محکمی شهراد! بیشتر ازت خوشم اومد! فعلا برو استراحت کن ... یکی از اتاقای بالا رو برات در نظر گرفتم. برو استراحت کن تا خوب بشی ... بعدش برنامه مون رو با هم مرور می کنیم ...
شهراد سری تکون داد و از جا بلند شد ... چشمش می سوخت و تورم پلکش رو به خوبی حس می کرد. همینطور لب و گونه اش رو ... اما براش مهم نبود ... شل می زد اما بازم مهم نبود. ترجیح می داد صورتش له بشه اما اینقدر به خاطرش سرکوفت نشنوه و اذیت نشه. کمک کسی رو قبول نکرد و به سختی از پله ها بالا رفت. وسط پله ها ایستاد و گفت:
- اتاق من کدومه؟!!
جمشید به دختر کنارش اشاره کرد و همین که دختر خواست بیاد به سمتش شهراد دستش رو بالا آورد و گفت:
- لازم نیست ... فقط بگین اتاق من کدومه!
جمشید لبخندی زد و گفت:
- در اول ... سمت راست ...
سری تکون داد و به سختی بقیه پله ها رو بالا رفت. تنها حامیش رو هم از دست داده بود ... دیگه خودش بود و خودش و ... و خدای خودش ...

