تقاص (2)

اینم دومین پست امشب … فعلاً شبی دو تا پست می ذارم … چون ممکنه برای امتحانا خیلی وقت خوندن نداشته باشین … انشالله بعد از امتاحانا تعداد پستا رو بیشتر می کنم …

_____________


نگاهی به ساعت مچیش بزرگ استیلش انداخت و گفت:
- اُه اُه آره خیلی دیر شده. ساعت دو و نیمه. گفتین هتل داریوشین؟
سپیده جای من جواب داد:
- بله.
داریوش لبخند مرموزی زد و گفت:
- چه جالب!
فکر کردم به خاطر هم اسم بودن با خودش می گه. به خاطر همین منم یه لبخند کوتاه زدم. آرمین برای اینکه بینمون سکوت نباشه پرسید:
- شما با هم دختر خاله این؟
چون طرف سوالش سپیده بود، جواب داد:
- بله چطور مگه؟
- هیچی همینطوری پرسیدم، آخه خیلی هوای همدیگه رو داشتین دوست داشتم بدونم نسبتتون با هم چیه!
- دختر خاله هستیم ولی از دو تا خواهر به هم نزدیک تریم.
داریوش دنده عوض کرد و پرسید:
- چند سالتونه؟
این بار من جواب دادم:
- هجده.
- درستون تموم شده و آماده ورود به دانشگاهین، آره؟
- نه امسال تازه می ریم پیش دانشگاهی.
- آهان.
محو حرکات و ژستش در حین رانندگی شده بودم. دنده رو با انگشت سبابه دست راستش عوض می کرد و فرمون رو با دست چپ هدایت می کرد، صندلیش حسابی داده بود عقب تا پاهای بلندش جا بشن. چون اسکله تا هتل زیاد فاصله ای نداشت، خیلی زود رسیدیم. در کمال تعجب من، داریوش از در پارکینگ فقط با زدن لبخندی به نگهبان وارد شد و ماشینو پارک کرد. آرمین که تعجبو تو نگاه من خوند گفت:
- ما هم توی همین هتل اتاق داریم.
یک لحظه نتونستم جلوی شادیمو بگیرم و با خوشحالی گفتم:
- جدی می گین؟
داریوش در طرف منو باز کرد و گفت:
- آره خانوم کوچولو … حالا تشریف بیارین پایین تا درای ماشینو قفل کنم.
همراه سپیده پیاده شدیم و کنار ماشین وایسادیم. نمی دونم چرا پاهام یاری نمی کردن تا هر چه زودتر از اونا فاصله بگیرم و وارد هتل بشم. داریوش دزدگیر ماشین رو زد و گفت:
- شماره اتاقتون چنده؟
شماره اتاقو که گفتم اخم کرد و گفت:
- متاسفانه توی یه طبقه نیستیم.
سپیده که دید این پا و اون پا می کنم، برای نجات من از اون برزخی که عشق برام به وجود آورده بود گفت:
- خوب آقایون بازم به خاطر کمکتون ممنونیم. ما دیگه باید بریم اتاقمون چون مامانا مطمئناً تا الان نگرانمون شدن. شب خوبی داشته باشین.
به دنبال این حرف دستمو کشید و منم به دنبالش راه افتادم که صدای داریوش از پشت سرمون بلند شد:
- رزا …
وقتی با تعجب برگشتم و خیره نگاش کردم، حرفشو اصلاح کرد:
- رزا خانوم …
بعد وقتی آروم شدن منو از نگام خوند خنده اش گرفت و گفت:
- خوب آخه بهت نمی یاد… خیلی بچه ای …
وقتی دوباره نگاه پر از غضبمو دید، سریع گفت:
- برای من.
حرف هاش خنجری بود که به قلبم فرو می رفت. بی حوصله گفتم:
- حرفتونو بزنین.
- می خواستم بگم که … راستش …
آرمین با کلافگی گفت:
- داریوش دیروقته … می دونی که تا نریم توی اتاق خاله نمی خوابه. بیا بریم دیگه بیشتر از این مزاحم خانوما نشو.
داریوش درست عین میرغضب به آرمین نگاه کرد که بنده خدا حرفشو نیمه کاره خورد. سپس با عطوفت به من نگاه کرد و گفت:
- می خواستم اینو …
در حینی که حرف می زد دست تو جیب شلوارش کرد و کیف پولشو در آورد. از داخل کیفش کارت ویزیتی رو بیرون کشید و ادامه داد:
- بگیرین که اگه دوباره خدایی نکرده مشکلی براتون پیش اومد منو خبر کنین. با اتفاقی که امشب براتون افتاد … من مدام نگرانم که نکنه دوباره …
صدای اعتراض آلود آرمین دوباره بلند شد:
- داریوش!!!
اعتراضای آرمین برام عجیب بود. داریوش که حرف بدی نمی زد. پس چرا اون جوش آورده بود؟ دستمو جلو بردم و با کنجکاوی کارت رو گرفتم و با خوندن روش مغزم سوت کشید. دکتر داریوش آریا نسب، دندانپزشک! شماره موبایل و شماره مطبش هم بود. خدای من! واقعاً که این پسر هیچی کم نداشت. زیبایی در حد کمال، تحصیلات، ثروت، کلاس و شخصیت. اون زمان کمتر کسی موبایل داشت و دیدن شماره موبایلش قلقلکم می داد تا کارتش رو تو کیفم بذارم و هر از گاهی بهش زنگ بزنم. ولی ترسیدم. اصلاً نمی خواستم به سرنوشت دخترای فریب خورده دچار بشم. به خصوص که شنیده بودم هر چقدر برای پسرا دست نیافتنی تر باشی عزیزتر
می شی. تمام دخترایی که با یه بار درخواست پسرا خودشونو باخته بودن خیلی زودم دل پسر رو زده بودن. برای همینم با یه تصمیم آنی کارت رو انداختم توی سطل آشغالی که درست بغل دستم بود و گفتم:
- آقای دکتر از لطف شما ممنونم، ولی من ترجیح می دم که دیگه بدون مامان از هتل خارج نشم. اگه هم مشکلی برام پیش اومد شماره صد و ده زیاد هم سخت نیست. از آشنایی با شما خوشحال شدم. همینطور شما آقا آرمین.
دهن داریوش از بهت باز مونده بود. آرمینم متعجب بود. خداییش کاری هم که من کردم کار کمی نبود. کمتر دختری پیدا می شد که بتونه در برابر اون همه مزیتای فوق العاده ای که داریوش داشت مقاومت کنه.
بی توجه به بهت داریوش و حتی دوستش آرمین، شب بخیری گفتیم و همراه سپیده ازشون فاصله گرفتیم. سپیده با چشمایی گشاد شده گفت:
- فقط می تونم بگم دمت درست!
خندیدم و گفتم:
- مثل سگ پشیمونم سپیده. می ترسم دیگه از دستش داده باشم و دیگه نبینمش. می دونی که اون عشق واهی منه.
- آره تو همون نگاه اول فهمیدم، ولی نترس از اون پسرای سرتقه که دست بردار نیست.
آهی کشیدم و گفتم:
- امیدوارم.
سپیده دستمو فشار داد و گفت:
- ولی عجب چیزی بود رزا! من هنوزم گیجم. آخه مگه می شه تو همینجور الکی عکس اونو کشیده باشی؟ اصلاً توی عقل نمی گنجه.
- خودمم هنوز منگم! کی فکرشو می کرد؟ سپیده من … فکر کنم من عاشق شدم!
- لازم نیست تو بوق کنی. این که تو آش ترش پیدا بود. مگه می شد تو پسر تابلوتو ببینی و دل بهش نبازی. همونجوری از توی تابلو می خواستی بخوریش دیگه چه برسه به واقعیش.
- اِ بی تربیت!
بی توجه به اعتراضم گفت:
- ولی یه فرقی با نقاشیش داره. اگه گفتی؟
- چه فرقی؟ همه چیزش همون بود.
- قیافه اش آره، ولی نگاهش خیلی فرق داشت. این چیزیه که منو می ترسونه.
سرمو زیر انداختم. این دقیقاً چیزی بود که خودمم فهمیده بودم. نگاه عشق واهی من پاک و معصوم بود. عین نگاه یه بچه بی پناه. ولی نگاه داریوش انگار ناپاک بود. حس خوبی به آدم منتقل نمی کرد. به خصوص که مدام هم از توی آینه منو زیر نظر داشت. آهی کشیدم و گفتم:
- آره منم فهمیدم.
جلوی در اتاق رسیده بودیم. سپیده گفت:
- خدا خودش به خیر کنه عاقبت تو رو با این عشق!

