وارث عذاب عشق (6)

نمی خواست بار دیگر کسی را بترساند به درخت تکیه داد وتمام حواسش را در گوشهایش متمرکزکرد.
صدایی به گوشش خورد که میگفت: آره حالا موندم چی کار کنم از طرفی اگر بخوام بهش نه بگم می دونم خیلی ناراحت می شه.
صدای دیگر خون در رگهایش منجمد کرد فرشاد اشتباه نمی کرد فقط او بود که صدایی چنین ظریف وخوش آهنگ داشت. فرشاد چشمانش را بست وچهره او را به خاطر آورد در همان حال صدای او را شنید که میگفت:البته خودت میدونی که چکار باید بکنی اما پیش از آن خوب فکر کن چون اینجور که میگی ممکنه برات سخت باشه.
دختر ها روی پل ایستادند فرشته به ترانه اشاره کردوگفت اینجا رو ببین کوزه از اینجا افتاد. وبا دست به کف رودخانه اشاره کرد.
ترانه لبش را گزیدو سرش را تکان دادوگفت: وای چقدر خدا به خودت رحم کرد.
فرشته شانه هایش را بالا انداخت وگفت: چی بگم شاید همینطوره که میگی.
ناگهان چشمش به شاخه گل سرخ زیبایی افتاد که روی تیرک چوبی بود در یک لحظه احساس غریبی به او دست داد احساس میکرد مسافت زیادی را دویده است به نفس نفس افتاده بود به خوبی متوجه شده بود که گل را کسی جز جوان دیروزی نیاورده است.
ترانه نیز گل را دید وللی خوشبختانه متوجه تغییر حال فرشته نشد با صدای بلندی فریاد زد:فرشته اینجا رو ببینچه گل قشنگی, به نظرت کی اونو اینجا گذاشته؟
فرشاد همانطور که به درخت تکیه داده بود چشمانش را بست ولبخندی بر گوشه لبش ظاهر شد.
خدای من اسمش فرشته است راستی که فرشته است.
ترانه گل را برداشت و انرا بویید :به به چقدر خوشبوست , فرشته بیا این را بگیر فکر میکنم همون کسی که کوزه ات را شکسته با این وسیله خواسته از تو دلجویی کنه.
فرشته لبخند زد وگل را از او گرفت و آنرا به صورتش نزدیک کرد بوی خوش گل در مشامش پیچید چشمانش را بست وسعی کرد چهره او را به خاطر بیاورد.
نقش کم رنگی از او در ذهنش آمد ولی صدای او را به خوبی به خاطر میآورد که میگفت واقعا متاسفم...
ترانه دستش را روی بازوی فرشته گذاشت وگفت:بیا بریم امروز خیلی دیر شده می ترسم هوا تاریک بشه وما هنوز به خانه نرسیده باشیم.
فرشته با تایید کلام او سرش را تکان داد وراه افتاد.
ترانه وفرشته آرام آرامگام بر میداشتند ودر همان حال با هم صحبت میکردند.
فرشته اگه دیر نشده بود با هم می رفتیم سری به دختر خاله ام زیبا میزدیم آخه تازگی کلاس گل سازی میره نمی دونی چه گلهایی درست میکنه بهم قول داده یک سبد گل برام درست کنه راستی دوست داری کاراشو ببینی؟
آره خیلی دوست دارم با زیبا آشنا بشم
اونم خیلی دوست داره تو رو ببینه بهش قول دادم یک روز تو رو با خودم به خونشون ببرم.
خیلی عالیه
ببینم فردا کاری نداری می خوای پیش از آمدن به چشمه سری به خونشون بزنیم؟
فکر بدی نیست من که فردا کاری ندارم ولی اگه تونستیم کمی زودتر بریم که مثل امروز دیرمون نشه، خوبه؟

آره خیلی خوبه، فردا ساعت سه حرکت می کنیم که به اینجا آمدن هم برسیم. خب، حالا از اینجا تا چشمه مسابقه، قبول؟

از الان می گم تو بردی من پام درد می کنه نمی تونم بدوم.

قلب فرشاد فشرده شد، می دانست او از چه صحبت می کند، هنوز صحنه گره خوردن طناب را به پای او به خاطر داشت. صدای دخترها کمی دور شد. فرشاد مردد بود چه کند و با چه بهانه ای به فرشته نزدیک شود به یاد لنگه سرپایی او افتاد تازه آن موقع بود که به خاطر آورد آن را با خود نیاورده است. با خود فکر کرد اگر به طور ناگهانی از پشت درخت بیرون بیاید آن دو را می ترساند. هنوز تصمیم نگرفته بود که صداها بار دیگر نزدیک و نزدیکتر شدند. معلوم شد که چشمه زیاد از پل دور نیست. فرشاد همچنان در بی تکلیفی بود. برای انجام دادن هر کاری خیلی دیر بود و او مجبور بود همانجا یعنی پشت درخت باقی بماند. خشم خود را نسبت به حماقتی که انجام داده بود با مشت کردن و فشردن پنجه هایش بر هم نشان داد. دخترها بدون هیچ توقفی از پل عبور کردند و هر لحظه صدایشان دور و دورتر شد. فرشاد چنان از خود متنفر شده بود که با مشت به تنه درختی که پشت آن پنهان شده بود کوبید و خطاب به خود گفت: لعنتی، ترسو، بزدل....

فرشته رفته بود و فرشاد فقط صدایش را شنیده بود بدون اینکه حتی لحظه ای او را ببیند. فرشاد با عصبانیت از پشت درخت بیرون آمد و قدم بر روی پل گذاشت. چند لحظه همان جا ایستاد تا از عصبانیتش کاسته شود. نفسهای عمیقی که می کشید نشان از شدت عصبانیت درونی اش داشت. اما در همان حال به خود امیدواری می داد که روز دیگر می تواند او را ببیند، هر چند که این امیدواری برای او که ساعتها به انتظار سپری کرده بود کمی واهی به نظر می رسید. فرشاد همچنان که در فکر بود به طرف ویلا راه افتاد. وقتی رسید چراغهای رنگی محوطه فضای آنجا را نورانی کرده بود. دخترها و پسره روی تراس و بعضی دیگر در محوطه گشت می زدند. مهمانان دیگری به جمع اضافه شده بودند اما فرشاد حوصله هیچ کس را نداشت و دوست داشت تنهای تنها باشد. بدون هیچ مزاحم و مزاحمتی.

فرناز در تراس بزرگ ویلا روی صندلی راحتی رو به محوطه بیرون نشسته بود و نخستین کسی بود که آمدن فرشاد را دید. با دیدن فرشاد لبخند تمسخرآمیزی بر لب نشاند و به فرانک نگاه کرد و در حالی که به فرشاد اشاره می کرد گفت: شازده پسرعمه جان تشریف آوردند.

فرانک و دخترهایی که پهلوی آنان نشسته بودند هم زمان به طرف محوطه ویلا نگاه کردند. فرشاد را دیدند که با چند نفر از پسرها در حال خوش و بش می باشد. فرناز نیشخندی زد و گفت: زیاد سرحال نیست. و نگاه معناداری به لیدا انداخت. لیدا به نشانه تایید سرش را تکان داد و گفت: آره صبح کجا، الان کجا

دخترهای دیگر به آن دو نگاه کردند تا معنی حرفهای آن دو را بفهمند. فرانک با حالتی عصبی به آن دو نگاه کرد. ته دلش به شور افتاده بود و در دل آرزو می کرد اتفاقی که فکرش را می کرد نیفتد. او به فرناز که کینه جویانه به فرشاد چشم دوخته بود نگاه کرد و از اینکه به او اعتماد کرده در دل پشیمان و ناراحت بود.

صدای پری سیما فرانک را به خود آورد.چشم از فرناز برداشت وبه او نگاه کرد پری سیما با نگرانی به فرشاد چشم دوخته بود ودر همان حال گفت:نکنه اتفاقی برایش افتاده.
فرناز در حالی که نیشخندی بر لب داشت به پری سیما نگاه کرد وگفت:نه عزیز جون اتفاقی نیفتاده فقط ممکنه طرف تحویلش نگرفته باشه.
