وارث عذاب عشق (آخر)

غزل نگاه تب دارش را به فرشاد دوخته بود. به سرعت متوجه شد که او در این مدتی که نبوده کمی لاغرتر شده است اما از صورت مردانه و جذاب فرشاد طراوت و شادابی می بارید. غزل لبخند زد. او فهمید فرشاد برای ترک اعتیاد رفته بود. در حالی که می خندید قطره اشکی از چشمانش فرو چکید. فرشاد به او نگاه کرد. نگاه غزل آتش به جانش می زد و دلش را غرق در اندوه می کرد. غزل بار دیگر دستهایش را جلوی صورتش گرفت و گریست. فرشاد موهای بلند و پریشان او را از چهره اش کنار زد و آرام آرام با او صحبت کرد. از غزل علت ناراحتی اش را پرسید. غزل همچنان که می گریست تمام اتفاقایت را که برایش از زمان پا گذاشتن به هواپیما تا آشنا شدن با محمد و همچنین رفتن با او به ویلا و صحبت های محمد را یک به یک برای فرشاد تعریف کرد. او همچنین کارت ویزیت محمد را که در تمام این مدت روی قلبش گذاشته بود به فرشاد نشان داد و به او گفت که محمد را از جان و دل دوست داشته است. با وجودی که از عشق او نا امید شده باز هم نمی تواند او را فراموش کند. تنها چیزی که غزل از فرشاد مخفی کرد مسئله بارداری فرشته هنگام مرگ بود. چون می دانست همان انگیزه مرگ فرشته بوده است. غزل به خوبی می دانست که فرشاد کوچکترین اطلاعی از این موضوع ندارد و شنیدن این مطلب می تواند ضربه جبران ناپذیری به او وارد کند. در تمام مدتی که غزل برای او صحبت می کرد فرشاد چون تکه سنگی نشسته بود و در حالی که دستش را به پیشانی اش می فشرد با چشمانی بسته به سخنان او گوش کرد. وقتی صحبتهای غزل به پایان رسید، فرشاد چشمانش را باز کرد و به او نگاه کرد. در عمق چشمان فرشاد می شد غم عمیقی را دید. او حس غریبی داشت، چون عقابی که در اوج پرواز ناگهان بالش شکسته شود از اوج به زیر افتاد. فرشاد به غزل نگاه کرد و در اشکهای او غم شکست عشق را احساس کرد. از حرفهای غزل به خوبی احساس محمد را درک کرد. فرشاد می دانست محمد اسیر عشق غزل شده و به همین دلیل بدون اینکه بتواند به او آسیبی برساند از گرفتن انتقام منصرف شده است.
فرشاد در حالی که احساس می کرد خودش احتیاج به دلداری دارد، با غزل صحبت کرد و او را دلداری داد. او به غزل گفت که بهتر از هر کس دیگری محمد را می شناسد و می دادند که محمد به او دروغ گفته که هیچ گاه او را دوست نداشته و برخلاف آن چیزی که عنوان کرده او را به شدت دوست دارد. محکمترین دلیلی که فرشاد برای حرفش داشت این بود که اگر محمد می خواسته از او به عنوان طعمه استفاده کند حتماً این کار را می کرده، دلیلی نداشته که آینده شخصی و شغلی خود را به خطر بیندازد. اما غزل این را نمی پذیرفت و همچنان می گریست. فرشاد دستش را زیر چانه غزل گذاشت و به او گفت : غزل به حرف من اطمینان کن، محمد دوستت داشته و دارد، فقط مثل همیشه دیر تصمیم گرفته، او فرشته را هم دوست داشت اما زمانی متوجه شده که باید به او بگوید دوستش دارد که خیلی دیر شده بود. فرشاد آهی کشید و ادامه داد: باور کن من می دانم او چه می کشد، غزل قبول کن که محمد تجربه تلخی را پشت سر گذاشته است. باید در این مورد کمی هم به او حق داد. زمانی که از انگلیس برگشتم فهمیدم که فرشته پر کشیده و مرا برای همیشه تنها گذاشته است. اما این را زمانی فهمیدم که مدتها از مرگ او گذشته بود. غم پذیرفتن مرگ فرشته برای من خیلی سخت بود اما کوله بار درد واقعی به دوش محمد بود، کوله باری که مزه تلخ شکست تحمل آن را خیلی سخت تر می کرد. او سالها بار غم این شکست را به دوش کشیده و منتظر روزی بوده که غمش را با فریادی از دل بیرون بریزد. غمگین نشو که سر تو که خیلی مهربان و دوست داشتنی هستی این فریاد را خالی کرده، چون انسان همیشه سر کسی بلا می آورد که خیلی دوستش دارد.
غزل در سکوت حرفهای فرشاد را گوش کرد. فرشاد هر لحظه احساس می کرد دوست دارد فریاد بکشد. برای او خیلی سخت بود غزل را متقاعد کند که به سوی محمد بازگردد، او با این کار با دست خویش بر قلب و روحش جراحت وارد می کرد، زیرا آمده بود تا به غزل بگوید که دوستش دارد و می خواهد زندگی اش را با او آغاز کند. شاید غزل هم این احساس او را درک کرده بود. غزل دستش را دراز کرد و دست فرشاد را که ملافه تخت او را در میان پنجه هایش می فشرد گرفت و گفت: فرشاد، من فقط یک چیز از تو می خواهم.
فرشاد دست دیگرش را روی دست غزل گذاشت و با لبخند غمگینی گفت: بگو عزیزترین عزیزها، هرچه بخواهی تقدیمت می کنم، حتی اگر این جان ناقابلم باشد.
غزل که بار دیگر اشک در چشمانش حلقه زده بود به چشمان فرشاد که منتظر حرف او بود نگاه کرد و گفت: فرشاد با من ازدواج کن.
قلب فرشاد فشرده شد. او آمده بود تا خود این پیشنهاد را به غزل بدهد اما حالا او بود که چنین پیشنهادی را عنوان می کرد آن هم در شرایطی که نمی دانست چه باید بکند. فرشاد احساس بدی داشت و فکر می کرد بر سر دوراهی امتحان قرار گرفته است، اما به سرعت تصمیمش را گرفت و دستش را به آرامی از دستان غزل بیرون کشید و از روی تخت بلند شد و گفت: غزل نه. خواهش می کنم چنین کاری را از من نخواه.