************

در اتاق که باز شد حرفای ما هم نیمه تموم موند. وارد اتاق که شدیم فهمیدیم خاله کیمیا هم اونجاست. همه شون هنوز بیدار بودن و غرق حرف زدن از این در و اون در! مامان که نگاه متعجب ما رو روی خاله کیمیا دید گفت که اتاق خاله کیمیا هم توی همونه هتله و خاله قراره شبو پیش ما بخوابه. شخصیت خاله کیمیا برام عجیب بود. زنی که تو نگاش انگار غم بود ولی روی زبونش نبود. شاد بود ولی انگار نبود. دلم می خواست یه کم در مورد شخصیتش فوضولی کنم ولی می دونستم که مامان دعوام می کنه. پس بیخیال شدم و به این نتیجه رسیدم که اگه چیزی باشد مامان خودش برام می گه. داشتیم لباس عوض می کردیم که خاله شیلا رو به خاله کیمیا پرسید:
- کیمیا حالا از خاطرات گذشته بگذریم، تو چرا تنها اومدی؟ پس خسرو و پسرت چرا نیومدن؟
- خسرو که همیشه درگیر کارای شرکتشه. هیچ وقت تو هیچ مسافرتی با من همراه نمی شه. ولی پسرم باهامه.
مامان گفت:
- جدی می گی؟ پس کجاست؟ خیلی دلم می خواد پسر بهترین دوستم رو ببینم.
خاله کیمیا لبخند تلخی زد و گفت:
- فکر نکنم زیاد از دیدنش خوشحال بشی.
از این حرف خاله اخمای مامان درهم رفت. انگار رمزی حرف می زدن. سر از حرفاشون در نمیاوردم. سپیده مثل من کنجکاوی نمی کرد. اصلاً براش مهم نبود. ولی من خیلی دلم می خواست سر از کار اون دوستای قدیمی در بیارم. اگه اینطور که مامان ادعا می کرد اونا دوستای صمیمی بودن پس برای چی این همه وقت از هم هیچ خبری نداشتن؟ چرا حال خاله کیمیا مثل هوای بهار بود؟ یه لحظه آفتابی و یه لحظه ابری؟ این سوالا مثل موریانه داشت مغزمو می جوید. خاله شیلا گفت:
- چطوره که خسرو حاضر نیست تو هیچ مسافرتی باهات باشه؟ یعنی کارش اینقدر مهمه؟ حتی مهم تر از تو؟ اینجوری دوستت داره؟
یه لحظه حس کردم حال خاله کیمیا منقلب شد. لرزش چونه شو حس کردم. ولی خاله سعی کرد بخنده و گفت:
- خب دیگه! اینم یه نوع دوست داشتنه یعنی می خواد من آزاد باشم.
نه تنها من که خاله و مامان هم به حالت های خاله کیمیا شک کرده بودند. خاله شیلا مثل بازرسا شده بود:
- خیلی دلم می خواد خسروی عاشقو ببینم.
مامان غرید:
- شیلا خجالت بکش!
خاله کیمیا سرشو زیر انداخته بود و با انگشتای دستش بازی می کرد. خاله شیلا بازم کوتاه نیومد و گفت:
- من جای خسرو بودم چشمای پسرمو در می آوردم که مامانشو اون وقت شب تنها فرستاده بود اسکله. خودش رفته پی خوش گذرونی؟!
خاله کیمیا یه دفعه گفت:
- نه … پسر من اصلاً اهل خوش گذرونی …
به اینجا که رسید در کمال حیرت همه ما بغضش ترکید. چنان گریه می کرد که چند لحظه همه ما فلج شده بودیم و نمی دونستیم باید چی کار کنیم! خاله کیمیا از جا بلند شد که از اتاق خارج بشه. ولی مامان از جا پرید و خاله رو محکم بغل کرد. خاله هم همینو می خواست، نیاز به یه همدرد و همدل داشت. چند لحظه ای تو بغل مامان زار زد. اشک همه ما در اومده بود از بس که با سوز هق هق میکرد. از جا بلند شدم و لیوانی آب برای خاله آوردم. خاله از بغل مامان بیرون اومد و با لبخندی پر از قدرشناسی لیوانو از من گرفت و گفت:
- ممنونم دخترم.
مامان همینطور که شونه های خاله رو ماساژ می داد با نگرانی به خاله شیلا نگاه کرد که پشت پنجره ایستاده بود و معلوم بود خیلی ناراحته. آخر دووم نیاورد و گفت:
- ای بابا ببینین چطور شبمون رو خراب کردینا. شیلا آخه این چه حرفایی بود که زدی. خوب مگه فرهاد و پیمان با ما اومدن که تو گیر دادی به خسرو؟ کیمیا جون بسه دیگه عزیزم اینقدر گریه نکن حالت بد می شه.
خاله شیلا لب تخت نشست و گفت:
- منو ببخش کیمیا نمی خواستم ناراحتت کنم. ولی از همون لحظه اول که دیدمت حس کردم از دیدنمون خوشحال نشدی. انگار نگرانی. با ما دیگه مثل قبل صمیمی نیستی. حس کردم ما رو غریبه می دونی. این بود که کنترلم رو از دست دادم. دلم می خواد اگه مشکلی داری مارو مثل خواهرت بدونی و باهامون درد دل کنی. شاید دوستای خوبی برات نبودیم که حالا لایق …
خاله کیمیا سریع گفت:
- نه نه اصلاً اینطور نیست. من با خودم مشکل دارم. یک عمره دارم اینجوری زندگی می کنم. همه اش تظاهر … همه اش حفظ ظاهر. دیگه خسته شدم. دیگه به اینجام رسیده …
وقتی به اینجا رسید خاله با دست گردنشو نشون داد. خاله شیلا که به همونجایی رسیده بود که دلش
می خواست با اشتیاق چشم به دهن خاله کیمیا دوخت. خاله با تردید به مامان خیره شد. مامان به آرومی دست خاله رو گرفت و فشار داد. نمی دونم چه رمزی بود بین نگاهای اونا که اینطور به هم وصلشون می کرد. کم مونده بود از زور کنجکاوی بپرم وسط حرفاشون و بپرسم قضیه چیه؟ خاله کیمیا آهی کشید و با بغض شروع به صحبت کرد:
- یه عمره دارم با ظاهر پر زرق و برق زندگیم هم دل خودمو خوش می کنم هم خونواده و اطرافیانمو. ولی خودم خوب می دونم که هیچی توی زندگی من وجود نداره که بشه بهش گفت چیز خوب. من چوب دو سر طلایی هستم که به خاطر ازدواجم هم توجه خونواده ام رو از دست دادم و هم …
با نگاهی دوباره به مامان سکوت کرد. مامان اینبار طاقت نیاورد و گفت:
- کیمیا جان چرا حس می کنم از من می ترسی؟ من همون شکیلای سابقم…
خاله کیمیا پوزخندی زد و گفت:
- از همین می ترسم … می ترسم که همون شکیلای سابق باشی. همونی که خسرو رو ….
از صدای نفسی که متعجب از سینه مامان خارج شد تعجب کرد. حس کردم نفس مامان بند اومده. خاله شیلا به کمک اومد و گفت:
- چی می گی کیمیا؟! شکیلا عاشق بچه ها و شوهرشه. تو فکر می کنی اون می خواد زندگی تو رو …
خاله کیمیا دستشو روی سرش گذاشت و نالید:
- نه نه … منظورم این نیست … شاید حق با شما باشه … شاید بهتره من حرفامو بگم … دیگه بسه هر چی ترسیدم و خفه خون گرفتم … دیگه بسه هر چی خواستم سر خسرو و جذابیت نفس گیرش بترسم.