سایر دختر ها خندیدند ورنگ صورت پری سیما سرخ شد. فرانک از فرناز خیلی ناراحت بود چون باعث شده بود فرشاد مورد تمسخر قرار بگیرد.
فرشاد به بهانه تعویض لباس از جمع دوستانش جدا شد وبه طرف ساختمان رفت. روی تراس دخترها را که دید سرش را خم کرد ولبخندی زد ومی خواست داخل ساختمان شود که صدای فرناز رو شنید.
چیه, خیلی پکری آقای خوشتیپ , چی شده؟
هنوزاز دست خودش ناراحت بود وصدای پر طعنه فرناز مزید بر ناراحتی اش شد اما همچنان ظاهرش را حفظ کرد ودر حالی که لبخندی بر لب داشت قدمی به طرف دخترها برداشت.
فرشاد سرش را به حالت بخصوصی خم کرد ودر حالی که به چشمان زیبا ولی پر از مکر فرنازخیره شده بود گفت:دختردایی عزیز چیزی گفتی؟
فرناز به سرتا پای فرشاد نگاه کرد وبا لحنی که کینه اش را آشکارا نشان میداد گفت:مثل اینکه صبح گفتی کسی میخواد بره سر قرار باید کمی زود بره نه؟
فرشاد ابروانش را بالا برد وسرش را تکان داد در حالی که نگاهش حالتی بود که به خوبی نشان میداد متوجه شده فرناز چه خیالی دارد.
فرناز نیشخندی زد وادامه داد از قرار معلوم یا خیلی زود رفتی ویا طرف به این اصول آشنا نبوده که تا این موقع شب علافت کرده.
فرشاد از طرز بیان فرناز ونیشخندی که بر لب داشت چنان حرص میخورد که اگر ملاحظه دیگران نبود خیلی دوست داشت کشیده جانانه ای به صورت او بنوازد اما خوشبختانه خیلی خوددارتر از آن بود که به این زودی ها خود را ببازد .
به آرامی دستش را داخل موهایش فرو کرد ودر حالی که لبخند بر لب داشت با لحنی که به خوبی می دانست چطور حس حسادت فرناز را تحریک کند بیتی شعر خواند:
ازین سوی تو چندین حسد , چندین خیال و ظن بد
و آن سوی تو چندان کشش , چندان چشش , چندان عطا
چندین چشش از بهر چه؟تا جان تلخت خوش شود
چندین کشش از بهر چه؟تا درسی در اولیا.

وبعد بدون گفتن کلامی سرش را برای فرناز تکان داد.
فرناز با نفرت به فرشاد نگاه کرد وبالحن تندی گفت:وقتی آدم تا این ساعت سرکار گذاشته بشه بله که شاعرم می شه , درست نمیگم؟
فرشاد همانطور که به چشمان فرناز نگاه میکرد سرش را به علامت تایید تکان داد وبا لحن نافذی گفت:
آمد بهار خرم وآمد رسول یار
مستیم وعاشقیم وخماریم .بی قراریم.
آهی کشید وچشمانش را بست وبا بی حالی گفت:آره مستیم وعاشقیم وعاشقیم و خماریم وبی قرار.
وچرخی زد تا به داخل منزل برود.
در یک لحظه فرناز از زبانش پرید وگفت: آره معلومه خماری , خمار سیندرلایی با یک لنگه دمپایی.
فرشاد درجا خشکش زد اما خیلی زود بر خودش مسلط شد و برگشت و به فرناز نگاه کرد.فرناز با نیشخندی به او چشم دوخته بود.در نگاهش خشم،حسادت و کینه موج می زد.فرشاد با نگاه به او می خواست از درونش آگاه شود،ناگهان فکری به ذهنش رسید.نیم نگاهی به فرانک که با رنگی پریده و حالتی عصبی کنار فرناز نشسته بود انداخت و تمام ماجرا دستگیرش شد.
فرشاد صلاح ندید جلوی دخترها فرانک را توبیخ کند و درباره ی این موضوع از او توضیح بخواهد.نگاهش را از فانک گرفت و باز هم به فرناز نگاه کرد.نیشخندی روی لبانش شکل گرفت و در حالی که یک تای ابرویش را بالا گرفته بود خطاب به فرناز گفت:«دختر دایی عزیز فکر می کردم هنرت فقط در خبرچینی و دو بهم زنی است،جاسوسی را هم به هنرهایت اضافه کرده باشی.»
این کلام فرشاد،فرناز را چون باروتی از جا پراند و در حالی که صورتش از هشم سرخ شده بود سر فرشاد فریاد کشید:«تو...تو به جرأتی به من توهین می کنی؟»
فرشاد با خونسردی پاسخ داد:«با همان جرأتی که تو به خودت اجازه دادی اتاق مرا وارسی کنی.»
«مرده شور تو و اتاقت رو ببرن.»
«و همچنین تو و فضولی و اخلاقتو...»
تنشی ایجاد شده بود و دخترها با حیرت به مشاجره آن دو نگاه می کردند.فریاد بلند فرناز که با ناراحتی و غضب همراه بود نگاه جوانانی را که جلوی محوطه در حال صحبت بودند به سمت تراس کشاند.
خسرو نگاهی به فریدون انداخت که با بی تفاوتی به فرناز و فرشاد نگاه می کرد.پرسید:«مثل اینکه فرناز با فرشاد بحث می کند.»
فریدون با بی قیدی شانه هایش را بالا انداخت و رویش را برگرداند و گفت:«تقصیر خودشه،از بس که کلیده.»
پرس سیما که از هیچ چیز خبر نداشت با حیرت به آن دو نگاه می کرد.فرشاد ب خونسردی و در حالی که نیشخندی بر لب داشت با فرناز بحث می کرد.فرناز هم که در حال انفجار بود با فریاد و عصبانیت سعی در مقصر جلوه دادن فرشاد داشت.پری سیما از حرفهای آن دو سر در نمی آورد.
خونسردی و حاضر جوابی فرشاد،فرناز را حسابی از کوره به در برده بود.در حالی که از خشم می لرزید به طرف ساختمان راه افتاد و در حالی که انگشتش را به نشانه تهدید به طرف فرشاد تکان می داد گفت:«من همه چیز را به عمه جون می گم.»
این بار فرشاد از ته دل خندید و سرش را بالا گرفت و دو دستش را در موهایش فرو برد و با حالتی مسخره ای گفت:«آخ تو چقدر...»و بدون اینکه صحبتش را ادامه دهد به طرف منزل رفتولی پیش از آن برگشت و به دخترانی که هنوز با سکوت به او نگاه می کردند لبخند زد و گفت:«مرا ببخشید، دوست نداشتم ناراحتتان کنم.»سپس چرخی زد و به طرف اتاقش رفت.
با قهر کردن فرناز و رفتن به اتاقش سکوتی در بین دخترانی که ناظر جر و بحث آن دو بودند برقرار شد.
دخترها به هم نگاه کردندو با تکان دادن سر موضوع را از هم پرسیدند.در این بین فرانک و لیدا بودند که از جریان با خبر بودند و هر دو قبول داشتند که خود فرناز باعث به وجود آوردن این وضعیت شده است.
کمی بعد همه چیز به حالت عادی بازگشته بود.جز اینکه فرناز با دیدن فرشاد با اخم و در حالی که چیزی زیر لب زمزمه می کرد رو برمی گرداند و فرشاد از حماقت خود و همچنین کار فرانک حسابی دلگیر بود.
کمی پس از غروب سعید گیتار بزرگش را به داخل محوطه آورد و بقیه دور او حلقه زدند. سعید با مهارت می نواخت و بقیه آهنگهایی را که او می نواخت دسته جمعی می خواندند. تعدادی از دخترها روی صندلی های تراس نشسته بودند و بقیه در کنار جمع نشسته بودند و آنان را همراهی می کردند.
فرشاد روی لبه ی سنگی باغچه نشسته بود و بدون اینکه آنان را همراهی کند به باغچه گل روبرو خیره شده بود. اخلاق و رفتار او برای دوستان و آشنایان سوال برانگیز شده بود, زیرا پیش از آن فرشاد شادترین عضو گروه به شمار می رفت, اما حالا با آنکه در جمع حضور داشت اما روحش جای دیگر ی پرواز می کرد. چهره گرفته و متفکر او نشان از آشفتگی درونش داشت. البته بقیه گرفتگی او را به جرو بحثش با فرناز ربط می دادند.