غزل بی صدا اشک می ریخت و با صدای ضعیفی گفت: چرا، ولی تو که مرا دوست داری. نداری؟
- چرا، چرا، باور کن خیلی دوستت دارم اما.... نمی توانم با تو ازدواج کنم.
گریه غزل شدت گرفت : چرا؟
فرشاد نفس عمیقی کشید و با فرو دادن بغضی که در گلویش جمع شده بود گفت: چون نمی خواهم یک بار دیگر دست روی عشق کسی بگذارم. آن هم کسی که روزی یکی از بهترین دوستانم بود. غزل من یک بار عشق او را تصاحب کردم و لقب نارفیقی را برای خود خریدم اما باور کن اگر ذره ای اطمینان داشتم که فرشته هم محمد را دوست دارد، اگر شده به قیمت جانم هم که شده بود این نامردی را در حق محمد نمی کردم چه برسد به حالا که می دانم تو محمد را عاشقانه دوست داری و سردی حرفهای او تو را به چنین پیشنهادی وادار کرده است.
- نه . فرشاد من تو را دوست دارم. تو بهترین و مردترین مردی هستی که در تمام عمرم دیده ام. فرشاد، محمد مرا دوست ندارد، اگر غیر از این بود در این سه روز با من تماس می گرفت و از من می خواست او را ببخشم، تو می دونی که من اونو می بخشیدم، تو خوب می دونی که من هیچ وقت با او قهر نمی کردم، تو که می دونی من بلد نیستم قهر کنم.
- آره عزیزم، آره غزلم، من می دونم که تو بلد نیستی قهر کنی، درست مثل اون دفعه که من اذیتت کردم، اما تو با من قهر نکردی و کلی من رو خجالت دادی. من می دونم اما آیا محمد هم اینو می دونه؟
- نمی دونم، آخه هیچ وقت برخوردی بین ما پیش نیامد که از دستش ناراحت بشم.
- خوب ب خاطر همینه که می گم دوستت داره، اون الان فکر می کنه تو ازش متنفری. به خاطر همین الان داره داغون میشه. قبول کن، چون من محمد را بهتر از خودم می شناسم.
غزل سرش را زیر انداخته بود و چیزی نمی گفت. فرشاد احساس می کرد که باید او را تنها بگذارد تا فکر کند. خودش هم احتیاج به جای خلوتی داشت تا خودش را قانع کند. او به آرامی غزل را ترک کرد و برای پیدا کردن جای خلوتی تصمیم گفت از منزل خارج شود. منیژه و محمود با نگرانی روی مبل های اتاق نشیمن نشسته بودند و به محض دیدن فرشاد هر دو از جا برخاستند. منیژه به فرشاد نگاه کرد و گفت: غزل چش شده؟
فرشاد نگاهی به مادر و پدرش که با نگرانی چشم به دهان او داشتند کرد و گفت: نگران نباشید، غزل احتیاج به کمی تنهایی دارد تا در مورد مسئله ای فکر کند، شما بهتر است پیشش نروید، حالش به زودی خوب می شود. و به طرف در خروجی رفت.
- فرشاد.....
فرشاد به طرف مادرش که با نگرانی به او نگاه می کرد برگشت. از چشمان منیژه خواند که می خواست بپرسد که این موقع شب کجا می رود، اما به یادش آمد که نباید چیزی از او بپرسد. فرشاد لبخندی به او زد و گفت : نگران نباشید، میرم یک دور می زنم و زود برمی گردم. منیژه نفس راحتی کشید و فرشاد از در خارج شد. او بی هدف در خیابانها دور می زد. کمی بعد کنار خیابانی که پارک کوچکی در حاشیه آن قرار داشت توقف کرد و همچنان که به چراغهای پارک خیره شده بود به فکر فرو رفت. او به محمد و غزل فکر می کرد. کارت ویزیت محمد را از جیبش خارج کرد و به آن نگاه کرد. لبخندی لبانش را از هم باز کرد و با خود گفت: پس عاقبت دکتر شدی!
چشمان محمد جلوی رویش جان گرفت و احساس کرد که هنوز هم او را دوست دارد. فرشاد غزل و نگاه گریان او را زمانی که می گفت محمد مرا دوست ندارد به یاد آورد. فرشاد بار دیگر به کارت ویزیت محمد نگاه کرد و نشانی مطب او را به خاطر سپرد. فرشاد تا نیمه های شب خارج از منزل به سر می برد و زمانی که برگشت چیزی به صبح نمانده بود. صبح روز بعد فرشاد به نشانی که روی کارت نوشته شده بود مراجعه کرد. ساختمانی که مطب محمد در آن بود ساختمان پزشکانی واقع در مرکز شهر بود. فرشاد نام دکتر محمد مهرنیا را در تابلویی بالای سر در ساختمان دید. فرشاد از پلکان ساختمان بالا رفت و از مسئول اطلاعات پرسید دکتر مهرنیا چه وقت به مطب تشریف می آورند. مسئول اطلاعات به او گفت که او چند روزی است به مطب نیامده و معلوم نیست که چه وقت بیاید. فرشاد نشانی بیمارستانی را که او آنجا کار می کرد از مسئول اطلاعات گرفت. وقتی به بیمارستان مراجعه کرد فهمید که از بیمارستان هم مرخصی گرفته است.
چند روز بعد منوچهر از فرانسه با غزل تماس گرفت و نیم ساعت با غزل صحبت کرد. غزل به او گفت که دیگر دوست ندارد درسش را ادامه بدهد و می خواهد پیش او برود. منوچهر دلیل این کار غزل را پرسید. او گفت از درس و مدرسه و همچنین ماندن در ایران خسته شده و دوست دارد پیش خواهرش زندگی کند و در یکی از دانشگاههای آنجا ادامه تحصیل بدهد. منوچهر به او گفت که در مورد حرفهای او فکر می کند و بعد با او تماس می گیرد.