نقد تقاص

دوباره جمع تو سکوت فرو رفت. حتی سپیده هم با کنجکاوی بی سر و صدا روی تختم کنار من کز کرده بود و چشم به دهن خاله کیمیا دوخته بود. خاله کیمیا نفس عمیقی کشید و بالاخره دهن باز کرد:
- وقتی خسرو به خواستگاری من اومد من توی تب چهل درجه می سوختم. فکر می کردم دیگه از دستش دادم و وقتی مامانم خبر خواستگاری اونو بهم داد فکر کردم دارم خواب می بینم یا شاید هم مردم و اینا همه اش لطف خداست که توی اون دنیا شامل حالم شده. خیلی زود مریضی از بدنم فراری شد و من توی مراسم خواستگاری شرکت کردم. بابامو کارد می زدی خونش در نمی یومد. جریان قبلی خسرو رو شنیده بود. یعنی کی بود که ندونه؟ عشق خسرو عالم گیر شده بود! برای همین هم نه بابا و نه مامانم رضایت نداشتن که من با اون ازدواج کنم. ولی عشق چشم منو به روی همه چی بسته بود. حاضر بودم با شرایط خیلی بدتر از این هم با اون ازدواج کنم. تو روی خونواده ام ایستادم و همون جمله معروف رو به کار بردم: « یا خسرو یا هیچ کس » بابا هم کوتاه اومد و رضایت به ازدواج ما داد ولی گفت دیگه هیچ وقت توی سختی هام روی اونا حساب نکنم و اینجوری شد که حمایت خونواده امو از دست دادم. فکر می کردم خسرو همه کسم می شه و من نیازی ندارم به داشتن حتی پدر و مادر! توی یه مراسم خیلی ساده و بی سر و صدا باهم ازدواج کردیم و خسرو منو منتقل کرد به شهرستان. اینجوری شد که حسرت لباس سفید عروسی به دلم موند! کار و زندگیش رو زودتر از من برده بود. نمی خواست دیگه توی شهری باشه که اون همه خاطره بد ازش داره. اصلاً برام مهم نبود با اون حاضر بودم برم جهنم زندگی کنم. ولی چیزی که حتی فکرشو هم نمی کردم اونقدر تحملش برام سخت باشه سردی خسرو بود. خودمو به آب و آتیش می زدم تا توجهشو جلب کنم ولی فایده ای نداشت. اون اصلاً منو نمی دید. شب به شب بر حسب وظیفه کنار من می خوابید و صبح به صبح به بهونه کار از خونه فراری می شد. شاید دو ماه از ازدواجمون می گذشت که من با وجود افسردگی باردار شدم. همین حاملگی کمی از روحیه شاداب از دست رفتمو بهم برگردوند. فکر می کردم با به دنیا اومدن
بچه مون خسرو هم به زندگی با من بیشتر دلگرم می شه. اون بچه به هر دومون روح زندگی داد. هر دو بی صبرانه منتظر به دنیا اومدنش بودیم و خسرو بیشتر پابند خونه شده بود. انگار غماش از یادش رفته بود. خیلی دلش
می خواست بچه پسر باشه. منم شاد و سرمست از خوشحالی و توجه خسرو توی آسمون ها سیر می کردم. تا اینکه پسرمون به دنیا اومد. خسرو بی توجه به دردای من و زحمتی که برای دنیا اومدن اون بچه کشیده بودم، بدون مشورت با من اسمشو خودش انتخاب کرد و بچه رو به همراه پرستاری که براش گرفته بود از بیمارستان برد خونه. همون لحظه فهمیدم توجه خسرو به من فقط به خاطر وجود بچه اش توی رحم من بوده وگرنه من به تنهایی پشیزی ارزش نداشتم. چقدر توی اون روزا و شبای سرد و غم انگیز یاد تو می افتادم. یاد اینکه اگه یک ذره از اقبال تو رو من داشتم چقدر می تونستم خوشبخت باشم. نه تنها من که خسرو هم خیلی خوشبخت تر از اینی می شد که بود. چون می دیدم به خاطر شکستی که خورده روز به روز کینه ای که تو دلش جوونه زده بود بیشتر رشد
می کرد و همین باعث می شد لحظه به لحظه اخموتر و بد اخلاق تر از لحظه قبلش بشه. واقعاً که کینه خسرو همراه با پسرش رشد می کرد و بزرگ و بزرگ تر می شد. روزایی می رسید که خیلی دلتنگ شما دو تا می شدم. همینطور دلتنگ خونواده ام. ولی جرئت اینکه اسمی از شما جلوی خسرو ببرم رو نداشتم. زنده زنده آتیشم می زد. با به دنیا اومدن پسرم کم کم روابطم با خونواده ام بهتر شد ولی بازم می دونستم که نمی تونم از رفتار سرد خسرو چیزی به اونا بگم و انتظار حمایتشون رو داشته باشم چون اونا از قبل همه این روزا رو برای من ترسیم کرده