فرانک هر زمان که چشمش به فرشاد می افتاد, احساس ناراحتی وجدان می کرد. او خود را در تنش بوجود آمده مقصر می دانست زیرا وقتی فرناز به او گفته بود که رفتار فرشاد خیلی مشکوک شده, به جای پشتیبانی از او درصدد کنجکاوی برآمده و به فرناز اجازه داده بود تا اتاق او را تجسس کند. فرناز در کشوی او به لنگه سرپایی دخترانه برخورده بود که آتش کینه اش را نسبت به فرشاد بیشتر شعله ور کرده بود.
وقتی چشم فرناز به لنگه سرپایی زنانه افتاد, خشم و حسادت تمام وجودش را پر کرد و تصمیم گرت به هر طریقی که شده, فرشاد را تحقیر کند. بدین ترتیب به خیال خود با مطرح کردن این موضوع جلوی جمع قصد داشت فرشاد را خجالت زده کند . اما لحن نیشدار و در عین حال خونسرد فرشاد باعث شد نتیجه ای که می خواست بدست نیاورد.
فرشاد همچنان به گل های سرخ باغچه چشم دوخته بود و در فکر تکلیف خود را مشخص می کرد. او دوست داشت همان فرشادی باشد که بی قید بود و شلوغ و هیچ مسئله ای هر چقدر که مهم بود نمی توانست روح او را گرفتار کند. نمی دانست با این وضعی که پیش آمده چه کند. لحظه ای با خود تصمیم می گرفت به سمت تهران حرکت کند و تمام اتفاقات پیش آمده را بگذارد و برود, اما با به یاد آوردن نام فرشته قلبش به تپش می افتاد و فکرش او را در رودخانه زیر پل غرق می نمود.
فرشاد احساس می کرد دلش به آن طنابی گره خورد که به پای فرشته پیچیده بود. به هیچ وجه نمی توانست گره آن را باز کند. احساس سردرگمی داشت. می دانست باید باور کند, اما نمی دانست چه چیز را. آیا باید باور می کرد عاقبت عشق به سراغش آمده و او را در اسارت خود گرفته و یا این خیال اوست که فکر می کرد فرشته دختری غیر از دختران دیگر است و ستاره اقبال او در قلب ستاره خودش جای گرفته بود. فرشاد در بهت آنچه فکر می کرده بود و صدای دوستانش را که دسته جمعی می خواندند می شنید.
من جلوه هستی را در نیلی چشمانت دیدم
تو را در خلوت شبهایم فریاد کردم
صبورانه سوختم و ساختم, با من بمان
تا سرود عشق را با عشق سازم
نتونستم قد رعنا تو ببینم
آخه چشمی که پرآبه طاقت دیدن نداره
نتونستم گل سرخی واست از باغچه بچینم
آخه دستی که بلرزه جرأت چیدن نداره
ترس دیدن یا شنیدن که می خواست بده به بادم
سایه ای بود سرد و سنگین رو یه ذره اعتمادم
چه شبهایی تو اتاقم واسه تو نامه نوشتم
جای تو نامه رو خوندم, آخر از نامه گذشتم
اگه روزی روزگاری بشه باز تو رو ببینم
وحشت از دنیا ندارم که گل سرخ رو بچنم
اگه روزی روزگاری بشه باز تو رو ببینم
گل سرخی نمی مونه که نخوام برات بچینم
همه کف زدند و با سوت و هورا خودشان را تشویق می کردند. فرشاد به جمع شاد و صمیمی آنان نگاه کرد و به بی خیالی و شادیشان غبطه خورد. غم سنگینی بر دلش نشسته بود. احساس می کرد بغضش گلویش را فشار می دهد. ارام از جا بلند شد و به طرف ساختمان رفت.
خسرو متوجه او شد. با صدای بلندی گفت: «فرشاد کجا?"
صدای او توجه بقیه را به سمت فرشاد جلب کرد. همه حیرت زده بودند که فرشاد تک و تنها این موقع شب کجا می رود.
فرشاد دستی برای او تکان داد و گفت: «همین دور و بر هستم. می خواهم قدم بزنم."
خسرو از جا برخاست و گفت: «صبر کن منم بیام."
فرشاد با دست به او اشاره کرد و گفت: «نه, می خوام تنها باشم."
خسرو به جوانها نگاه کرد و شانه هایش را بالا انداخت و آرام گفت: «اینجوری نبود, معلوم نیست چش شده!"
فرشاد قدم زنان از ویلا دور شد. صدای آهنگ شادی که سعید با گیتارش می نواخت و هم چنین کف زدن بچه ها به گوشش می رسید.
فرشاد تا جایی پیش رفت که دیگ صدایی از ویلا به گوشش نمی رسید.
راهش را به طرف جاده ای فرعی که خودش هم نمی دانست به کجا می رود کج کرد و وقتی مطمئن شد که جز خودش هیچ کسی در آن حوالی نیست روی تخته سنگی نشست و سرش را بین دستهایش گرفت.
فرشاد احساس عجیبی داشت. احساسی توأم با حرص و ناراحتی بود. او از خودش عصبانی بودو عصبانیتش را با فریاد کشیدن بر سر خود بروز داد: «احمق, دست و پا چلفتی. باورم نمی شه تو همون فرشادی باشی که می شناختمش. تو من نیستی, تو روح یک آدم احمق و بزدلی. "
فرشاد از جا برخاست و قدم زنان به سمت جنگل حرکت کرد و با صدای بلند با خود صحبت می کرد. احساس می کرد با فریادی که کشیده راحت تر شده است.
ساعتی در جنگل قدم زد و فکر کرد. وقتی احساس کرد روحیه بهتری پیدا کرده به طرف ویلا برگشت.
وقتی رسید, متوجه شد نیمی از چراغهای ویلا خاموش است وبا کمال حیرت متوجه شد ساعتها قدم می زده بدون اینکه احساس خستگی کند.
در محوطه ویلا بود که متوجه شد فرانک و مجید به تنهایی روی صندلی های تراس نشسته اند و با هم صحبت می کنند.
مجید با دیدن فرشاد از جا برخاست و با او دست داد. فرانک نیز با چهره ای گرفته رو صندلی نشسته بود و به آرامی به فرشاد سلام کرد. فرشاد لبخندی زد و پاسخ سلام او را داد وبعد به مجید نگاه کرد و گفت: «خوب , بهتره تنهاتون بذارم, خیلی خسته ام, می رم تا استراحت کنم. فعلا شب به خیر. "
هنوز قدمی بر نداشته بود که فرانک و مجید هر دو با هم او را صدا کردند. فرشاد سرش را به طرف آن دو چرخاند و گفت: «بله."
مجید و فرانک به هم نگاه کردند و لبخندی زدند. فرانک اجازه داد تا مجید با فرشاد صحبت کند.
«چطوری بگم, فرانک خیلی ناراحت بود و ما صبر کردیم تو بیایی تا فرانک با تو صحبت کنه, آخه فکر می کنه تو از دستش ناراحتی."
فرشاد به فرانک که سر به زیر انداخته بود نگاه کرد و با لبخند گفت: «فرانک, چرا فکر می کنی من از دستت ناراحتم?"
فرانک سرش را بالا کرد و گفت: «به خاطر موضوع بعدازظهر, باور کن من نمی خواستم ...»
فرشاد حرف او را قطع کرد و گفت: «مهم نیست. لازم نیست خودتو ناراحت کنی,من فراموش کردم." سپس رو کرد به مجید و گفت: «آقا مجید هوای این خواهر مارو خیلی داشته باش. دختر خیلی خوبیه." و دستش را به طرف مجید دراز کرد تابا او دست بدهد. مجید لبخندی زد و سرش را تکان داد و دست فرشاد را فشرد.
فرشاد به طرف ساختمان رفت و هنوز از در داخل نشده بود که چیزی به یادش افتاد.
«فرانک خواهش می کنم برو آن چیزی را که خودت می دانی چیست بیاور."
فرانک نگاه استفهام آمیزی به او کرد و از لبخند فرشاد متوجه او شد. به طرف اتاق فرشاد که حالا در اختیار مجید بود رفت.