فرشاد دیگر نمی دانست چطور باید محمد را ببیند و با او سنگهایش را وا بکند. او باید محمد را پیدا می کرد و با او صحبت می کرد. زیرا ممکن بود غزل برای همیشه به فرانسه برود و آنوقت بود که دیگر برای هر کاری خیلی دیر شده بود. یک هفته دیگر گذشت و منوچهر به محمود تلفن زد تا مقدمات سفر غزل رابه فرانسه فراهم کند. محمود هم پس از صحبت با غزل که از او می خواست برای رفتن تجدید نظر کند متوجه شد که غزل بریا رفتن تصمیمش را گرفته است. هیچکس جز فرشاد نمی دانست چرا غزل تصمیم گرفته برای همیشه به فرانسه برود. محمود و منیژه فکر می کردند بین او و فرشاد تفاهمی برای ازدواج بوجود نیامده و همین موضوع غزل را به رفتن ترغیب کرده است. غزل از عمویش خواست که هرچه زودتر ترتیب سفر او را بدهد. محمود به او قول داد که در اسرع وقت این کار را انجام دهد. فرشاد بدون اینکه بخواهد با غزل روبرو شود و حتی صحبتی با او کند هر روز برای پیدا کردن محمد به مطب و بیمارستانی که آنجا کار می کرد می رفت و هر روز ناامیدتر از روز پیش به منزل باز می گشت. محمود مقدمات سفر غزل را خیلی زودتر از معمول فراهم کرد. بلیتش هم تایید شده بود و قرار بود دو روز دیگر به مقصد پاریس پرواز کند غزل به کمک منیژه چمدانش را بست و آماده سفر شد. بعدازظهر آن روز فرشاد ناامیدانه به مطب محمد تلفن کرد. منشی قسمت اطلاعات که دیگر او را شناخته بود به او گفت : دکتر مهرنیا امروز برای جمع آوری وسایل مطبشان تشریف آورده اند. فرشاد علت را پرسید و منشی به او گفت: ایشان مطب را واگذار کرده اند. فرشاد برای پیدا کردن چیزهایی که می خواست به سرعت کتاب های کتابخانه اش را بیرون ریخت. پس از پیدا کردن دسته ای کاغذ که برایش حکم گنج گرانبهایی را داشتند بدون فوت وقت از منزل بیرون رفت. او به سرعت در خیابان رانندگی می کرد و حتی چراغ قرمزها را هم رد می کرد و توجهی به پلیس ها هم نداشت. فرشاد زمانی که به مطب محمد رسید مانند این بود که تمام راه را دویده باشد. او نفس نفس می زد و با شتاب از پلکان مطب بالا رفت. منشی با دیدن او با دلربایی لبخند زد و به او گفت که آیا می خواهد به دکتر اطلاع بدهد که او منتظرش است. فرشاد سرش را تکان داد و گفت مایل است خودش این کار را بکند، سپس به طرف اتاق محمد رفت. وقتی در اتاق را باز کرد او مشغول جمع کردن کتابهایی بود که در کتابخانه کوچکش بود. فرشاد در اتاق را بست و محمد برای اینکه ببیند چه کسی وارد اتاق شده است سرش را چرخاند. محمد لحظه ای خشکش زد. او فکر کرد اشتباه می بیند، اما این حقیقت داشت و او فرشاد را رو در رویش می دید.

فرشاد نگاهی به دو ر و بر اتاق انداخت و با نیشخندی گفت: مبارک باشد، خوشحالم که می بینم به آرزویت که همانا پوشیدن لباس مقدس پزشکی بود رسیدی. راستش جا داشت برایت دسته گل بزرگی به اندازه نصف این اتاق بیاورم، اما هرچه فکر کردم دیدم لیاقتش را نداری.
محمد بدون هیچ واکنشی بر وبر او را نگاه می کرد. او حتی فراموش کرده بود زمانی به خون فرشاد تشنه بوده است. حالا او را می دید که با نگاهی دوستانه و در عین حال با لحنی نیش دار با او صحبت می کرد. درست مثل قدیم که هنوز هیچ اتفاقی نیفتاده بود و هر دو با هم دوست بودند. فرشاد به محمد نگاه کرد. با وجود ته ریشی که روی صورت او نمایان بود به نظر فرشاد محمد هیچ فرقی نکرده بود. اما فرشاد از نظر محمد خیلی تغییر کرده بود. اوخیلی لاغرتر شده بود و از آن اندام ورزشکارانه و عضلات پیچیده چیزی باقی نمانده بود. فرشاد همچنان که به محمد نگاه می کرد گفت: زمانی که هنوز در این اتاق را باز نکرده بودم با خودم فکر کردم پس از این همه سال چقدر تغییر کرده ای؟ اما وقتی دیدمت فهمیدم تغییری در ظاهرت پیش نیامده اما باطنت از زمین تا آسمان تغییر کرده است.
محمد خواست لب به سخن باز کند که فرشاد گفت: گوش کن، من برای صحبت آمده ام. تو اگر حرفی داشتی می بایست به دنبالم می آمدی و به قول خودت مرد و مردانه حرفت را می زدی، اما این کار را نکردی، پس ساکت باش تا من حرفهایی را که به خاطرش تا اینجا آمده ام بزنم. محمد نفس عمیقی کشید و بدون گفتن کلامی کتابهایی که در دستش بود در قفسه گذاشت پشت صندلی میزش زفت و روی آن نشست و به فرشاد خیره شد. فرشاد نگاهی به دور و بر اتاق انداخت و گفت : تا جایی که می دانم در سوگند نامه پزشکی ات قسم خوردی که تا جایی که در توان داری با خلوص به مداوای بیماران بپردازی و من تا جایی که تو را می شناسم می دانم که چقدربه قولت پا بندی و مطمئن هستم در چهاردیواری این اتاق و آن بیمارستانی که در آن کار می کنی این کار رابه نحو احسن انجام می دهی. اما عجیب استکه درخارج از این محیط دختر سالمی را به بهانه گردش به ویلای خلوتی می بری و بعد او را به اسارت خود در می آوری و به جرم اینکه روزی پسر عمویش عشق تو را از چنگت بیرون آورده به آزار روحی او می پردازی، آن هم دختری که از جان و دل به تو دلبسته شده و قلب بکر و دست نخورده اش را به جانوری چون تو سپرده بود. جالب است که اسم خودت را هم مرد می گذاری!
محمد چون متهمی که اتهامش را پذیرفته باشد آرنجش را روی دسته صندلی تکیه داده بود و با دست پیشانی اش را می فشرد. او می توانست فریاد کند ومنکر همه چیز شود اما می دانست فرشاد حق دارد. فرشاد به طرف صندلی خالی کنار اتاق او رفت و روی آن نشست. پس از چند نفس عمیق ادامه داد: می دانستم از من متنفری و در ذهنت مرا نامرد و بی صفت می خوانی ، اما نارفیقی من در مقابل نامردی چون تو به سفیدی روز است در مقابل سیاهی شب.