بودند و حالا می دونستم که جوابشون فقط یه جمله است: « خود کرده رو تدبیر نیست ». سعی می کردم که همه هم و غمم رو بذارم روی بزرگ کردن و تربیت پسرم ولی اونم فایده ای نداشت چون اون بیشتر از اینکه به حرف من گوش بده و وابسته من بشه به حرف پدرش گوش می کرد و حرفای اونو سرمشق و دیکته اش می کرد. کم کم به جایی رسیدم که دیدم پسرم داره از دستم می ره. داشت توی منجلاب غرق می شد. جنس لطیف رو فقط برای خوش گذرونی می خواست. دور و برش پر شده بودن از دوستایی که نمی شد اسمشون رو دوست گذاشت. وقتی دیدم خودم کاری از دستم براش بر نمی یاد سپردمش به یکی از دوستاش. دوست دوران راهنمایی اش بود که عشق رو توی نگاهش نسبت به پسرم می دیدم. از اون خواستم نذاره بیشتر از این خراب بشه و اونم بهم قول داد. پسر من بیمار بود، بیماری که جز خودش هیچ کسی رو دوست نداشت. حتی پدرش رو هم دوست نداشت. فقط حس کمی نسبت به پدر بزرگ پدریش داشت اون هم به خاطر حمایت های بی دریغ پدر بزرگش و اینکه تنها نوه پسریش بود و بدون امر و نهی کردن بی هیچ بهونه ای اونو می پرستید …
به اینجا که رسید خاله کیمیا صحبت هاشو قطع کرد و با شرمندگی گفت:
- خسته تون کردم؟
خاله شیلا سریع گفت:
- نه نه ابدا.
از حرکت خاله خنده ام گرفت. انگار کنجکاوی اون از من بیشتر بود. حلالزاده به خاله اش می ره یا داییش؟ فکر کنم به داییش … ولی من به خاله ام رفتم. جفتمون زیادی کنجکاویم. خاله کیمیا به دنبال آهی که کشید ادامه داد:
- بعد از اینکه پدر بزرگش فوت کرد نیم بیشتر ثروتش به پسرم ارث رسید و این ثروت کلان پر و بال بیشتری بهش داد برای خوش گذرونی های کثیفش …
خاله کیمیا که انگار از یادآوری کارای پسرش عذاب می کشید بغضشو به زحمت قورت داد و گفت:
- بگذریم … الان پسر من دیگه بیست و هشت سالشه و من اینقدر بهش افتخار می کنم که بدی هاش به چشمم نمی یاد. تحصیلاتش در حد کمال، تیپ و چهره اش مقبول و عالی … خلاصه که در نوبه خودش حرف نداره. مثل هر مادری الان فقط آرزوم اینه که سر و سامونش بدم ولی … ولی حیف که دیگه جرئت ندارم جلوش حرفی از ازدواجش بزنم یه بار که بهش گفتم اینقدر خندید که کبود شد. انگار براش جوک گفتم. بعدش هم خسرو کلی دعوام کرد. خسرو از جنس مونث بیزاره و دقیقاً این بلا رو سر پسرمون هم آورده. همیشه تو گوشش می خونه که فعلاً تا می تونه دنبال خوشی هاش باشه و اگه هم یه روزی خواست ازدواج کنه فقط برای بچه زن بگیره. همین حرفا رو بهش از بچگی زده که باعث شده داریوش همه چیز در نظرش مسخره و پوچ باشه. من نگران بچه امم. خیلی دلم می خواد کمکش کنم ولی هیچ کاری از دستم بر نمی یاد. هر بار که می بینم حسابی تیپ زده و داره از خونه می ره بیرون تنم می لرزه. می ترسم یکی از این دخترا و زنای خیابونی بچه مو جمع کنن. هرچند که دوستش مدام بهم اطمینان می ده که داریوش خودش حواسش هست ولی من بازم می ترسم. از خدامه توی همین تابستون دختر عموشو براش بگیرم و بفرستمش سر خونه زندگیش تا خیالم راحت بشه. خسرو هم دختر برادرشو خیلی دوست داره. می تونم بگم تنها دختریه که خسرو بهش علاقه داره. ولی خود داریوش زیر بار نمی ره.
وقتی خاله کیمیا سکوت کرد، خاله شیلا عین کسایی که قصد دارن واسطه خیر بشن پرسید:
- پسرت چی خونده؟
لبخندی زیبا صورت خاله رو روشن کرد و گفت:
- الهی قربونش برم، دندون پزشکی خونده.
حس کردم ضربان قلبم کند شد. دست سپیده رو فشردم. سپیده با خنده نگام کرد و در گوشم پچ پچ کرد:
- هر گردی که گردو نمی شه.
سوال دوم خاله شیلا دقیقاً سوال ذهن من بود:
- راستی نگفتی اسمش چیه کیمیا؟
خاله کیمیا چند لحظه کوتاه که در نظر من به اندازه یه قرن گذشت مکث کرد و سپس گفت:
- هم اسم همین هتل.
جریان خون تو رگام برعکس شد. سریع از جا پریدم و به سمت لباسام هجوم بردم.