وقتی فرانک لنگه سرپایی زنانه را به دست فرشاد می داد. مجید هاج و واج بهآن دو نگاه می کرد. فرشاد که از نگاه حیران مجید خنده اش گرفته بود,لبخندی به او زد و در حالی که دستش را برای آن دو تکان می داد و گفت:«خوب. تا بعد گودنایت."
وقتی فرشاد به اتاقی که موقتی در اختیار گرفته بود وارد شد برای رفع خستگیدوش گرفت وبعد همانطور که موهایش را با حوله خشک می کرد روی تخت نشست و بهسرپایی سفید که روی میز بغل تخت بود خیره شد.
پس از ناراحتی چند ساعت پیش, امید و نشاط تازه ای در روحش دمیده شده بود.چیزی وجود دارد که او باید برای بدست آوردنش تلاش کند و این احساس چیزیمانند یک مبارزه و بردن را دوست داشت.
همانگونه که حوله روی سرش بود خود را روی تخت رها کرد و نفس عمیقی کشید.دستانش را زیر سر قلاب کرد و سعی کرد چهره فرشته ر به خاطر بیاورد. ازتمام صحنه های دو روز گذشته فقط چشمان مخملی و صدای دلنواز او را به خاطرمی آورد. فرشاد منتظر بود, او سپیده ی صبح را انتظار می کشید تا در طلوعروزی دیگر نوای عشق را فریاد کند.
روز بعد فرشاد شتاب روز گذاشته را نداشت. می دانست دخترها چه وقت برایبردن آب به چشمه می روند و لزومی نمی دید که از صبح تا بعدازظهر کنار چشمهپرسه بزند. با این حال در حرکاتش نوعی آشفتگی و سردرگمی دیده می شد. طوریکه در حین بازی والیبال مرتب سرویس ها را به خارج می زد و با این کار صدایبازیکنانی را که با او در یک تیم بودند درآورده بود.
«هی فرشاد, حواست کجاست?"
این صدای خسرو بود که برای آوردن توپی که فرشاد به خارج از زمین زده بود می رفت.
کاوه نیشخندی زد و در حالی که به فرشاد نگاه می کرد به آرامی گفت: «شاید حواسش روی تراس می پلکه."
فرشاد خندید و سرش را به سمت تراس چرخاند و دخترها را دید که به نرده تراس تکیه داده اند و باز آنان را نظاره می کردند.
در این میان فرناز گروهی تشکیل داده بود و تیم فریدون را تشویق می کرد.قرار بر این بود که گروه بازنده تمام حاضران را به خوردن بستنی میهمانکند. تیم فرشاد شش امتیاز از تیم فریدون عقب بود و تمام اینها تقصیر فرشادبود که با حواس پرتی و گیجی باز یمی کرد.
پری سیما کنار فرانک ایستاده بود و دستهایش را به هم قلاب کرده و با نگرانی به فرشاد نگاه می کرد.
صدای بلند فرناز توجه همه را جلب کرد که خطاب به فریدون گفت: «بچه ها خیلیعالیه, روی بعضی ها که ادعاشون می شه والیبالیستند حسابی کم شد."
همه متوجه شدند که مخاطب او کیست و به فرشاد نگاه کردند اما فرشاد هیچ واکنشی نشان نداد و گویی حرف او را نشنیده است.
فرانک به فرناز که با نیشخند و چشم و ابرو به فرشاد اشاره می کرد نگاهیانداخت و از حرص نفس عمیقی کشید و ناگهان با صدای بلند فرشاد را صدا کرد وگفت: «فرشاد چت شده? نشون بده تو دانشگاه چطور تیم حریف رو سوسک می کنی. "
فرشاد به فرانک نگاه کرد و از حرف او خنده اش گرفت. فرانک هیچ وقت تا این حد احساساتی نمی شد.
صدای فرناز خطاب به فرانک به گوش رسید: «فعلا که چند تا سوسک اون سمت تور می لولند."
از حرف او پسرها به هم نگاه کردند. فرشاد به آنها نگاهی کرد و بعد رویش رابه سمت فرانک کرد و گفت: «خواهر جون تا حالا داشتم بهشون آوانتاژ می دادمکه دلشون نشکنه و امیدوار بشن بازی بلدند, اما حالا بایست و نگاه کن .تصمیم گرفتم تیمشون رو سوسک کنم. اونم چه سوسکایی, از اون ریز ریزا. "
با این حرف فرشاد صدای عده ای که طرفدار تیم فرشاد بودند به آسمان رفت.
فرشاد این بار با حواسی جمع تر و فقط به قصد بردن از حریف توپ می زد و چوندر بازی والیبال حرفه ای عمل می کرد خیلی زود توانست با اختلاف فاحشی ازتیم رقیب ببرد.
صدای سوت و تشویق دخترها که بی شباهت به جیغ و فریاد نبود, بزرگترها را ازداخل به محوطه بیرون کشاند. بدین ترتیب فریدون و یارانش مجبور شدند تمامافراد حاضر در ویلا را به بستنی مهمانکند. چهار نفر برای تهیه بستنی بهسمت شهر رفتند.
هر چه به بعدازظهر نزدیکتر می شد, دلشوره و هیجان فرشاد نیز بیشتر می شد. ساعت چهار بعدازظهر فرشاد مشغول آماده شدن بود.
او بلوزی آستین کوتاه به رنگ تیره پوشید که با شلوار جین مشکی اش هماهنگبود و اندام ورزیده و متناسبش را با برازندگی به نمایش می گذاشت. موهایشرا مثل همیشه رو به بالا شانه کرد. موهای مشکی و براقش چنان خوش حالت بودکه گاهی اوقات دوستانش سر به سرش می گذاشتند و می گفتند: فرشاد اگه گفتیموهایی که پسرها را دیوانه کند چه بلایی بر سر دخترها می آورد?
فرشاد ساعت بند مشکی اش را از روی میز برداشت. لحظه ای تصمیم گرفت آن رابه مچش نبندد زیرا وجود ساعت باعث می شد زمان انتظار به کندی بگذرد امابرای دانستن وقت دقیق به ساعت احتیاج دشت. فرشاد ساعتش را برداشت ودر حالبستن بند ان بود که در اتاقش به صدا در امد . به طرف در اتاق چرخید وگفت: ((بله بفرمایید.)) فرانک در راباز کرد وداخل شد با دیدن فرشاد که حاضرواماده بود با چشمانی پر از سوال به او نگاه کرد .
_کاری داشتی؟
_بله اومدم بگم می خواهیم با بچه ها به چهار شنبه بازار برویم اما مثل اینکه تو می خواهی جایی بری.
_اره دارم میرم بیرون تو با من کاری داشتی؟
_حالا دیگه نه ولی امدم ببینم اگه کاری نداری تعدادی از بچه ها رو باماشین خودت به شهر برسونی اخه تعدادمون زیاده باک ماشین کاوه هم سوراخ شده.
_اگه خسرو با شما میاد سوئیچ رو به خسرو بده .فقط بگو زیاد تند نره.
فرانک با خوشحالی سوئیچ رو از فرشاد گرفت و سرش را تکان داد اما حالتیداشت که گویی دلش نمی خواست پیش از انکه پاسخش رابگیرد از اتاق خارجشود . فرشاد ابروانش را بالا کرد وپرسید ((فرانک چیزی دیگری لازم داری؟
فرانک سرش راتکان داد و عقب عقب بع طرف در اتاق رفت.
_از بابت سوئیچ ممنون.
_خوش بگذرد.
فرشاد به سرعت نگاهی انداخت . با اینکه ساعت چهار و سی دقیقه بود امااحساس می کرد دلش بد جوری شور افتاده است واز اینکه مبادا دیر شود ونتواندفرشته راببیند با شتاب بند های کتانیش رابست و لنگه سرپایی را با دقتدرون کاغذی پیچید ودرون ساک دستی اش گذاشت واز اتاق خارج شد.
در محوطه ویلا چند نفر پسر ها مشغول برسی و ضعیت خودروهایشان بودندوتعدادی از دختر ها وپسر ها در مورد اینکه کجا بروند و چطور بروند با همبحث می کردند .