************

چند روزی گذشته بود، زخمای صورت شهرادحسابی بهتر شده بودن و حالا می تونست به کاراش برسه. جمشید تا همین جا هم زیادی باهاش مدارا کرده بود. حس می کرد خیلی هم توی اون خونه دستاش باز نیست و این آزارش می داد. بدترین چیزی که اونجا بود وجود دوربین های مدار بسته بود! باهاشون غریبه نبود و خوب می دونست جلوی دوربین باید چه جور آدمی باشه، ولی مگه چقدر فرصت داشت؟! باید خیلی سریع کاری رو که می خواست انجام می داد. یکی از چیزایی که با خودش از خونه آورده بود لب تابش بود. وقتایی که بیکار بود توی اتاق می نشست و مشغول سیگار کشیدن می شد، لب تابش هم آهنگای مورد علاقه اش رو پخش می کردن و سعی می کرد فکرش رو متمرکز کنه روی کارش. اگه به اینجا رسیده بود به خاطر دو چیز بود! هوش و ذکاوتش و خونسردیش ... لب تاب رو روشن کرد، یه موسیقی بی کلام گذاشت، پاکت کاپتان بلک رو از کنار بالشش برداشت و یه نخ گذاشت کنار لبش، با فندک روشن کرد و طعم گسش رو بلعید ... نگاهش دور تا دور اتاق چرخ خورد. یه اتاق بیست متری، با یه تخت خواب یه نفره چوبی، که چسبونده بودش به دیوار ، دیوار روبروی در ، شوفاژ هم دقیقا بغل تختش بود و جاشو حسابی گرم و نرم می کرد. به دیوار اون طرفیش یه دروار چسبونده شده بود که روش یه آینه مستطیلی نه چندان بزرگ قرار داشت. آینه ... آینه ... آینه! هر جا که می رفت آینه بهش دهن کجی می کرد ... چرا نمی فهمیدن اون از دیدن خودش بیزاره؟ اون از چهره اش متنفره؟ چرا ؟ پک محکمی به سیگارش زد ... صدای سنفونی های موتزارت ، دود و سیگار و یه ذهن آشفته ... کلمات تو ذهنش ردیف می شدن :
- خمیازه های کش دار سیگار پشت سیگار
شب گوشه ای به ناچار سیگار پشت سیگار
این روح خسته هر شب جان کندنش غریزیست
لعنت به این خود آزار سیگار پشت سیگار
دستش رو روی پیشونیش کشید ، عرق کرده بود ، اتاق غرق تاریکی بود و دود ، تنها نور نور دیوار کوب کم نور بالای تختش بود. دست به سینه مچاله شد روی تخت ، موسیقی اوج می گرفت و بالا می رفت و بعد آروم آروم فرود می یومد. عین معتادی که خمار افیون نرسیده به بدنش باشه در هم پیچیده بود و چرخ یم خورد. انگار درد داشت ... درد داشت! اما درد روح ...
پای چپ جهان را با اره ای بریدند
چپ پاچه های شلوار سیگار پشت سیگار
در انجماد یک تخت این لاشه منفجر شد
پاشیده شد به دیوار سیگار پشت سیگار
نگاش چرخید سمت دیوار، هیچ پنجره ای نبود که بازش کنه و کمی هوا بفرسته توی ریه های خشک شده اش! حس خفگی داشت داغونش میکرد. روز بود و هوا روشن، اما هیچ روزنه ای برای نور نداشت. پس اتاقش شب بود و هوا تاریک! دلش پر بود، پر بود از بی عدالتی ها، از ناجوانمردی ها! از آدم نبودن بعضی آدما! از مردن وجدان ها! چرا بعضی ها انسان بودن رو فراموش کرده و وجدانشون رو کشته بودن؟ چرا؟!!
بر سنگفرش کوچه خوابیده بی سرانجام
این مرده کفن خوار سیگار پشت سیگار
مردم از این رهایی در کوچه های بن بست
انگارها نه انگار سیگار پشت سیگار
از جا بلند شد، قد علم کرد وسط اتاق، بازوهاش رو توی دستاش گرفت و قدم رو رفت. این واژه های لعنتی امشب قصد جونش رو کرده بودن. چشماش رو بست، اینقدر توی اتاق راه رفته بود که می دونست چند قدم برداره می رسه به دیوار ... نرسیده به دیوار عقب گرد می کرد و روز از نو روزی از نو ... کاش می شد بره پیش اردلان نیاز داشت با کسی حرف بزنه ... نیاز داشت به منفجر شدن ... آروم نمی شد! هر کاری می کرد آروم نمی شد.
صد لنز بی ترحم در چشم شهر جوشید
وین شاعران بیکار سیگار پشت سیگار
در لابلای هر متن این صحنه تا ابد هست
مردی به حال اقرار سیگار پشت سیگار
دیگه طاقت نیاورد هوم برد سمت سوئی شرتش، یه گرمکن پاش بود و یه تی شرت، سوئی شرت رو هم پوشید و سریع از اتاق خارج شد. رفت سمت اتاق جمشید، تقه ای به در زد و بعد از شنیدن بفرمایید رفت تو ، جمشید لب تخت نشسته بود. شهراد رفت تو نفس عمیقی کشید و گفت:
- می خوام برم بیرون ...
جمشید از جا بلند شد، اومد سمت شهراد و گفت:
- چیزی شده شهراد؟
شهراد سرش رو به نشونه نفی تکون داد و گفت:
- نه میخوام برم یه سر به خواهرم بزنم ... همین ...
جمشید نفسش رو فوت کرد ، هر دو ابروش رو نشونه تفهیم بالا برد و گفت:
- مراقب خودت باش ...
شهراد سری تکون داد و با سرعت نور از اون خونه جهنمی خارج شد ... نفسش تنگ بود توی سینه اش. نفهمید چطور خودش رو به ساختمون صبا رسوند. کسی خونه نبود جز مادرش ... شمیم مدرسه بود و پدرش سر کار ... کلید نداشت پس زنگ زد ... در بی هیچ صدایی باز شد، به سرعت پله ها رو تا بالا دو تا یکی کرد. در خونه هم باز بود، کفشاشو در آورد و رفت تو، مادرش بی توجه توی آشزپخونه سرش رو گرم کرده بود، ولی شهراد از لرزش دستاش خوب می تونست به حالش پی ببره ، بی طاقت سمت مادرش رفت و بی حرف کشیدش توی بغلش. مادرش هم بی حرکت مونده بود، می خواست خودش رو کنار بکشه ولی نمی تونست ! نمی تونست ... دل تنگ این آغوش بود ! دلتنگ عطر تن پسرش ... اما چه میکرد با دلخوریش؟ شهراد سرش رو توی موهای مادرش فرو کرد و نالید:
- دارم می ترکم مامان ... دارم می ترکم ...
و بعد از مدت های دستای گرم و صمیمی مادرش دور شونه اش حلقه شد ... کل وجود شهراد لرزید ... لرزید! مادرش محکم تر پسرش رو بغل کرد و شهراد با بغض گفتم:
- یه چیزی بگو قربون صدات برم ... نیاز دارم باهام حرف بزنی ، مامان من به آرامش صدات نیاز دارم! دریغ نکن ازم! داره چهارده سال می شه که صدام نکردی!! کم نیست مامان! چهارده سال!!
شهراد حرف میزد ولی صلا توقع نداشت مادرش جوابش رو بده، بارها اینکار رو امتحان کرده بود، به دست و پای مادرش افتاده بود ولی هیچی نشنیده بود! هیچی! بعد از چند لحظه سکوت خواست کنار بکشه که صدای مادرش دیوونه اش کرد:
- شهراد جان! چه کردی با خودت مادر؟
دیگه نفهمید چی کار می کنه! مادرش رو روی دستاش بلند کرد و فقط داد کشید:
- یا علی!! نوکرتم مامان ! نوکرتم!!! صدام کردی! مامان صدام کردی ...
اشک از چشمای مادرش می چکید ، چونه شهراد هم به لرزه افتاد بود، مادرش رو روی زمین گذاشت و عین یه بچه توی بغلش گم کرد خودش رو، دست مادرش توی موهاش گره خورد و نالید:
- سخت بود شهراد سخت! هنوزم سخته ... داری می کشی منو مادر ...
شهراد دیگه طاقت نیاورد، دست مادرش رو کشید و گفت:
- بیا مامان ... بیا باهات کار دارم قربون اون چشمای مهربونت برم ...
قبل از اینکه مادرش حرفی بزنه به سمت اتاق شهراد کشیده شد و در اتاق بسته شد ... شهراد خیلی حرف ها داشت برای گفتن.

***

****