************

مامان با تعجب گفت:
- چت شد یهو؟ اوقور بخیر کجا تشریف می برین؟
دلم نمی خواست حرف بزنم. فقط می خواستم از اتاق برم بیرون. ولی مجبور بودم توضیحی قانع کننده به مامان بدم تا اجازه خروجم رو صادر کنه. سعی کردم لبخند بزنم و گفتم:
- می خوام برم کافی شاپ هتل، آخه خوابم نمی یاد شاید اگه یه چیزی بخورم خوابم بگیره بتونم بخوابم.
- این وقت شب؟! لازم نکرده بگیر بخواب سر جات خوابت می بره.
خاله کیمیا با شرمندگی گفت:
- حرف زدنای من این بچه رو از هم از خواب باز کرد.
واقعاً دیگه نمی تونستم حرف بزنم اون یه جمله رو هم به زور گفته بودم، سپیده سریع به دادم رسید و گفت:
- نه خاله جون این چه حرفیه؟ ما از اول هم خوابمون نمی یومد.
بعدش خودشو برای مامان لوس کرد و گفتم:
- خاله جون بذارین بریم دیگه. قول می دیم پامونو از هتل بیرون نذاریم. فقط یه چیزی می خوریم و زود بر می گردیم.
مامان با اخم گفت:
- امان از دست شما دوتا … وای به حالتون اگه از هتل خارج بشین. فهمیدین؟
سپیده سریع گفت:
- چشم خاله.
بدون اینکه برای سپیده صبر کنم از در بیرون پریدم. دلم می خواست داد بزنم. خدایا! این چه مجازاتی بود؟! مگه من چه گناهی مرتکب شدم که باید عشقم یه آدم هرزه کثیف باشه؟ کسی که از جنس زن بیزاره! تقریباً داشتم تلو تلو می خوردم که سپیده زیر بازومو گرفت و بی حرف منو به سمت کافی شاپ کشید. اون وقت شب کافی شاپ خلوت بود و فقط یه زوج جوون مشغول حرف زدن و خورن نمی دونم چی بودن! سر اولین میز دم دستم نشستم و سرمو بین دستام فشار دادم. اشک آروم از گوشه چشمام چکید. سپیده دستامو از سرم جدا کرد و میون دستای گرمش فشرد و گفت:
- از کجا می دونی این داریوش همون داریوشه؟ چرا خودتو اذیت می کنی؟ بهت که گفتم هر گردی …
پریدم وسط حرفش و گفتم:
- این یه پازل بهم ریخته بود توی ذهن من که حالا کامل شده. همه شو چیدم کنار هم تا به این نتیجه رسیدم.
- یعنی چی؟ چه پازلی؟
اشکامو پاک کردم و گفتم:
- یادته برات تعریف کردم مامانم با دیدن تابلو حالش بد شد و بابا کلی توبیخم کرد تا بفهمه پسره کیه؟
- آره یادمه.
- من مطمئن بودم که مامان با دیدن اون چهره یاد یه کسی افتاده و چقدر دلم می خواست اون شخصی رو که اینقدر شبیه نقاشی من بوده رو ببینم.
- خب که چی؟
- دیدی وقتی مامان به خاله کیمیا گفت دوست دارم پسر دوستمو ببینم خاله کیمیا چی گفت؟
- نه یادم نیست.
- خاله کیمیا گفت فکر نکنم از دیدنش زیاد خوشحال بشی.
- خب؟!
- از اون طرف من مطمئنم مامانم با خسرو شوهر خاله کیمیا قبلاً ها یه صنمی داشته که خاله کیمیا اینقدر
می ترسید جلوی مامان از بدبختی هاش بگه.
- آره درسته منم یه شک هایی کردم.
- داریوشی که امشب دیدیم دندونپزشک بود حدوداً بیست و هشت ساله، پسر خاله کیمیا هم همین مشخصات رو داره.
سپیده که حسابی گیج و کنجکاو شده بود گفت:
- خب خب؟
- داریوش دقیقاً شکل پدرشه، اینو از حرف خاله کیمیا که به مامان گفت فهمیدم. مامان هم با دیدن تابلوی من یاد خسرو افتاد که حالش بد شد. فهمیدی؟! این داریوش همون داریوشه من مطمئنم.
اینبار نوبت سپیده بود که سرشو بین دستاش بگیره. نالید:
- خدای من!
- سپیده بدبخت شدم رفت. عشق اولم باید کی باشه؟ پسری که …
گریه جلوی ادامه حرفمو گرفت و به هق هق افتادم. سپیده سریع لیوانی آب برام آورد و گفت:
- این آبو بخور آروم باش. حالا که دنیا به آخر نرسیده عزیزم … خیلی زود فراموشش می کنی.
- فراموشش می کنم؟ چطوری؟ برام خیلی سخته سپید من یک ساله که خواب و خوراکم شده عشق واهی فکر نمی کردم یه روزی عشق واقعیم هم تبدیل بشه به یه عشق واهی.
سپیده بی حرف سرمو کشید تو بغلش و گذاشت حسابی خودمو تخلیه کنم. منم اینقدر زار زدم تا ذره ذره اون عشقو از قلبم خارج کردم.