پری سیما با دیدن فرشادبا خوشحالی به فرانک نگاه کرد وبا لبخندی که نشان از شوق داشت گفت((مثل اینکه فرشاد هم می اید.))
فرانک نگاهی به فرشاد انداخت که با دوستانش صحبت می کرد .
به پری سیما چشم دوخت وبا تاسف گفت : ((فکر نمی کنم .خودش که می گفت قرار است جایی برود.))
پری سیما نگاهی عمیق به فرانک انداخت واهی کشید.
فرناز زیر چشمی نگاهی به فرشاد کرد .خوش تیپی فوق العاده او که در هیچ یکاز جوانان حاضرنبود باعث میشد حسادت ورشک بر وجودش چنگ بیندازد .بالحنیکنایه امیز خطاب به لیدا گفت: ((بله ایشان همین دور وبرا کار بخصوصیدارند.))
فرانک با خشم چشم از فرناز گرفت وبه پری سیما نگاه کرد .نگاه او به فرشاد از دردی عمیق درونی خبر میداد.
پری سیما در این چند روز به فراست دریافته بود که به دست اوردن فرشاد کارسختی است .با کشیدن نفسی عمیق از فرشاد رو برگرداند وبه درختی خیره شد.
فرشاد به دوستانش توضیح داد که جایی کار دارد و نمی تواند همراه انان به بازار بیاید.
خسرو بازوی او را گرفت و گفت: «پسر، ناسلامتی ما مهمان تو هستیم، هر روزبه یه بهانه جیم می شی، ناقلا نکنه جایی زیر سر داری و به ما نمی گی.»
فریدون که از همراهی نکردن فرشاد هم ناراحت نبود لبخندی زد و خطاب به خسروگفت: «چکارش داری، بذار راحت باشه، برو فرشاد من طرفدار آزادی هستم ومعتقدم انسان نباید خود را به اصولی که در کارش اختلال ایجاد می کند مقیدکند.»
فرشاد با لبخندی معنی دار به فریدون نگاه کرد و گفت: «من هم مطمئنم در نبود من به تو خوش می گذرد.»
فرشاد در حال صحبت کردن با دوستانش می دانست با هر لحظه تاخیر ممکن استوقت را از دست بدهد. برای خلاص شدن از دست دوستانش دستی تکان داد و گفت:«خوب مزاحمتون نمی شم, ممکنه دیرتون بشه.»
کاوه با شیطنت ابرویش را بالا انداخت و با نگاهی معنی دار به دیگران گفت: «ما دیرمون بشه یا تو دیرت بشه؟»
«مطمئن باش،خیلی مواظب رخشت هستم، ولی خیلی متعجبم، قرارت چقدر مهمه که ماشینت رو به ما دادی.»
فرشاد بدون پاسخ دادن فقط لبخند زد و به طرف در ویلا راه افتاد. پیش ازخارج شدن، راهش را به سمت باغچه کج کرد و با چیدن شاخه ای گل سرخ به طرفدر ویلا رفت.
این کار او از چشم دوستانش که با نگاه او را بدرقه می کردند دور نماند.فرشاد پیش از خارج شدن از در بزرگ ویلا برگشت و برای دوستانش که بالبخندهایی معنی دار به او نگاه می کردند، دستی تکان داد و بدون اینکه فکرشرا مشغول معنی لبخندهای آنان کند به سمت میعادگاه خویش راه افتاد. طول راهبه نظرش چند برابر شده بود. بدون شتاب و با قدمهای بلند طول راه را طی میکرد. عاقبت به پل رسید. خوب گوش کرد. هیچ صدایی به جز آواز پرندگان و صدایرودخانه به گوش نمی رسید. از همان روی پل به آب روان و زلال رود خیره شد.عکس ابرها که بر اثر جریان رود تکه تکه به نظر می رسیدند در آب منعکس شدهبود. خورشید به شفافی روزهای پیش شفاف نبود و لکه های گاه بی گاه نشان ازاین داشت که باران بهاری به زودی باریدن خواهد گرفت.
صدای زمزمه ای قلب فرشاد را به تند تپیدن وادار کرد. فرشاد نفس عمیقی کشیدو چشمانش را بست، نفس در سینه اش حبس کرد تا صدا رو بهتر بشنود.
انتظار آمدن آنان را به این زودی نداشت. صدا نزدیکتر می شد و او حیرانمانده بود تا چه کند. ناخودآگاه به درختی که روز گذشته پشت آن پنهان شدهبود نگاهی انداخت، و خطاب به خودش گفت: «بایست و مثل یک مرد رفتار کن نهمثل یک ترسو. مگر تو به دیدن او نیامدی، محکم باش و مرا شرمنده نکن. »
صداها نزدیکتر می شدند. با اینکه فرشاد هنوز نمی دانست چه کسانی به طرف پلمی آیند اما از تپش شدید قلبش حدس زد همان کسی که به خاطر دیدنش قید همهچیز را زده در راه است و مطمئن بود در این مورد احساسش خطا نمی کند.
صدای خنده و صحبت به وضوح شنیده می شد. فرشاد مانند مجسمه ی سنگی کنارنرده چوبی پل ایستاده بود و وانمود می کرد مشغول تماشای رودخانه است اماشش دانگ حواسش نزد صدای پاهایی بود که بر روی سنگفرش شنی جاده کشیده میشد. این صدا مانند سوهانی بر روحش کشیده می شد. فرشاد نمی دانست چه بایدبگوید و چطور باید سر صحبت را باز کند. اومی دانست این بار مانند دفعاتپیش که با کسی آشنا می شد نیست. به خوبی فهمیده بود فرق این آشنایی باموارد قبل در چیست. فرشاد در همین مدت کم متوجه شده بود که عشق نیاز بهزمان ندارد و در همان لحظه های نخست به انسان می فهماند که او را گرفتار واسیر خود کرده است.
به یاد حرفهای منوچهر، عمویش، افتاد که به او گفته بود: هر وقت عشق به سراغت آمد اولین نفر خودت هستی که می فهمی عاشقی.
حالا می فهمید این همه التهاب و هیجان توأم با ترس، ناشی از همان احساسدوست داشتنی و غریب است که آن را عشق نام نهاده اند. او کم کم این مادهمخدر را در روح و جانش احساس می کرد و در خلسه ی آن فرو می رفت.
فرشاد فهمیده بود عشق مثل هواست، مثل نفس کشیدن مثل خون گرمی که در رگهاست. او عشق را تحول می دید،تحولی نو که زندگی را دگرگون می ساخت.
صداها نزدیکتر و واضح تر شنیده می شدند. ترانه برای فرشته تعریف می کرد کهچگونه شب گذشته می خواسته لیوانی را جلوی نامزدش بگذارد که دستش به پارچدوغ خورده و تمام آن روی لباس کوروش برگشته بود و لباس او را حسابی خیس وکثیف کرده بود . فرشته از حرف ترانه که به طرز جالبی ادا می شد با صدایبلند ریسه رفته بود.
آن دو با لذت این راه را طی می کردند. وقتی سر پل رسیدند در یک لحظه قلبفرشته فرو ریخت و نگاهش روی شخصی که رو به رودخانه ایستاده بود ثابت ماند.با اینکه پشت آن شخص به او بود اما فرشته از قد بلند و اندام ورزیده اشمتوجه شد که او همان کسی است که طی دو روز گذشته فکرش را به خود اختصاصداده است.
ترانه نگاه مات فرشته را دنبال کرد و با دیدن شخصی که روی پل بود با تعجب به فرشته نگاه کرد و آرام پرسید: «اون کیه؟ می شناسیش؟»
فرشته بدون اینکه به او نگاه کند سرش را تکان داد.
ترانه از طرزنگاه فرشته متوجه شد که او انتظار این دیدار را داشته و این برخورد دور از انتظار او نبوده است.
ترانه به آرومی بازوی فرشته را گرفت و او را به جلو هدایت کرد. پاهایفرشته به وضوح می لرزیدند و نفس عمیقش نشان از لرزش قلبش داشت. ترانه بهخوبی احساس او را درک می کرد. زیرا خودش نیز دستخوش آن احساس شده بود.لرزشی بدنش را فراگرفته بود.