محمد من نیامده ام برایت عذر موجه بتراشم، اما باید حقایقی را به تو بگویم. من وقتی با فرشته دوست شدم که نمی دانستم دختر دایی توست و قرار بوده با تو ازدواج کند. زمانی این را فهمیدم که دوستی من و او به عشق تبدیل شده بود. پدر فرشته هم ازتمام ماجرا باخبر بود. او به فرشته گفته بود که با ازدواج من و او موافق است و فقط این وسط مشکل تو وجود داشت. تازه آن زمان فهمیدم که رقیب عشقی بهترین دوستم شده ام. باور کن با اینکه برایم سخت بود اما می خواستم پایم را از زندگی فرشته بیرون بکشم، خیلی سعی کردم اما نشد، باور کن نشد.
فرشاد حال خوبی نداشت، عرق از سر و رویش می ریخت اما با این وجود مقاومت می کرد. حال محمد هم دست کمی از او نداشت. با این تفاوت که رنگ محمد به شدت پریده بود امابی حرکت و بدون اینکه صدایی از حنجره اش بیرون بیاید به حرفهای فرشاد گوش سپرده بود.
- خودت بودی چه می کردی. می توانستی بروی و به بهترین دوستت بگویی که عاشق زن مورد علاقه او شدی و می خواهی با او ازدواج کنی؛ از طرفی فرشته بود که بی قرار بود و ناراحت. من یک هفته برای دیدن او به سر قرارمان که چشمه ای نزدیک منزشان بود نرفتم، فقط صبحهایی که می دانستم او به چشمه نمی آید به آنجا سری می زدم و نامه هایی که او برایم می نوشت و در شکاف درخت می گذاشت می خواندم و به دردی که او از درون می کشید و در نامه هایش از من می خواست تا به دیدنش بروم می گریستم. اما باز هم خودم را از چشمش پنهان می کردم تا او مرا از یاد ببرد، اما نشد.
فرشاد از جا برخاست و دسته ای کاغذ روی میز محمد گذاشت و ادامه داد: اینها نامه هایی است که فرشته برای من نوشته بود. عاقبت دل به دریا زدم و با سر خود را به دیدنش رساندم و از او خواستم کوتاهی ام را ببخشد. محمد بر خلاف فکر تو، من از فرشته سوءاستفاده نکردم. من و فرشته با رضایت و اجازه پدرش پیش از مرگ در محضری به عقد هم در آمده بودیم و این سندی است که نشان می دهد فرشته همسر قانونی من بود.
سپس کاغذی که در آن تاریخ و مدت ازدواج موقت او و فرشته و همچنین شماره ثبت سند و دفتر خانه و مهر محضردار در آن مشهود بود را جلوی چشمان از حدقه در آمده محمد گذاشت. فرشاد به محمد نگاه کرد که به ورقه محضر چشم دوخته بود.
- رفیق خیلی دوست داشتم یک روز بیام و این چیزها را به تو بگویم و از تو حلالیت بطلبم اما فکر نمی کردم روزی این کار را بکنم که بخواهم به تو بگویم که فرصت را داری از دست می دهی و اگر دیر بجنبی عشقت پرواز می کند و به جایی می رود که دسترسی به آن خیلی سخت است. محمد به او نگاه کرد. اشک در چشمان فرشاد حلقه زده بود، اما لبخندی بر لب داشت. نگاه فرشاد خیلی پاک و شیرین بود و محمد احساس می کرد که دوست دارد سرش را به دیوار بکوبد.
فرشاد گفت : محمد من نا خواسته دیر رسیدم. من برای سفری دو روزه به جای پدرم که پایش شکسته بود به انگلیس رفتم و قرار بود پس از برگشتن با پدر و مادرم برای خواستگاری فرشته به منزلتان بیایم. باور کن پیه همه چیز را به تنم مالیده بودم اما قسمت این بود که قطاری که مرا به منزل عمه ام در بریستول می برد واژگون شود و من بر اثر تصادف حدود دو ماه در بیمارستانی در نزدیک آکسفورد بستری شوم و هنگامی که برگشتم فرشته ام پر کشیده و رفته بود. محمد من دیر رسیدم اما تو بجنب که دیر نرسی.
اشکهای فرشاد بر صورنش روان بودند. محمد همچنان که موهایش را بین پنجه هایش می فشرد هق هق می گریست. فرشاد به طرف محمد رفت و دستش را روی دوش او گذاشت و گفت: غزل خیلی مهربان است، بلد نیست قهر کند. او خیلی زود تو را می ذیرد چون نمی تواند و نمی خواهد تو را از قلبش براند.
فرشاد ورق کاغذی تا شده را از جیبش درآورد و به روی زانوان محمد گذاشت و گفت: من این ورق را دور از چشم غزل از دفتر خاطراتش کنده ام، فکر می کنم این را خطاب به تو نوشته است.
- غزل در تمام این مدت منتظرت بوده، محمد بجنب، با شاخه گل سرخی به دیدنش برو. او گل سرخ را خیلی دوست دارد، درست مثل تو و تا جایی که یادم مانده هردوی شما آن را نشانه عشق می دانید.

محمد برای من بیش از این چیزی نگفته بود و من مانده بودم که داستانم را چگونه به پایان برسانم. حدود چهار روز از تنظیم آخرین نوشته هایم می گذشت که نامه ای سفارشی به دستم رسید.

خانم بسیار عزیز، رفتم بدزدمش، اما این بار نه برای انتقام بلکه فقط برای خودم.

منتظرم باشید. روز چهارشنبه ساعت سه، محل قرار همیشگی

نامه بدون نام و امضاء بود. اما من از خط و طرز نوشتن نامه متوجه شدم پیغام محمد است.
به تقویم نگاه کردم. آن روز یکشنبه بود و من باید سه روز منتظر می ماندم.