پست دوم امشب … بده قر قشنگه رو

________________


وقتی گریه ام تموم شد سپیده منو از خودش جدا کرد و گفت:
- حالا می خوای چی کار کنی؟
هنوز هق هق می کردم، فین فین کردم و گفتم:
- تو کار خدا موندم سپیده! چرا باید اینجوری می شد؟
- هر کاری یه حکمتی داره.
- امیدوارم دیگه نبینمش چون هر بار دیدنش برام تبدیل به عذاب می شه. ولی اگه هم دیدمش باید نسبت بهش سرد باشم اینقدر سرد که از من نا امید بشه. نمی خوام براش یه طعمه باشم. نمی خوام یه وسیله برای خوش گذرونیش باشم. نمی خوام از بچگی و سادگیم سو استفاده کنه.
سپیده انگشتای دستمو فشرد و گفت:
- درکت می کنم عزیزم درکت می کنم.
سرمو روی میز گذاشتم و سعی کردم به خودم مسلط بشم. سپیده گفت:
- فکر کنم آرمین همون دوستشه که خاله می گفت پسر خوبیه.
زمزمه وار گفتم:
- آره منم همین فکرو می کنم چون واقعاً پسر خوبی بود.
- اگه آروم شدی پاشو بریم توی اتاق. خاله نگران می شه.
سرمو از روی میز برداشتم و تازه چشمم به بستنی های روی میز افتاد. اصلاً نفهمیدم سپیده کی سفارش بستنی داده. بی توجه به اونا گفتم:
- موافقم فقط قبلش باید دست و صورتم رو بشورم که کسی نفهمه گریه کردم.
وقتی به اتاق برگشتیم تصمیم خودمو گرفته بودم. باید فراموشش می کردم به هر قیمتی که شده بود! حتی اگه احساسم می خواست جلومو بگیره باید با عقلم پسش می زدم. باید …

صبح با صدای در از جا بلند شدم. ساعت هشت صبح بود و همه خواب بودن. پتو رو روی سرم کشیدم چون اصلاً نای اینکه از جا بلند بشم رو نداشتم. تازه نزدیک صبح خوابم برده بود، ولی کسی که پشت در بود دست بردار نبود. از اینکه فقط من بیدار شدم و خوابم اینقدر سبک بود لجم گرفت. ایشی گفتم و همونطور با لباس خواب و موهای پریشون از جا بلند شدم و در رو باز کردم. از دیدن داریوش پشت در جا خوردم و دست و پامو گم کردم! با یه سینی توی دستاش جلوم وایساده بود. یه کم خودمو عقب کشیدم و سعی کردم ریلکس باشم. گفتم:
- تو اینجا چی کار می کنی؟
نمی دونم داریوش از کی برای من شده بود تو! شاید از همون لحظه ای که با حرفای خاله کیمیا احترامش تو ذهنم از بین رفت. داریوش هم از صمیمیت من جا خورد و با خنده گفت:
- ببخشید رفتم واسه خودم و آرمین صبحانه گرفتم، گفتم شاید شما حال رفتن تا پایین رو نداشته باشید، برای شما هم گرفتم.
سینی رو از دستش گرفتم و به سردی گفتم:
- لطفاً دیگه از این لطف ها به ما نکن. ما خودمون دست و پا داریم، می ریم می گیریم. در ضمن اگه هم حالش رو نداشتیم، زنگ می زنیم واسمون می یارن. و نکته بعدی که باید بدونی اینه که مامانم تو اتاقه! اصلاً دوست ندارم مزاحمتای تو برام دردسر درست کنه!
با مظلومیتی ساختگی گفت:
- ببخشید نمی دونستم ناراحت می شید.
- حالا که دیگه مزاحم خواب من شدی و بخشش من هم دردی رو دوا نمی کنه. شانس هم آوردی که مامانم خوابه! لطف کن برو و دیگه هم مزاحم نشو.
و در رو محکم به هم زدم. سپیده هم از خواب پرید و با عصبانیت گفت:
- وحشی چته؟ درو شکستی.
بغض گلومو گرفته بود و بی رحمانه فشارش می داد. همانطور سینی به دست پشت در نشستم. سپیده با دیدن حال من طوری که دیگرانو بیدار نکنه پاورچین پاورچین کنارم اومد و گفت:
- چی شده؟ چرا این جوری شدی؟ این سینی چیه دستت؟ رفتی صبحونه گرفتی؟
بغضمو فرو دادم و گفتم:
- داریوش بود. رفته بود برامون صبحانه گرفته بود.
با تعجب گفت:
- داریوش؟! داریوش اینجا چه غلطی می کرد؟ اتاق ما رو از کجا بلد بود؟
- یادت نیست؟ دیشب شماره اتاق رو ازمون پرسید؟
سپیده که همه چیز دستگیرش شده بود به نرمی منو تو آغوشش کشید و گونه مو بوسید. نالیدم:
- سپیده چی کار کنم با دلم؟
- عادت می کنی عزیز دلم. خیلی زود عادت می کنی.
بعد برای اینکه منو از اون حال و هوا خارج کنه گفت:
- ببینم چی آورده برامون آقا داریوش؟ این داریوش هر چی هم که بد باشه، چاپلوسیش خیلی خوبه. بده بخوریم. دم آقا داریوشو گرم.
خنده ام گفت و گفتم:
- مردشور تو رو ببرن که اگه حرف شکم بشه، دینتو هم می فروشی. من که دیگه هیچی!

پست سوم … الان که فکر می کنم می بینم یکی دیگه هم می تونم بذارم … چهار تا به افتخار همه اونایی که غر می زدن چهار تا پست می خوان …