همانطوری که بازوی فرشته را گرفته بود او را به سمت جلو می کشاند. چند قدمبرنداشته بودند که فرشاد به سمت آن دو چرخید. فرشته و ترانه هر دو تکانخوردند. فرشته به سرعت سرش را زیر انداخت, اما ترانه به فرشاد نگاه کرد واو را دید که به نشانه سلام سرش را تکان می دهد.
ترانه به آرامی زیر لب سلام کرد و به بازوی فرشته فشاری وارد کرد. اما اوسرش را بلند نکرد و همچنان با قدمهای آرام به طرف چشمه گام برمی داشت.برای عبور از پل باید درست از جلوی فرشاد می گذشتند. ترانه سمتی بود کهفرشاد قرار داشت و فرشته تقریبا پشت ترانه پنهان شده بود.
درست در لحظه ای که آن دو از جلوی فرشاد گذشتن او به سخن درآمد و با لحنمطمئن و صدایی آرام گفت: «ببخشید، ممکنه لحظه ای مزاحمتون بشم؟»
در کلام محترمانه فرشاد نه سماجت یک ولگرد دیده می شد و نه جسارت یک مزاحم.
هر دو دختر در جا میخکوب شدند. ترانه به فرشاد نگاه کرد و دقیق او راارزیابی کرد. نگاه آرام و پر تمنای او که به فرشته دوخته شده بود خالی ازهر گونه مکر و فریب بود. ترانه مردد بود چه کند, آیا نزد فرشته بماند و یاآن دو را تنها بگذارد. دوباره به فرشاد نگاه کرد. در چهره ی خوش قیافه ومردانه او اثری از مزاحمت ندید.
فرشاد به ترانه نگاه کرد و با لبخند ملایمی سرش را خم کد. سپس به فرشتهخیره شد و با لحن مؤدبانه ای گفت: «باور کنید قصد مزاحمت ندارم فقط آمدماز بابت دو روز پیش از شما معذرت بخواهم, در ضمن یک امانت از شما پیش مناست که می خواهم تقدیمتان کنم. »
فرشته با تردید به ترانه نگاه کرد. ترانه به علامت تایید سرش را تکان دادو بدون اینکه حرفی بزند, کوزه ی کوچک فرشته را از دستش گرفت و به تنهاییبسوی چشمه راه افتاد.
فرشته از اینکه با فرشاد تنها مانده بوددچار اضطراب و ترس شد. وحشت زده بهترانه نگاه کرد که دور می شد. در یک لحظه تصمیم گرفت به دنبال او روان شدکه صدای فرشاد توان حرکت را از پاهایش گرفت.
«خواهش می کنم بمون, باور کن نمی خوام اذیتت کنم, فقط می خوام سرپایی زیبایت را که از آب رودخانه گرفتم بهت برگردونم ...»
فرشاد سکوت کرد. حس کرد سر حرف را خوب باز نکرده است. او که به قولدوستانش در سخن وری نمونه بود, حالا در موقعیت بدی گیر کرده بود و چیزی بهفکرش نمی رسید تا به زبان بیاورد.
فرشته سرش را تکان داد. چشمان شفاف و زیبای فرشته مانند تیغه الماس قلبشرا می شکافت و در آن فرو می رفت. فرشاد به هیچ قیمت حاضر نبود نگاهش را ازآن چشمان زیبا و خوشرنگ برگیرد. عاقبت این فرشته بود که طاقت قرار گرفتنزیر نگاه شیدای فرشاد نیاورد و سرش را پایین انداخت.
صدای فرشاد آرام و عمیق بود، خونی به گرمی سرب مذاب در رگهایش به جریان افتاد.
«ف ... فرشته، نگاهم کن، باور کن به خاطر تو و دیدنت از روزی که دیدمتقلبم رو به این تکه چوب و طناب گره زدم و اونو اینجا جا گذاشتم،دیروز ازصبح تا بعدازظهر کنار رودخانه منتظرت بودم. باور کن شرم ندارم به اینصراحت اقرار کنم که وقتی صدای پاهاتو شنیدم از تصور دیدنت هم دست و پا وهم شهامتم رو کردم و مانند کودکی ترسو به درخت چسبیدم و پشت اون درختخودمو پنهان کردم. تا دیروز نامت را دریا گذاشته بودم،چون مثل دریاباشکوهی و نگاهت مثل طوفان برقلبم تاخته بود. اما وقتی دیروز نامت راشنیدم با خودم گفتم همون فرشته ای که قرار است روزی به خانه ی قلبم پابگذارد از آسمان آمده تا با وجودش خلاء روحم را پر کند.فرشته جسارت مراببخش که با این صراحت و بدون هیچ مقدمه چینی در همان برخورد به تو ابرازعلاقه می کنم اما دوست دارم تو عالم عشق و عاشقی اولین کسی باشم که پا رویتردید و شک درونش گذاشته و در اولین دیدار با شهامت ابراز می کندکه...دوستت دارد.»
فرشته به چشمان فرشاد نگاه کرد.در چشمان زیبای او جاذبه و صداقتی دیده میشد که فرشته از آن واهمه داشت و می ترسید اسیر آن شود.خودش هم می دانست کهبرای گریز از آن خیلی دیر شده و دلش در همان دیدار اول اسیر و صید آنچشمان زیبا و آن نگاه بی قرار شده است.»
فرشته احساس می کرد چیزی چون گل یاس خزنده آرام آرام به قلبش نفوذ می کندو در آن ریشه می دواند.ترسی که چند لحظه پیش به سراغش آمده بود جای خود رابه آرامشی عمیق داد.آرامشی که فرشته از مدتها بود به دنبالش بود. حالادیگر به هیچ چیز جز اینکه آنجا باشد نمی اندیشید.
فرشاد مانند تشنه ای که پس از مدتها به آب رسیده باشد، ذره ذره در دریایچشمان او غرق می شد.در آن لحظه ها به فراست دریافت که چیزی را که سالها بهدنبالش بوده در این مکان یافته است.فرشاد عشق را در نگاه آبی و زیبایفرشته دیده و شناخته بود و به خوبی متوجه شد خلئی را که سالهای سال درزندگی اش احساس می کرده با انعکاس چهره خود در چشمانی به رنگ زندگی پرکرده است.
سکوت بین آن دو حاکم شد.سکوتی که بهتر از هزاران کلام گویا احساس آن دو را نسبت به هم بیان می کرد.
در همان زمان اندک یک حس برتر از تمام احساسات موجود در دنیا در قلب آن دودر حال شکل گرفتن بود.فرشته در شب موها و مژگان سیاه فرشاد خود را گم میکرد و فرشاد در دریای آبی چشمان فرشته غرق می شد.در همان حال الهه عشق رویسر این دو موجود دوست داشتنی و زیبا به پرواز درآمده بود و برای آن دو ازخالق عشق مجوز آورده بود، مجوزی به نام عشق که از آسمان می رسید و دستتطاول زمینیان بر آن کوتاه بود.
فرشاد چشمانش را بست تا تصویر فرشته را برای همیشه در قلبش حک کند.گرمایدرونش را با آهی از سینه بیرون داد. چشمانش را باز کرد و به فرشته خیره شدکه نقش عشق و سرخی شرم بر گونه هایش به جا مانده بود. به نظر فرشادزیباترین و بدیع ترین خلقت خداوند پیش چشمانش گشوده شده بود.
لحظه ها برای آن دو به اندازه پلک برهم زدنی سپری شد.هر دو به خوبی میدانستند که ترانه از قصد تاخیر کرده تا آن دو بتوانند کمی با هم صحبت کنندو هر دو از ته دل از او متشکر بودند.
عاقبت فرشاد با دستانی که احساس می کرد بی حس و سرد شده زیپ ساک دستی اشرا باز کرد و بسته کادو پیچ شده را بیرون آورد.کاغذ را باز کرد و سرپاییسفید را از آن خارج شده کرد. آن را با دو دست گرفت و به فرشته گفت:«بعد ازرفتنت من ساعتی همین جا بودم تا بتوانم فکرم را متمرکز کنم و همانطور کهبه رود نگاه می کردم چشمم به سرپایی زیبایت افتاد و توانستم آن را که بینچوبهای رودخانه گیر کرده بود بگیرم.»و با دو دست آن را به طرف فرشته گرفت.