روز چهارشنبه برخلاف همیشه که یک ربع ، ده دقیقه ای تاخیر داشتم نیم ساعت زودتر روی نیمکت چوبی پارک نشسته بودم و با بی قراری منتظر آمدن او بودم. می دانستم صندلی و میز چوبی فرتئت پارک و همچنین درختی که بر روی آن سایه انداخته بود مانند من منتظر آمدن او هستند. خیلی سعی کردم خودم را متین جلوه بدهم اما فقط خودم می دانستم برای آمدن او تا چه حد بی قرار و آشفته ام. با نگاه دقیقی به محیط اطرافم چشم دوخته بودم تا آمدنش را ببینم. گاهی زیر چشمی ساعتم را نگاه می کردم. هر لجظه که به ساعت سه نزدیک می شد تپش قلب من شدیدتر می شد. دوست داشتم زودتر بیاید و من او را با یک سبد لبخند و امیدواری ببینم و تکلیف نوشته های نیمه کاره ام را مشخص کنم. دلشوره قرارم را گرفته بود و کم مانده بود با لگد به میز جلوی رویم بزنم که خیلی زود به خودم مسلط شدم و به یاد آوردم که باید متانت یک نویسنده را حفظ کنم. هنوز چند دقیقه ای به ساعت سه باقی مانده بود که از فاصله چند متری او را شناختم که با قدمهایی آرام و محکم جلو می آمد. کیف مشکی به همراه داشت و کت و شلوار مشکی و پیراهن کرم رنگی به تن داشت. موقر و متین نزدیک شد و با احترام سلام کرد، از چهره آرامش که مانند اکثر اوقات لبخند بر لب داشت نمی توانستم درونش را بخوانم. او روی نیمکت مقابل من نشست و کیفش را روی میز گذاشت که فاصله ما را تعیین می کرد. محمد با خونسردی در کیفش را باز کرد و مشغول وارسی محتویات آن شد. هر چقدر او آرام و خونسرد بود من در تشنج و هیجان به سر می بردم. خوشبختانه با خونسردی ظاهری که خودم می دانستم چقدر به آن تظاهر می کنم به او نگاه کردم تا ببینم چه وقت دست از بازی با کیف و محتویات داخل آن بر خواهد داشت. اما گویا او چنین قصدی نداشت. از حرکات آرام و خونسردش که کاغذهای داخل کیف را بر می داشت و به آنها نگاه می کرد و دوباره آنها را سر جایش می گذاشت فهمیدم او هم مشغول بازی است و منتظر است من شروع کنم. از حرکاتش که چون کودکی تخس و بازیگوش بود خنده ام گرفته بود. حالتهای او مرا به یاد بازیگوشی پسرم در مواقعی خاص می انداخت. در حالی که ضبط صوت خبرنگاری ام را به همراه دفتر یادداشتم از کیفم بیرون می آوردم با لحن آمرانه ای گفتم : خوب منتظرم.
با حالتی ساختگی سرش را تکان داد و گفت : آه بله. معذرت می خواهم. من در خدمت شما هستم.
لبخندی زدم و به ضبط صوت و دفترچه اشاره کردم و گفتم: منتظرم بشنوم.
لبخندی بر لب آورد و گفت: به نظرتان اگر آخر داستان را تعریف نکنم فکر می کنید داستان نیمه کاره چاپ خواهد شد؟
در حالی که به دفترچه ام نگاه می کردم گفتم: دکتر، خوشبختانه من از جمله کسانی هستم ک دوست دارم یک کار را تا آخر انجام دهم. و در حالی که قلم را به دست گرفتم و آماده نوشتن شدم با لحنی که خودم هم احساس می کردم کمی عصبی است گفتم: داستان من هیچ وقت نیمه کاره به چاپ نمی رسد. من آخر داستان را این طور می نویسم. محمد با شاخه گل سرخی به خواستگاری غزل رفت و غزل با عشقی که از محمد در سینه داشت خیلی زود او را بخشید و آن دو خیلی زود زندگی شیرین و گرمی را شروع کردند.
به محمد نگاه کردم تا تاثیر کلامم را در چهره اش ببینم. دو ستاره کوچک در چشمانش درخشیدند. احساس کردم در چهره اش در عین لبخندی که بر لب داشت بغضی نهان شده است. دو ستاره چشمانش کم کم بزرگ شدند و من فهمیدم آن دو ستاره ذره های ریز و شوری بودند که در چشمانش شروع به پیوستن کرده بودند و تبدیل به دو قطره اشک شدند. سرم را زیر انداختم تا او راحت باشد. احساس کردم دستها و پاهایم بی حس و حرکت شده اند. فکر کردم اشک او چه معنی می تواند داشته باشد؟
هنوز نامه غزل میان تقویم جیبی ام بود. نامه ای از میان دفتر خاطرات غزل که توسط فرشاد ، بدون اطلاع غزل، به دست محمد رسیده بود.
او منتظر محمد بود با یک شاخه گل سرخ.
صدای محمد مرا از فکر و خیالاتم رهانید. بدون اینکه به او نگاه کنم متوجه شدم آمادگی صحبت دارد.
محمد با صدای گرفته ای گفت: رفتم ببینمش، رفتم بهش بگم دوستش دارم ، رفتم به خاطر بدی هام ازش معذرت بخواهم.رفتم غرورم را خرد کنم و با خرد شده غرورم مرهمی درست کنم و آن را روی زخم دل شکسته اش بگذارم. رفتم با یک شاخه گل سرخ و یک دنیا پشیمونی، یک شاخه گل سرخ. همون چیزی که منتظرش بود.
با خودم گفتم اگه نخواست منو ببینه ، اگر ازم روبرگردوند، اگه منو نبخشید باز هم می دزدمش، اما این بار هر روز هزار با تو محراب عشقش دعا می کنم و بهش می گم دوستش دارم و اونقدر بهش میگم تا منو ببخشه. تا بازهم لباشئ غنچه کنه و بگه محمد تو خیلی بدی. منم اقرار می کنم و بهش می گم آره تو راست می گی، من بدم، من بد بودم، من نفهم بودم اما تو خوبی، تو عزیز منی، تو عشق منی، تو امید منی، تو زندگی منی، تو غزل منی....
آنوقت براش غزل عشق رو سر می دم و دورش یک حصار از محبت می کشم. یک حصار محکم و غیر قابل نفوذ به نام عشق.