________________

مامان و خاله رو هم بیدار کردیم و با هم صبحونه خوردیم. مجبورم شدم به دروغ بگم زود از خواب بیدار شده و خودم برای گرفتن صبحونه رفتم. بعد از خوردن صبحونه قرار شد به پارک آهوان برویم. خاله کیمیا از گوشی اتاق به پسرش که مطمئن بودم همون داریوشه زنگ زد و از اون خواست همراهمون بیاد. چشمامو بسته بودم و تند تند زیر لب دعا می کردم قبول نکنه. ولی از اونجایی که من شانس ندارم قبول کرد و قرار شد همه با هم برویم. هر کاری کردم لااقل خودم از زیر بار رفتن شونه خالی کنم نشد که نشد و مامان هیچ جوره قبول نکرد من تو هتل بمونم. وقتی تو لابی هتل به اونا برخورد کردیم نگاه مامان و خاله شیلا رو تعجبی به همراه ترس پر کرد و نگاه آرمین و داریوش پر از تعجب همراه با شادی شد. من و سپیده هم مجبور بودیم خودمونو متعجب نشون بدهیم. نمی خواستیم اونا بفهمن ما زودتر به این آشنایی پی بردیم. از همون لحظه داریوش منتظر یه فرصتی بود تا بیاد کنارم و باهام حرف بزنه. اما من همه سعیم رو یم کردم که از کنار مامان تکون نخورم، با این وجود یه لحظه که مامان حواسش پرت خاله کیمیا و حرفاش شد، داریوش موقعیت رو مناسب دید و اومد طرفم، سعی کردم رومو برگردونم تا از حرف زدن پشیمون بشه و راهشو بکشه بره، اما فایده ای نداشت چون خونسردانه گفت:
- از بابت این اتفاق خیلی خیلی خوشحالم. باور کن یکی از دغدغه های فکری من این بود که بهونه دیدار بعدیمون چی می تونه باشه؟ شانس آوردم پیشنهاد مامان رو قبول کردم وگرنه یه فرصت طلایی رو از دست می دادم.
با اینکه از درون می لرزیدم ولی به سردی گفتم:
- بعکس شما من اصلاً هم خوشحال نیستم. خیلی هم ناراحت شدم چون اصلاً دوست ندارم صدای یه پسر چاپلوس مثل وز وز زنبور توی گوشم باشه.
چشمای داریوش از حیرت گشاد شدن ولی قبل از اینکه فرصت کند حرفی بزنه سریع ازش فاصله گرفتم. سپیده با خنده کنارم اومد و گفت:
- وقتی داری با داریوش حرف می زنی چشمات عین بچه گربه های عصبانی می شه که پنجولاشون رو هم در آوردن و می خوان طرف مقابل رو تیکه پاره کنن.
لبخند تلخی زدم و گفتم:
- برعکس دلم که هنوز هم بی قرارشه.
سپیده طبق معمول با همدردی دستمو فشرد. تا شب چند جا برای گشت و گذار رفتیم، ولی به خاطر نگاه های خیره داریوش، اصلاً به من خوش نگذشت. داریوش می خواست هر طور شده علت بداخمی و بی احترامی های منو بفهمه ولی به نتیجه ای نرسید. چون من دیگه بهش فرصت حرف زدن ندادم و گذاشتم تو خماری بمونه. شب با خستگی خیلی زیاد به خواب رفتم.

ظهر بود از خواب بیدار شدم که دیدم کسی توی اتاق نیست. از پنجره اتاق به بیرون سرک کشیدم. سپیده روی یکی از نیمکت های زیر پنجره اتاق نشسته بود. پنجره رو باز کردم و صداش کردم. متوجه من شد و گفت:
- ساعت خواب. رزا می دونی مثل خرسا خواب زمستونی می ری؟
خمیازه ای کشیدم و گفتم:
- مامان کو؟
- بچه لوس. تو چی کار به مامانت داری؟ بیا پایین پیش من.
- خیلی خوب اول می رم صبحونه م رو از رستوران هتل بگیرم بخورم، بعد میام.
- شکمو نیاز نیست به خودت زحمت بدی. ساعت دوازده ظهر صبحونه کجا بود دیگه؟ من برات گرفتم. توی یخچاله. کوفت کن و بیا.
- بی ادب. نوش جان که کردم، می یام پایین.
سریع پنجره رو بستم و به سمت یخچال رفتم. صبحونه کاملی که تو یخچال بود، باعث شد شاتهام دو برابر بشه. اول صبحونه مو خوردم، بعدش هم لباسامو عوض کردم. یه مانتوی تابستونه نخی سبز رنگ پوشیدم با شلوار جین سورمه ای، شال سبز سورمه ای رو هم روی سرم انداختم و یه دسته از موهای حناییمو کج ریختم روی پیشونیم. تنها آرایشم هم یه برق لب بود، البته فعلا! از اتاق خارج شدم و به محوطه رفتم. سپیده رو دیدم که پشت به من روی همون نیمکت نشسته. آروم بهش نزدیک شدم و محکم سر شونه اش زدم. یه دفعه از جا بلند شد و گفت:
- دیوونه ترسیدم.
- چیه فکر کردی آل اومده ببرتت؟ نترس آل هم تو رو نمی بره.
- عوض صبح به خیرته؟
کنارش روی نیمکت نشستم و گفتم:
- صبح به خیر عزیز دلم. یعنی دیگه ظهر بخیر.
خندید و گفت:
- صبح و ظهر تو هم به خیر.
- حالا می تونم بپرسم مامان اینا کجان؟
- رفتن برای پیاده روی کنار ساحل. داریوش بردشون هر چند که وقتی دید ما قرار نیست بریم مثل توپی که بادش خالی بشه وا رفت.
آهی کشیدم و گفتم:
- نمی دونی چقدر بی تاب دیدنشم ولی این دیدنا بیشتر عاشقم می کنه. من دیگه نباید ببینمش.
با صدایی از پشت سر حرفم نیمه تموم موند:
- سلام خانما. صبحتون به خیر. مهمون نمی خواین؟
داریوش و آرمین بودند. آه از نهادم بر اومد. انگار قسمت نبود من اونو از ذهنم خارج کنم. خیلی خوش تیپ و ناز شده بودن هر دوتاشون. آرمین تک پوشی مشکی پوشیده بود که سر آستین ها و پایینش با نوار سفید دور دوزی شده بود، همراه با شلوار کتون مشکی. داریوش هم تی شرت مشکی ساده و تنگی پوشیده بود. سعی کردم مثل قبل سرد برخورد کنم. به خاطر همینم با اخم گفتم:
- علیک سلام. مهمون چرا چون حبیب خداس، ولی میمون نمی خوایم چون حیوون خداس!
آرمین که از حرف کاملاً بچه گونه من جا خورده بود گفت:
- دستتون درد نکنه حالا ما میمون و حیوون شدیم؟
خداییش خودم از حرف خودم خجالت کشیدم! عین بچه ها که هی به هم می گن ادا کار میمونه میمون جزو حیوونه آینه! سریع حرفمو اصلاح کردم و گفتم:
- دور از جون شما آرمین خان. شما حبیب خدایین. این حرفا چیه؟ بفرمایین بشینین.
آرمین زد زیر خنده و به داریوش گفت:
- پس اون قسمت حرفشو با تو بود داریوش …
داریوش اخماشو حسابی تو هم کشید و با غیظ زل زد توی چشمام.