فرشته به کفش و سپس به فرشاد نگاه کرد و در حالی که سرش را زیر می انداخت با صدای آرامی گفت:«متشکرم.»
هر دو متوجه ترانه شدند که سرش را زیر انداخته و با قدمهای آهسته از چشمهبر می گشت.نگرانی به پایان رسیدن دیدار در چشمان هر دو نقش بست.
فرشاد با عجله گفت:«خیلی مسخره است که من هنوزم خودم را معرفی نکردم،باورکن این اولین باری است که مثل یک کودک خنگ رفتار می کنم اسم من فرشاداست.فرشاد رهام،دانشجو هستم و به زودی ،یعنی کمتر از یک سال دیگر درسمتمام می شود...»
سپس با حالت کلافه ای به ترانه که هر لحظه نزدیکتر می شد نگاه کرد و گفت:«نمی دونم چه بگویم،نزدیک شدن دوست شما مرا هول می کند.»
فرشته به فرشاد نگاه می کرد که با عجله حرف می زد.لبخندی بر لبانش نقش بسته بود،حرکات فرشاد برایش خیلی شیرین بود.
فرشاد نگاه دیگری به ترانه انداخت که حالا خیلی نزدیک شده بود.با شتابشاخه گل سرخ را به طرف فرشته گرفت و گفت:«خواهش می کنم این شاخه گل را ازمن قبول کنید.»
ترانه کنار آن دو رسید و آن دو را نگاه کرد.
فرشته از نگاه ناراضی فرشاد احساس کرد در حضور ترانه نمی تواند صحبت کند.حالت فرشاد طوری بود که حس شیطنت فرشته را برمی انگیخت و دلش می خواست کمیسر به سر او بگذارد.
فرشته نگاهی به شاخه گل انداخت و گفت:«به مناسبت چی؟»
فرشاد نفس عمیقی کشید و با دستپاچگی به ترانه نگاه کرد که چشم به دهان اودوخته بود.با لبخند به فرشته گفت: «می توانید آن را به عنوان معذرت خواهیبپذیرید.»
فرشته سرش را خم کرد و با حالت مخصوصی گفت:«اما من معذرت خواهی شما را دیروز پذیرفتم.»
فرشاد با تعجب به فرشته نگاه کرد.
«چطور؟»
«من گلی را که دیروز به عنوان معذرت خواهی روی این تیرک گذاشته بودید قبول کردم.»
فرشاد چشمانش را بست و سرش را رو به آسمان بلند کرد و لبخندی معنی دار برروی لبش نشست. چند لحظه کوتاه به همین حالت بود.بعد چشمانش را باز کرد وبا لحن نافذی که تا اعماق روح فرشته نفوذ کرد به او گفت:«و حالا این گلرا به نشانه ی محبتی که از شما در قلبم احساس می کنم قبول کنید.»
فرشته سرش را زیر انداخت و به فکر فرو رفت.
بیان رک و ساده فرشاد باعث شد ترانه سرش را به زیر بیندازد و از بین آن دوبگذرد و بدون توقف تا انتهای پل برود و در همانجا به انتظار فرشته ایستاد.
فرشاد با صدای آرامی گفت:«فرشته سکوت تو را به چه چیزی معنی کنم؟»
فرشته به او خیره شد. غم عمیقی بر قلبش فشار می آورد.نگاهش آنچنان محزون وآشفته بود که فرشاد حس کرد دریای چشمان او مستعد توفان می باشد.
فرشاد هم چنان گل را روی هوا نگاه داشته بود و منتظر بود فرشته آن رابگیرد. با دیدن حالت فرشته نمی دانست آیا دستش را همچنان نگاه دارد و یاآن را پس بکشد.
فرشاد هنوز در تردید قبول یا رد کردن دستش توسط فرشته بود که با کمال تعجبدید فرشته دستش را جلو آورد و گل را از دست او گرفت.با صدای آرامیگفت:«خداحافظ.»
فرشاد با نگرانی به فرشته نگاه کرد که برای رفتن آماده بود. در نگاهشهزاران تمنا خوانده می شد. با زبان نگاه به او التماس می کرد کمی دیگر صبرکند. و با صدای لرزانی گفت:«فرشته.»
فرشته با شنیدن نامش از زبان فرشاد بی حرکت ایستاد ولی به طرف او برنگشت وهمچنان که سر به زیر انداخته بود منتظر حرف او شد.صدای فرشاد در گوششپیچید.
«با من خداحافظی نکن،منتظرت می مانم،با تمام قلب و احساسم.»
فرشته لبانش را بهم فشرد تا مانع از ریزش قطره اشکی شود که در چشمانش جمع شده بود.بدون اینکه پاسخی به فرشاد بدهد اول آرام و بعد با تند کردن قدمهایش از او دور شد.
فرشاد رفتن او را دید و با کشیدن آهی چشمانش را بست تا شاهد دور شدن او نباشد.خیلی دوست داشت نام فرشته را با صدای بلند به زبان بیاورد،اما می دانست این کار دور از عقل است و ممکن است او را ناراحت کند.احساس کرد بغضی بر گلویش فشار می آورد.رویش را به طرف رودخانه کرد و دستانش را در موهایش فرو برد و به آرامی گفت:«فرشته،دوستت دارم.با تمام وجودم و ا تمام قلبم.»
فرشته خود را به ترانه رساند.ترانه او را دید که صورتش سرخ شده و به نفس نفس افتاده است.ترانه به خوبی می دانست او از دویدن به این روز نفتاده است.با وجودی که کنجکاوی دانستن دیوانه اش می کرد،با این حال سکوت کرد تا مانع از فکر کردن او نشود.ترانه آنقدر عاقل بود که بفهمد در این مواقع سکوت بهترین کمک برای کسی است که می خواهد فکرش را برای تصمیم گیری مهمی متمرکز کند.او احساس می کرد فرشته در حال تجزیه و تحلیل شرایط می باشد و به واقع همانطور هم بود.
فرشته به زحمت گام برمی داشت و حالت کسی را داشت که مخالف جریان آب شنا می کند.جریانی که مانند سیل او را به طرف پل می کشاند و او نفس زنان تلاش می کرد به پشت سر فکر نکند.هزاران وسوسه در وجودش سربرآورده بود که برگردد و به پشت سر نگاه کند.در مقابل،احساس ترسی او را از برگشتن و به پشت سر نگاه کردن برحذر می داشت.
ترانه با سکوت همپای او راه می رفت و فرشته آنقدر گیج و منگ بود که حتی به فکرش هم نرسید که کوزه اش را از دست ترانه بگیرد.فقط زمانی به خود آمد که ترانه جلوی در منزلشان کوزه را به زمین گذاشت و صورتش را جلو آورد و فرشته را بوسید و با صدای آرامی گفت:«فرشته الان نمی خوام ،ولی بعد جریان رو برام تعریف کن.خداحافظ.»و به سرعت به طرف منزلشان روان شد.فرشته حتی فرصت نکرد جواب خداحافظی او را بدهد.
فرشته مدتی کنار پرچین منزل ایستاد و پس از چند لحظه در حالی که گل و لنگه گفش را در یک دست و کوزه را در دست دیگرش گرفته بود داخل حیاط شد.
فرشته پس از گذاشتن کوزه آب روی ایوان به سمت اتاقش رفت و در را بست.شاخه گل را کنار پنجره گذاشت و به آن خیره شد.چند لحظه در همان حال ماند.پس از اینکه به خود آمد،به دیوار کنار پنجره تکیه داد و به منظره بیرون چشم دوخت.هوا گرفته بود و ابرها تمام آسمان را پوشانده بودند.
فرشته همچنان به منظره بیرون نگاه می کرد.چهره فرشاد در نظرش جان گرفت.چشمان روشن و نگاه زیبای او در محاصره ی ابروانی مشکی و مژگان بلند،بینی متناسب و دهانی خوش ترکیب که هنگام حرف زدن دندانهای سفید و براقش را به نمایش می گذاشت.
چهره فرشاد آنقدر خواستنی بود که فرشته با ناامیدی چشمانش را بست و سعی کرد تا دیگر به او فکر نکند.اما بستن چشمانش نه تنها دردی از او دوا نکرد بلکه وضوح تصویر چهره ی او را بیشتر کرد.