محمد آرنجهایش را روی میز گذاشت و قلاب دستهایش را تکیه گاه پیشانی اش کرد. قلمم گویی ایست قلبی کرده بود و یا شاید دستم حس نوشتن نداشت. همچنان سست و بی اراده فقط ادای نوشتن در می آوردم. سرم را زیر انداخته بودم به طوری که احساس می کردم رگهای گردنم به شدت کشیده شده اند. دوست نداشتم سرم را بلند کنم و شاهد درد او باشم. صدای فریاد چند کودک که فارغ از دنیای پرآشوب بزرگترها به دنبال هم می دویدند نگاهم را به سوی آنان کشاند به حال شاد و بی خیال آنان غبطه خوردم و لحظه ای خودم را کودکی در بین آنان تجسم کردم. محمد همچنان چون مجسمه سنگی بی حرکت نشسته بود. قصد نداشتم خلوت او را بهم بزنم. باید صبر می کردم و منتظر می ماندم تا خودش لب به سخن باز کند. اشتیاق دانستن به قدری بود که احساس کردم صورتم در تب تندی می سوزد. حرارت صورتم را با وجود ملایمت هوا حس می کردم. من هم در دنیایی از چراها غرق شده بودم. هزاران پرسش و نکته مبهم آرامش را از من گرفته بود به طوری که متوجه نشدم چه مدت ساکت و بی صدا نشسته ام. با صدای محمد روح سرگردان و کنجکاوم به جسمم بازگشت. به او نگاه کردم با چهره ای درهم که لبخندی بی روح بر روی آن نقاشی شده بود نگاه پوزش خواهانه ای به من انداخت. با لبخندی به او اطمینان دادم که برای آرام شدن روحش باز هم می توانم منتظر بمانم. لحظه ای به کیفش خیره شد و بعد به آرامی کتابی از آن خارج کرد. کتاب قطور و پزشکی بود. تعجب کردم او چه قصدی دارد. او کتاب را به طرف من گرفت و باز کرد. گل سرخی که هنوز کاملاً خشک نشده بود وسط کتاب بود. گل سرخ بزرگ و زیبایی که می توانستم حدس بزنم زمانی که اینچنین پژمرده نشده بود چقدر زیبا بوده. نوار ظریفی به رنگ سفید روی ساقه گل پاپیون شده بود. به گل سرخ خیره شدم و صدای محمد را شنیدم که گفت: با این گل سرخ به دیدنش رفتم اما باز هم مثل همیشه دیر رسیدم. زمانی به منزل عمویش رسیدم که به من گفتند غزل خانم چند ساعت پیش برای پرواز به مقصد پاریس به همراه خانم و آقای رهام که برای بدرقه او را همراهی می کردند به فرودگاه رفته است. زمانی که به فرودگاه رسیدم هواپیمای او نیم ساعتی بود که پرواز کرده بود. من فهمیدم که بار دیگر دیر رسیده بودم.
محمد شاخه گل را از بین کتاب بیرون آورد و آن را روی دفترچه یاداشت من گذاشت و با صدای گرفته ای گفت : مرا ببخشید، خیلی سعی کردم آن طور که شما دوست داشتید داستان را به پایان برسانم اما افسوس که فقط به چند ساعت وقت احتیاج داشتم. بله من باز دیر رسیده بودم و این بار اولم نبود.
با گفتن این جمله کیفش را بست و از جایش برخاست. من به او نگاه کردم و در این فکر بودم که چقدر حیف شد. محمد پس از چند لحظه مکث لبخند آشنایش را بر لب آورد و گفت : من از شما به خاطر زحمتی که کشیدید نهایت تشکر را دارم. شما سنگ صبور خوبی برایم بودید و در این مدت خیلی خوب مرا تحمل کردید. اما در مورد داستان. شما می توانید این دیدار را از آخر داستان حذف کنید و بگذارید خوانندگانتان فکر کنند محمد و غزل....
سکوت کرد و در حالی که شانه هایش را بالا می انداخت گفت : نمی دانم ....هرجور که دلتان می خواهد بنویسید ، شاید حقیقت تلخ داستان به جوانانی مثل من بفهماند که نباید وقت را از دست بدهند، حال این وقت در هر مورد که می خواهد باشد. اما به هر صورت من منتظر یک نسخه از کتابتان هستم.
لبانم به هم دوخته شده بودند و با تکان سر این قول را به او دادم. محمد رفت و من در تردید بودم که آیا این واقعیت را کتمان کنم و یا حقیقت را در عین تلخی عریان به نمایش بگذارم.
نوشته هایم چند هفته ای بود که آماده بودند اما برای دادن آنها برای چاپ در تردید بودم. کم کم به این فکر افتادم که از خیر چاپ این کتاب بگذرم که با رسیدن نامه ای در تصمیمی که داشتم تجدید نظر کردم. نامه به خط نا آشنایی بود، اما با خواندن آن احساس کردم نیروی تازه ای بر روحم دمیده شد و تصمیم گرفتم متن نامه را همانطور که برایم رسیده بود به عنوان قسمت پایانی داستانم چاپ کنم و از شعر زیبایی که در انتهای آن نوشته شده بود برای انتخاب نام کتاب بهره بگیرم.

سلام ، با اینکه هنوز شما را ندیده ام اما در دلم محبت خالصانه ای نسبت به شما احساس می کنم ، محمد نگران شما بود و برای غافلگیر کردنتان از من خواست برایتان نامه ای بنویسم و شما را در پایان رساندن داستانتان که امیدوار بود هنوز آن را برای چاپ نفرستاده باشید یاری کنم .
شما می توانید داستان را این گونه به پایان برسانید .
محمد پس از خداحافظی با شما به قصد ترک کردن همیشگی تهران مشغول انجان دادن کارهای اداری اش بود .
فرشاد به دیدن او می رود و زمانی که می فهمد محمد چنین قصدی دارد او را از انجام چنین کاری منصرف می کند و او را امیدوار می کند که غزل بدون او نمی تواند زندگی کند و به زودی به سویش بازمی گردد . از او می خواهد با گم و گور کردن خود کار غزل را دشواتر نکند .
یک ماه از دیدار فرشاد و محمد گذشته بود که فرشاد از پدرش می شنود که قرار است غزل با یکی از دوستان کاوه همسر فرزانه نامزد شود . فرشاد می فهمد که غزل با این کار می خواهد وسوسه ی بازگشت به ایران و یاد محمد را به فراموشی بسپارد .
فرشاد با تهیه ی مقدمات سفر به سرعت راهی فرانسه می شود و زمانی به آنجا می رسد که کاوه و منوچهر مشغول آماده کردن مقدمات ازدواج غزل با پیمان هستند .
فرشاد بدون اینکه با غزل دیداری داشته باشد با منوچهر صحبت می کند و تمام ماجرا را برای او تعریف می کند و به او می گوید غزل برای لجبازی با محمد و فراموش کردن او تصمیم گرفته خود را نابود کند . ازدواج عجولانه و بدون فکرش با پیمان این را ثابت می کند .