ست چهارم … و پست اخر … نقد کنین دیگه خودم می دونم نوشته اولمه افتضاحه (حالا دیگه نه تا این حد ) خوب نقدش کنین من گناه دارم … نقد دوز دارم

__________________

. آرمین به طرفداری از دوستش گفت:
- دلت می یاد رزا به داریوش بگی میمون؟ همچین یه کم از میمون خوش قیافه تر نمی زنه؟
یه دفعه فکری به ذهنم خطور کرد. با اینکه دلم نمیومد ولی مجبور بودم برای حفاظت از خودم اون کار رو بکنم. چشمکی به سپیده زدم که حرفی نزنه و گفتم:
- آرمین جون تو به این می گی خوش قیافه؟ واقعاً که بد سلیقه ای!
داریوش که دیگه نمی تونست ساکت بمونه با عصبانیت گفت:
- من چه هیزم تری به تو فروختم؟ هان؟ بگو تا خودمم بدونم!
یه جورایی حق داشت عصبانی بشه. احترام به بزرگتر و همه چیز رو فراموش کرده بودم و هر چی از دهنم در می اومد بهش می گفتم. با اینحال از رو نرفتم و ادامه دادم:
– هیچی من همینطوری از تو خوشم نمی یاد، ولی برای اینکه مفهوم خوشگلی رو بهتون بفهمونم، باید نامزدم رو بهتون معرفی کنم.
هر دو با تعجب و هم زمان گفتند:
- نامزدت؟!
- آره نامزد. چرا تعجب کردین؟ به من نمی یاد نامزد داشته باشم؟
آرمین با تته پته گفت:
- خوب … چرا … ولی ما فکر می کردیم که تو مجردی. آخه سنت واسه ازدواج خیلی کمه.
پشت چشمی نازک کردم و گفتم:
- خوب بله، ولی چون نامزدم منو خیلی دوست داره، دیگه نتونست صبر کنه تا من یه خورده بزرگ تر بشم. آخه می ترسید از دستش برم.
خوشبختانه سپیده متوجه منظورم شده بود و حرفی نمی زد. اما از قیافه اش مشخص بود که داره می ترکه از خنده! داریوش با لبخندی که سرشار از تمسخر بود گفت:
- واسه چی دروغ می گی؟! خانوم کوچولو فکر نکن با بچه طرفی. اگه محترمانه بگی نمی خوای ما دور و اطرافت باشیم فکر کنم بهتره. لازم نیست خالی ببندی.
- برام مهم نیست که تو چه فکری بکنی، ولی برای اینکه دماغت بسوزه و خیط بشی بهت ثابت می کنم.
خودمم از حرکات بچگونه خودم عذاب می کشیدم، ولی چاره ای جز این نداشتم. داریوش با حرص گفت:
- مثلاً چطوری؟
عکسی رو که لحظه آخر رضا بهم داده بود، از توی کیفم در آوردم و گفتم:
- این عکس مال روز نامزدیمونه.
عکسو گرفتن و با تعجب به اون خیره شدن. فقط تو دلم دعا می کردم که از شباهت بین من و رضا به دروغم پی نبرن که خدا رو شکر متوجه نشدند و آرمین در حالی که هنوز هم رگه هایی از بهت تو صداش موج
می زد، گفت:
- خیلی به هم می یاین. امیدوارم خوشبخت بشید.
هم خنده ام گرفته بود و هم غصه داشت دیوونه ام می کرد. همه پل های پشت سرمو داشتم خراب
می کردم. قبل از اینکه بتونم جواب بدم، داریوش که هنوز هم شک داشت، گفت:
- پس چرا حلقه دستت نیست؟
سریع جوابی رو که تو آستینم آماده داشتمو تحویل دادم:
- چون من مدرسه می رم و یه سال دیگه از درسم مونده، خرید حلقه رو موکول کردیم به بعد از درس من.
حس می کردم صدای مردونه و دلنشین دایوش لحظه به لحظه تحلیل می ره. پرسید:
- می تونم بپرسم اسمش چیه؟
- هی هی آقا داریوش زیادی داری وارد جزئیات می شی!
اما داریوش دست بردار نبود و دوباره گفت:
- چشمای اونم مثل چشمای تو زمردیه! آره؟
اوه داشت لو می رفت! سعی کردم خونسرد باشم، قری به سر و گردنم دادم و گفتم:
- بله چشمای عشقم هم مثل خودمه.
از عمد روی کلمه عشق تکیه کردم که باور کنه قضیه جدیه. داریوش و آرمین با خداحافظی کوتاهی از ما دور شدن. سپیده بعد از اطمینان از دور شدن اونا، زد زیر خنده و گفت:
- حسابی حالش گرفته شد. حالا دیگه دور و بر تو نمی پلکه. خوب کاری کردی رزا.
با ناراحتی گفتم:
- با اینکه اصلاً دلم نمی خواست ولی مجبور بودم، یادت باشه به مامان و خاله ها هم ندا بدیم که تابلو بازی در نیارن.
- آره حتماً وگرنه آبرومون می ره.
یه کم دیگه با سپیده روی همون نیمکت نشستیم. هر دو سکوت کرده بودیم، من که افکارم حسابی دور و بر داریوش می چرخید، اما سپیده رو نمی دونم به چی فکر می کرد که اونطور غرق سکوت بود. نیم ساعتی گذشته بود که بالاخره مامان و خاله ها برگشتن. از جا بلند شدیم و به طرفشون رفتیم. قضیه رو یواش برای مامان توضیح دادم و ازش خواستم برای خاله شیلا و خاله کیمیا هم بگه. مامان با نگرانی گفت:
- مگه اتفاقی افتاده؟
نمی خواستم داریوش رو جلوی مامان خراب کنم. به همین دلیل گفتم:
- نه ولی کار از محکم کاری عیب نمی کنه. آخه نگاهاش یه جوریه!
- امان از دست تو و این بچه بازیات! باشه می گم، ولی تو هم حواست به کارای خودت باشه. می دونی که داریوش پسر قابل اعتمادی نیست.
از این حرف مامان حس کردم دلم شکست. چقدر دلم می خواست داریوش اینقدر خوب بود که مامان اصلاً از بابت او نگرانی به دلش راه نمی داد. ولی افسوس که داریوش با خراب کردن خودش همه آرزوهای منو هم خراب کرد.