فرشته به خوبی می دانست که نمی تواند مانند دختران دیگر در قلبش تخم عشقی را بکارد و با خون دل آن را بپروراند و به امید رسیدن به آن انتظار بکشد.سرنوشت او را از پیش رقم خورده بود و او می بایست همانطور که برایش پیش بینی شده بود با پسر عمه اش که حتی نمی دانست که او را دوست دارد ازدواج کند.
پدر و مادرش صلاح او را در این ازدواج می دیدند و این موضوع از سالها پیش آنقدر تکرار شده بود که برای خود او هم قطعی بود که مرد زندگی اش فقط یک نفر می باشد و او حق ندارد به غیر از آن یک نفربه کس دیگری فکر کند.
ولی ای کاش دلش هم این را می فهمید.تا چند روز پیش خودش را به دست سرنوشت سپرده بود و برای رضایت دل پدر و مادرش هم که بود مخالفتی با این ازدواج از پیش تعیین شده نداشت،اما حالا دلش سازدیگری می نواخت.سازی که می دانست با آواز پدر و مادر و اطرافیانش جور نیست و این او را به وحشت می انداخت.
فرشته احساس می کرد موجی از خشم چون مواد مذاب از درون قلبش می جوشید و از اینکه خودش نمی تواند برای زندگی و آینده اش تصمیم بگیرد،احساس پوچی و ناامیدی می کرد.
او دلتنگی اش را با فرو ریختن قطره اشکی بروز داد و به ناگاه پنجره ی اتاقش را باز کرد و شاخه گل اهدایی فرشاد را به بیرون پرتاب کرد و به سرعت پنجره را بست.چنان با شتاب اینکار را کرد گویی می ترسید گل پرواز کنان به اتاق برگردد.
با این کار دردی در اعماق قلبش احساس کرد و اشکهایش بی امان بر چهره اش جاری شدند.فرشته احساس می کردبا پرتاب گل سرخ قلبش را از سینه بیرون انداخته است.
پشتش را به پنجره اتاق کرد و گریه یبی صدایش به هق هق تبدیل شد.او با تمام وجود می گریست و برای اینکه صدای گریه اش به بیرون اتاق درز نکند و به گوش مادرش که در آشپزخانه مشغول پخت و پز بود نرسد به طرف رختخواب های چیده شده در گوشه ی اتاق رفت و سرش را به آن تکیه داد و با خیال راحت به سختی گریست.
به همان حالت بود تا اینکه احساس کرد بار دلش سبک شده است و تازه آن وقت بود که از فکر از بین رفتن گل سرخ با ترس سرش را بلند کرد و با شتاب به طرف پنجره اتاقش دوید.آن را باز کرد و سرش را بیرون خم کرد.در یک نظر متوجه گل شد که کنار جوی آب افتاده و دست نوازش آب او را تکان می دهد.
دستانش را به چشمانش کشید تا نشان اشک را از آن پاک کند و با سرعت به طرف در اتاق رفت،از پله های چوبی منزل به سرعت پایین رفت.می دانست اگر مادر او را در این حالت ببیند حتما به او گوشزد می کند که روی پله های چوبی خطرناک اینطور ندود.اما خوشبختانه مادر در آشپزخانه مشغول بود و متوجه ی او نبود.
فرشته ساختمان را دور زد و از روی چوب های انبار شده پشت منزل به زحمت گذشت تا خود را به پشت خانه و روبروی پنجره اتاقش رساند.پس از دیدن گل خم شد و با احتیاط آن را بلند کرد،سپس با انگشتش گلبرگهای گل را نوازش کرد و با زمزمه از او معذرت خواست که با بی رحمی آن را پرت کرده است.گل را به لبانش نزدیک کرد و آن را به آرامی بوسید.
فرشته آرام آرام به طرف محوطه ی جلویی حیاط راه افتاد.قطره های باران دانه دانه شروع به باریدن کرده بودند.نسیمی که از جانب دریا می وزید بوی نم و شوری آب را به همراه می آورد.
فرشته بی توجه به بارش دانه های باران که کم کم شدید می شد روی پله های چوبی ایوان نشست و به پرچین حیاط خیره شد.
آن شب برای فرشاد شب یلدا بود،زیرا خواب به چشمانش راه نمی یافت.فرشاد تا نزدیکی صبح در اتاقش قدم می زد و فکر می کرد.
چهره دلپذیر فرشته را هزاران بار پیش چشم آورد و در پرستشگاه قلبش مشغول ستودن او شد.حافظه اش چون نوار کاستی صدای نرم و لطیف او را نه صداها بلکه هزاران بار در گوشش تکرار کرد.
فرشاد به خوبی متوجه شده بود که فرشته لهجه خاصی ندارد و لحن آهنگ کلام او نشان از این دارد که او دختری تحصیل کرده و با خانواده است.هر چند که برای او فرقی نمی کرد که فرشته یک دختر روستایی باشد و یا چطور صحبت کند.او دلش را باخته بود و برایش فقط او مهم بود نه چیز دیگری.
فرشاد بارها پشت پنجره اتاق رفت و از آنجا به آسمان گرفته و ابری که باران ریزی به همراه داشت چشم دوخت.او صبح را می طلبید به همراه روشنایی و آفتاب.می ترسید اگر فردا آسمان همچنان گرفته باشد فرشته نتواند به چشمه بیاید. زیر لب خطاب به ابرها گفت:خواهش می کنم زود ببارید تا فردا صبح چیزی برای باریدن وجود نداشته باشد.باور کنید من تازه اونو پیدا کردم.
فرشاد آنقدر به عقربه های ساعت نگاه کرد که احساس سرگیجه می کرد.با اینکه دمیدن صبح را انتظار می کشید اما به خوبی می دانست تا بعدازظهر فردا باید صبر کند.
از حرص خود را روی تختخوابش انداخت و بدون اینکه لباس و کفشش را دربیاورد چشمانش را بست.
فرشته هم با تاریک شدن هوا بدون خوردن شام به رختخواب رفت.اشتهایی برای خوردن نداشت.فقط آرزو می کرد زودتر صبح از راه برسد.
صبح روز بعد فرشته خیلی زود از خواب برخاست.نخستین چیزی کهه به خاطرش آمد گل سرخی بود که داخل لیوان جلوی پنجره اتاقش بود.
فرشته به سمت آن رفت.گلبرگهای گل باز شده بودند و شاخه اش به سمتی متمایل شده بود و مشخص بود در حال پژمردن می باشد.
فرشته گل را از داخل لیوان برداشت و با دلسوزی به گلبرگهای در حال پر شدن آن نگاه کرد و پس از کشیدن آهی گل را به لبانش نزدیک کرد و آن را بوسید.سپس به سمت کمد لباسش رفت و از میان کمد دفتر خاطراتش را بیرون آورد و به کنار پنجره رفت.دفتر را روی لبه ی پنجره گذاشت،سپس گل را با گوشه ی پیراهنش خشک کرد و بعد دفتر را باز کرد و جلوی آن ایستاد.
هوا گرگ و میش بود و برای او که هیچ وقت صبح را این گونه ندیده بود خیلی تازگی داشت.نفس عمیقی کشید و آهسته به طرف کمد رفت و دفتر را آنجا گذاشت و بدون اینکه کوچکترین صدایی ایجاد کند در اتاق را باز کرد و به ایوان رفت.
فرشته دستهایش را به نرده چوبی ایوان تکیه داد و با نفس عمیقی هوای پاک صبح را به داخل ریه هایش کشید.سپس به آرامی از پله های چوبی پایین آمد و به طرف حوض کوچک و آبی گوشه ی حیاط رفت.
آب حوض شفاف و تمیز بود و عکس شاخه های بلند درختان در آن منعکس شده بود.چند برگ کوچک با نسیم صبحگاهی روی آب حوض می رقصیدند.فرشته دستش را در آب تکان داد و موج های دایره واری در آن ایجاد کرد.برگها چون زورقی محکم زیر آب فرو می رفتند و دوباره به سطح آب می آمدند.
سرمای صبحگاه در وجود فرشته رسوخ کرده بود اما دلش نمی خواست چشم از آب بردارد.
هنوز هوا ابری بود و ابرهای تیره سراسر آسمان را پوشانده بودند و ...