منوچهر پس از شنیدن ماجرا از زبان فرشاد و برای اینکه حقیقت را بفهمد با غزل صحبت می کند . غزل با ریختن اشک به پدرش اعتراف می کند که بله ، تمام ماجرا حقیقت داشته است . با تمام اینها محمد هنوز مالک و صاحب قلب اوست و هیچ مردی نمی تواند جای او را در قلبش بگیرد .
منوچهر پس از شنیدن سخنان غزل با پیمان صحبت می کند و او را متقاعد می کند تا از ازدواج با غزل صرف نظر کند . آنگاه در پی تدارکات بازگشت به ایران می شود .
فرشاد پیش از منوچهر و غزل به ایران باز می گردد تا مبادا محمد از بازگشت غزل ناامید شود و در پی تصمیمی ناگهانی باعث بر هم ریختن تمام نقشه هایی شود که او برای رساندن آن دو به هم کشیده بود .
غزل و پدرش به ایران بازمی گردند و فرشاد ترتیب دیدار آن دو را می دهد .
اینک من ، یعنی غزل می نویسم که چطور پس از بازگشت به ایران محمد را ملاقات کردم .
هنوز چند ساعتی نگذشته بود که پرواز را پشت سر گذاشته بودم و هنوز خستگی سفر در تنم بود . با وجود این منتظر تماس فرشاد بودم . او ساعت ورودمان را می دانست و قرار بود به محض رسیدن ما با من تماس بگیرد . پدر پیشنهاد کرد که با گرفتن دوش آبگرمی خستگی را از تنم دربیاورم ، اما من بی قرارتر از آن بودم که قدمی از کنار تلفن دور شوم .
فرشاد با من تماس گرفت و گفت محمد هنوز از رسیدن من به ایران خبر ندارد و او تصمیم گرفته محمد را غافلگیر کند . راستش از اینکه محمد این بار هم عشقم را پس بزند دچار ترس و تردید بودم . به فرشاد گفتم :
-فرشاد اگر این بار هم ...
او نگذاشت کلامم را تمام کنم و گفت :
-مطمئن باش این طور نمی شود باز هم می گویم من او را بهتر از خودم می شناسم .
قرار شد ساعت هفت بعد از ظهر در رستورانی حوالی میدان ونک همدیگر را ملاقات کنیم .
ساعت شش بعد از ظهر بود و من تمام نیرویم را به کار گرفتم تا بتوانم حاضر شوم . با تمام اینها اگر محبت و یاری پدر نبود هرگز قادر نبودم قدم از قدم بردارم .
یک بار دیگر نامه ی سراسر عشق و محبت محمد را از کیفم در آوردم و آن را از اول تا به آخر خواندم . احساس می کردم نیرویی از غیب مرا به رفتن تشویق می کند . آن نامه تردیدی را که از ابتدای حرکتم از فرانسه برای دیدن محمد به وجودم چنگ انداخته بود از بین می برد .
وقتي سرم را از روي نامه محمد بلند كردم پدر را ديدم كه اشك در چشمانش حلقه زده است. او مرا در آغوش گرمش گرفت و با كلامي گرم كه از درون قلب با محبتش بيرون ميآمد گفت: «دخترم فرصت عاشقي خيلي زود از دست ميره، بايد قدر لحظه لحظههاشو دونست. من مطمئنم مادرت هم الان خيلي خوشحاله و داره از جايي تو رو نگاه ميكنه. من و مادرت با اينكه سعي كرديم فرصتي رو از دست نديم اما نشد و دست سرنوشت فرصت داشتن او را از من گرفت، دوست دارم هميشه اينو خوب به خاطر بسپاري، براي يك عاشق غرور و تعصب جايي نداره و اين غرور مثل سد محكمي جلوي ابراز محبت رو ميگيره، يك وقت به خودت ميآيي كه ميبيني خيلي ديره.
«غزل فكر نكن با پيش قدم شدن براي ابراز عشق كوچكي ميشي، نه دخترم، خصلت عشق اينكه كه نگاه و فهمي درست به عاشق عطا ميكنه. تو با نخستين قدم كه برداري بزرگ ميشي و ميرسي به اونجا كه بايد برسي ... به مقام بلند عاشقي . همون جايي كه وقتي خدا بندههاشو خلق كرد ذرهاي از عشق خودشو تو وجود اونا به وديعه گذاشت. برو، اميدوارم كه موفق بشي.»
كلام پدر نيرويي تازه به من بخشيد و بدون اينكه سعي كنم از زيور و آرايشي استفاده كنم با همون لباس ساده سفر و بدون اينكه سعي كنم چمدانم را باز كنم تا لباس مناسبتري به تن كنم با برداشتن كيفم از در اتاقمان در هتل بيرون رفتم.
خيابانها در آن موقع شب شلوغ بودند و زماني كه به رستوراني كه فرشاد نشاني آن را به من داده بود رسيدم ساعت هفت و بيست دقيقه بود.
با عجله وارد رستوران شدم. وقتي پيشخدمت جلو آمد شماره منيزي را كه فرشاد داده بود از او پرسيدم او مرا به آن سمت راهنمايي كرد. رستوران خلوت بود و فقط چند زوج ميزهايي را اشغال كرده بودند.
اما ميزي كه پيشخدمت به من نشان داده بود خالي بود براي اينكه اشتباه نكرده باشم نام رستوران را پرسيدم و او به من گفت كه ميز شماره هفت توسط آقايي به نام مهرنيا رزرو شده است. بله همه چيز درست بود، جيز اينكه كسي منتظر من نبود. گامهايم را به سستي به طرف ميز برداشتم و احساسات مختلفي در وجودم جريان داشت.
بغض گلويم را گرفته بود و با خود فكر كردم كه من فقط بيست دقيقه تأخير داشتم. آقا از نظر محمد ارزش آن را نداشتم كه برايم صبر كند و يا اينكه او اصلاً سر قرار نيامده است؟
ميز سفيد شيشهاي با وجود زيبايي براي من حكو چوبه دار را داشت. آهسته كيفم را روي ميز گذاشتم و بدون اينكه حسي داشته باشم تا بنشينم، كف دستهايم را روي شيشه تميز و براق گذاشتم.
چشمانم به ساعت مچيام افتادكه ساعت هفته و سي دقيقه را نشان ميداد. همه چيز حاكي از اين بود كه محود اين بار هم مرا بازي داده بود و بار ديگر غرورم را شكسته بود. بدتر از آن دلم بود كه فكر ميكردم چون آينهاي صد تكه كه دوباره آن را بشكنند هزار تكه شده است. نفهميدم چه شد، وقتي به خود آمدم عكس خود را روي ميز شيشهاي ديدم و همچنين قطرههاي اشكي كه روي شيشه ميچكيد و ميرفت تا از بهم پيوستن قطرههاي جوي باريكي ايجاد كند.
ديگر هيچ چيز برايم مهم نبود و از اينكه كسي مرا به آن حال ببيند باكي نداشتم. ناگهان از لاي پلكهاي نيمه بستهام كه اشك آنها را تار كرده بود عكسي محو از شاخهاي گل سرخ را ميان شيشه ديدم. هنوز تصوير گل را باور نكرده بودم كه صدايي آشنا نزديك به گوشم احساس كردم.
«در مقابل جرم سنگين كسي كه عاشقي را بيست دقيقه در انتظاري كشنده بگذارد ريختن اشك جزاي زيادي نيست»
گريهام بند نيامد، اما اشكم ديگر از شكستگي قلبم نبود، احساس ميكردم معجزهاي رخ داده و ذرههاي شكسته قلبم به هم پيوند ميخورد. اشك چشمم آينه قلبم را صيقل ميداد. با تمام وجود احساس خوشبختي ميكردم اما خودم هم نميدانستم چرا هنوز ميگريستم.
به طرف محمد برگشتم تا چهره او را كه چون نقشي بر سكهاي در قلبم حك شده بود ببينم. بله اشتباه نميكردم او محمد من بود، او نيز ميگريست. اشكهاي او درشت و صاف بودند و من صافي آن را با زلالي تمام چشمههاي دنيا برابر ميدانستم. اشك او به زلالي صداقت بود و به شفافي عشق.
با ديدن او لرزشي از عشق سراپاي وجودم را فراگرفت. احتياج به تكيهگاه امني داشتم تا حقيقت را باور كنم زرا بارها خواب آن لحظه را ديده بودم و هر بار كه دست دراز كرده بودم تا وجودش را لمس كنم از خواب بيدار شده بودم. اما اين بار او حقيقت داشت و تكيهگاه من آغوش او بود.
محمد دستش را دور شانههايم انداخت و من نيز بدون هيچ شرمي صورتم را روي سينه گرمش پنهان كردم. تمام عقدههاي دلم باز شده بود و احساس ميكردم اشكهايم از زير بلوز سفيد رنگي كه به تن داشت به پوستش نفوذ ميكند. وقتي كه سرم را از روي سينهاش برداشتم جاي لكه خيس اشكهايم را روي بلوزش ديدم.
محمد دستمالي از روي ميز برداشت و به طرف من گذشت. در حالي كه بازويم را ميگرفت با لحن شوخي كه هميشه عاشق آن بودم گفت «غزل بايد يك جاي خلوتتر گير بياوريم تا بقيه گريههايمان را بكنيم. ببين همه برگشتهاند و ما را نگاه ميكنند». تازه آن وقت بود كه ديدم تام كاركنان رستوران و همچنين چند زوجي كه ميزهاي رستوران را اشغال كرده بودند به طرف ما برگشته و ما را نگاه ميكردند. به محمد نگاه كردم و لبخند زدم. ديگر چشمه اشكم خشكيده بود و دوست دشاتم لبخند بزنم.
محمد خنديد و گفت: «شرط ميبندم هر وقتي يكي از اين آدمها از كنار اين رستوران بگذرد به ياد خاطرهاي ميافتد كه ما برايش به يادگار گذاشتيم».
خنديد و خوشحال بودم كه خاطرهاي را كه براي اين آدمها ميگذارم يكي از بهترين خاطرات خودم ميباشد. محمد اسكناسي روي ميز گذاشت و در حالي كه دست مرا محكم در ميان دستهاي گرمش گرفته بود هر دو از رستوران خارج شديم.
آن شب تا نيمههاي شب من و او در خيابانها دور زديم و تمام قول و قرارهاي عروسي را گذاشتيم. حدود نيمههاي شب محمد مرا به هتل رساند.
طفلي پدر با نگراني منتظر آمدن من بود و تا آن موقع هنوز نخوابيده بود.
محمد با ديدن پدر سرش را خم كرد و پدر با مهرباني او را به داخل اتاق دعوت كرد. محمد در حالي كه به پدر نگاه ميكرد گفت: «آقاي رهام ميخواستم امشب از شمار اجازه بگيرم و غزل را به طور رسمي از شما خواستگاري كنم. ميخواهم شما در حق من پدري كنيد»
پدر در حالي كه اشك در چشمانش حلقه زده بود بدون هيچ تشريفاتي گفت: «محمد با اينكه فكر نميكردم از غزلم اين جور خواستگاري شود و مجبور باشم به خواستگارش نيمه شب و در حالي كه ايستاده پاسخ بدهم، اما خواستگاريت را ميپذيرم و در حق تو و دختر عزيزم دعاي خير ميكنم».

نامه غزل به پايان رسيد و من زماني به خود آمدم كه متوجه شدم من هم ميگريم. مطمئن بودم كه گريهام از روي شادي و غرور است. شادي از اينكه محمد و غزل پيوندي عميق و جاودانه بسته بودند و غرور از اينكه من از كشوري هستم كه عشق در ذره ذره خاك پرمهرش وجود دارد و تمام احساسات و عواطف انساني در آنجا به عرصه وجود ميرسد.
اما من هم چون دوستاني كه نوشتههايم را ميخوانند كنجكاو شده بودم كه بدانم فرشاد چه ميكند. او كه با ثابت كردن مردانگي و گذشتش نشان داده بود لايق اين ميباشد كه نامش زينتبخش داشتاني عاشقانه باشد.
فرشاد كه به عقيده من قهرمان اسطورهاي داستانم ميباشد هم اكنون مشغول ادامه تحصيل در دانشگاه ميباشد. زماني كه او را از نزديك ديدم با اطمينان قبول كردم كه او درست همان كسي است كه پيش از ديدنش وصفش را كرده بودم. يك دوست، يك مرد و مهمتر از آن يك انسان و زندگي او مصادق اين شعر ميباشد:
همه ما وارثيم، وارث عذاب عشق
سهم اونكس بيشتره كه ميشه خراب عشق
سوختن و فرياد زدن، اينه رمز و راز عشق
وقت از خد مردنه؛ لحظه آغاز عشق